Ik heb nog niet veel geluk wat betreft fietstochtjes en het weer. Vandaag had ik me voorgenomen om voor t eerst dit jaar een avondritje te maken — van zeven tot half negen. Het grootste deel van de dag was het droog, scheen zelfs de zon. Twee kleine buitjes. Om zeven uur was ik in Kanne, om kwart over zeven zat ik op de fiets. In Amsterdam kan ik het weer feilloos inschatten. Ik kijk naar de lucht, ik kijk naar de windrichting, ik weet wat ik te verwachten heb en welk rondje t prettigst is, qua wind en buienkans. Hier, