Je hebt verschillende soorten fietsers, en verschillende soorten wielrenners. Ik rij meestal alleen (al rij ik even graag in gezelschap). Ik heb een voorkeur voor kleine weggetjes. Ik vind het niet erg om kilometers lang over gravel/schelpenpaadjes te rijden, ik zeur niet over slecht asfalt (al zijn kasseien niks voor mij, ik ben te licht). Ik ben een mooie-routes-rijder. Ik wil graag alle gemene klims hier in de buurt ‘doen’. Ik rij niet hard, heel soms stop ik wel ns 5 minuten op een mooie plek. Maar ik ben geen toerist. Ik doe niet aan terrasjes. Ik rij door. Meestal dan.

Ik bestudeer graag de kaarten van de omgeving: de klassieke ANWB-kaart, een fietskaart van de provincie Luik, de ADAC-kaart van het Drieländerdreieck (verrassend goed), een kaart met de fietsknooppunten. Ik stel me voor hoe ik zal rijden (en dan rij ik de volgende dag altijd anders). Ik probeer achteraf te vinden waar ik geweest ben (maar lang niet al die betonplaatwegen blijken op de kaart te staan, en er is recent aardig wat gedaan aan fietsontwikkeling, er zijn meer geasfalteerde fietsweggetjes dan de kaarten vertellen).

Ik speur op t internet naar routebeschrijvingen van toertochten en toeristische routes — die leiden immers langs de mooie punten, of over klassieke trajecten.

http://www.wielrennenmaastricht.nl/

Je hebt verschillende soorten wielrenners: Ron Houtepen ‘vreet’ klimmetjes en weet de steilste en gemeenste te liggen. Hij heeft een voorkeur voor het Waalse — de omgeving van Luik (die ik inmiddels ook erg weet te waarderen, er is meer dan de Voerstreek en het dal van de Berwinne). Gisteravond heb ik geprobeerd op de kaart de routes die hij beschrijft te traceren — routes waarin de zwaarste klims aaneen worden geregen. Dat lukte maar half. Wat ik ervan leerde was dat ik op mn verkenningen van de omgeving de klims die hij beschrijft zal proberen te vinden, maar dat ik zijn routes niet zal volgen. Ze zijn voor de klimpuristen, ik ben dus geen klimpurist, zo blijkt. (En ik hou nog wel zo van klimmen). Ik rij liever een ‘route’ met klims, in plaats van alle klims te ‘pakken’ die op een zakdoek bij elkaar liggen.

Sites als die van Ron Houtepen zijn onmisbaar: precieze kennis van de omgeving ‘bij monde’ van iemand met overeenkomstige passies. Fietsen, klimmen, Wallonië (Wallonië: een passie-in-aanbouw). Houtepen is oprichter van het Genootschap van Liefhebbers van Onopgesmukt Wallonië (GLOW); goeie links voor de urban explorer van het Luikse.

http://www.personeel.unimaas.nl/R.Houtepen/

Goeie zin krijg ik ook van de site van Miel Vanstreels.

http://www.fietsvarianten.nl/

Voor de klimgrafiekjes kijk ik meest eerst bij Michiel van Lonkhuyzen, ook al omdat ik ooit (in 1996) samen met hem de Allos op reed. (Hij op zn dooie gemak, 42 x 21, de kleinste versnelling die hij bij zich had — daarmee deed hij dagelijks een extra col, naast het ‘verplichte cycletours-programma’ van Alpen Noord-Zuid). Jammer genoeg heeft hij nog geen grafiekjes van de klims rond Luik en de vallei van de Vesdre.

http://www.cyclingcols.com

9.40 – 12.00 Koud en zonnig. Erg koud zelfs, maar ditmaal heb ik wel mn handschoenen aan, en dankzij t zonnetje en fluitende vogels doet het lenteachtig aan. Opnieuw fietsen voor ik aan het werk ga — de vooruitzichten voor later vertellen me dat ik mezelf voor mn kop zal slaan als ik niet nu mn kans ga. (Inderdaad: inmiddels regent het). Werken kan ook van midi a minuit. Plan: wat klimmetjes vanuit het dal van de Jeker/Geer testen. Heb als referentie de routebeschrijving van steile-klimmen-kenner Ron Houtepen bij me.

http://www.personeel.unimaas.nl/R.Houtepen/klimroutes.htm.

Tienderberg sla ik over. Doe wel de leuke klim naar Zichen en de Rue de Montagne in Roclenge (die had ik al gevonden), vervolgens rechtsaf net voor de snelweg, een lange klim (niet op de kaart), die me niet terugleidt naar Roclenge maar uiteindelijk richting Millen stuurt (hmm, da’s verder dan ik wilde). Dan via knooppunt 407, de erg fijne klim vanuit Boirs/Roclenge (?) naar Houtain St. Simeon — betonplaatpaadjes die je beter vermijdt als het geregend heeft, zoveel stront en modder ligt er; dan over Froidmont (prachtig uitzicht), langs de groeve van de Halembaye naar Haccourt. De Halembaye op.

Je hebt mooie klims en je hebt kutklims. De zuidkant van de Halembaye is een kutklim. Ik weet nu hoe je ‘m overwint: klein schakelen (30×21), naar je stuur blijven kijken (niet naar boven), ‘lekker’ blijven draaien — en voordat je t weet is ie al voorbij.

Net voorbij de top zie ik drie Japanners van de Skil-Shimano ploeg naar boven rijden. dat wil zeggen, 2 van Skil, en eentje die gezien het feit dat hij in he Shimano-kloffie van vorig jaar rijdt, geen contract heeft. Het zijn Nodera — te herkennen aan zn trui van Japans kampioen — en ik vermoed, gezien zn baardje, Yukihiro Doi (maar rijdt die niet vandaag Gent-Wevelgem?) Ik steek mn duim omhoog. Ik heb besloten voor ze te supporteren: eerder dit jaar zag ik ze ook al, bij -5, richting Smeermaas rijden.

Kanne – Eben-Emael – Moulin du Broukay – Wonck – klim / Zichen – Val-Meer – Bassenge – Roclenge – klim / Rue de Montagne – Roclenge – klim / RA voor snelweg – Sluizen – Glons – Boirs – klim / Houtain St. Simeon – Froidmont – Haccourt – klim / Halembaye – Eben-Emael – Kanne

I’m enjoying it: tinkering & tweaking the .css-files of the wordpress-themes. Really. But what I do not get is why I should lose all of the whitespace in the lefthand margin of the content-part when I delete the one line that tells items in the righthand sidebar to get a 1px underlining when they happen to be a link… Makes no sense at all. I might not be a css-wizard, but I’m not stupid either. I can even look up and find out if it’s not something in the php. Makes me wonder: what does this blog look like on a windows-machine… Makes me wonder as well: why do people make such a mess of the css-files? It’s chock-full of lines that are not used… Maybe it’s the theme I’m using? Might be. Tomorrow I’ll tinker with another theme. Because it is fun.

10.00 – 12.15. NW, ‘retekoud’, handschoenen waren nodig (ik had ze niet bij me), wolken + zon. Kanne — Lanaye — Lixhe — Mouland — Berneau — Mortroux — Bois de Mauhin (klim) — Houliquette — Val Dieu — St. Jean de Sart (klim) — Rullen — St. Pietersvoeren — ‘s Gravensvoeren — Mouland — Lixhe — Lanaye — Kanne

Ik heb nog niet veel geluk wat betreft fietstochtjes en het weer. Vandaag had ik me voorgenomen om voor t eerst dit jaar een avondritje te maken — van zeven tot half negen. Het grootste deel van de dag was het droog, scheen zelfs de zon. Twee kleine buitjes. Om zeven uur was ik in Kanne, om kwart over zeven zat ik op de fiets. In Amsterdam kan ik het weer feilloos inschatten. Ik kijk naar de lucht, ik kijk naar de windrichting, ik weet wat ik te verwachten heb en welk rondje t prettigst is, qua wind en buienkans. Hier, zo blijkt, snap ik niets van het weer. Ik kan de tekenen niet lezen. Een blik op de hemel leerde dat de wind in de noordwesthoek zat. Maar op weg van de Jan van Eyck naar Kanne — vrijwel pal zuidelijke koers — had ik toch echt de wind tegen. In de noordwesthoek zaten wat donkere wolken, misschien een bui, misschien ook niet. Dacht ik. Er was ook veel blauwe lucht. Uit voorzorg — ik ben voorzichtig — kies ik voor een rondje met zoveel mogelijk klimmetjes om Eben Emael (Plattenberg, klim naar Zichen, St.Pierre). Om snel terug te kunnen zijn. Ik rij de Plattenberg op (oftewel de Tiendenberg) Zusserdel op, linksaf terug naar Emael, richting Moulin du Brokay. Veel achterom kijken. De donkere lucht blijft hangen. Ik zie ook blauw. Ik negeer de tekens. Voorbij de Tour d’Eben (of is dat de Moulin du Brokay, ik weet het nog steeds niet) zie ik dat de donkere lucht niet meer donker is, maar pikzwart. Ik keer onmiddellijk om. (Nochtans schijnt rechts van me de zon). Ga hard rijden, grote molen d’r op (wind in de rug). En het begint te druppen, 1 minuut later hoost het. In 10 minuten ben ik bijna terug in Kanne, doorweekt. Dat maakt me niet uit, maar ik moet weer mn fiets schoonmaken (voor 30 minuutjes rijden). Als ik voor mn huis in de bovenstraat staat bliksemt en dondert het. Nee, het is duidelijk, ik moet de hemel hier nog leren lezen.

Onder de stress van de groei leerden ze tweeënhalfduizend jaar geleden zich in algemene ontologische begrippen uit te drukken. Het denken in universele waarden geeft houvast terwijl de horizon verglijdt. Daarom is het universalisme niet alleen de verraderlijke onzin die de pragmatici, de Nietsche-adepten en alle mogelijke soorten realisten erin wilden zien (Carl Schmitt: wie mensheid zegt, wil bedriegen); het is ook de semantische weerspiegeling van het groot worden van de wereld in de tijd van het opkomend wereldsysteem. Universalisme, een stadium van rijpheid. Zich voor de gek te laten houden door spiegelingen is een risico van het vak van verlichters.

Peter Sloterdijk, Het kristalpaleis, Een filosofie van de globalisering, Boom/SUN, Amsterdam, 2006, p. 286

Zoals McLuhan, Goody, Havelock en anderen hebben aangetoond, kon de Oud-Europese humanistische lezersubjectiviteit zich alleen dankzij de gebeurtenis van het Griekse schrift ontwikkelen, een subjectiviteit waarvan het vermogen om ‘met teksten om te gaan; dat wil zeggen om betekenissen los van de situatie te begrijpen, het belangrijkste kenmerk was. Het Griekse proza en de Griekse poëzie expliceren het anders meestal latente vermogen van het menselijke intellect om zich afwezige personen, zaken of situaties voor te stellen. Dankzij geschreven teksten bevrijdt het intellect zich van de noodzaak om lijfelijk in min of meer doorzichtige situaties aanwezig te zijn. Dat betekent het volgende: om een situatie cognitief de baas te worden, hoef ik er niet meer als betrokkene in te duiken en er in zekere zin mee te versmelten, het volstaat om er een beschrijving van te lezen — waarbij het me vrijstaat te blijven waar ik ben en te associëren wat ik wil. (…) Met het Griekse schrift neemt het avontuur van de decontextualisering van de betekenis een aanvang.

Peter Sloterdijk, Het kristalpaleis, Een filosofie van de globalisering, Boom/SUN, Amsterdam, 2006, p. 273

Consider blogging as an ‘egotechniek’ (ego-technique, technology of the ego/self).

Uitverkiezing is de Amerikaanse code voor het handelen en optreden op het wereldtoneel. Daarom is het mission statement, de geloofsbekentenis ten aanzien van een project, de originele bijdrage van Amerika aan de lijst van taaldaden. De taalkundige kant van het amerikanisme (…) manifesteert zich het treffendst in de verbale gebaren waarmee de burgers van de Verenigde Staten zich aan hun commitments verbinden.

Peter Sloterdijk, Het kristalpaleis, Een filosofie van de globalisering, Boom/SUN, Amsterdam, 2006, p. 254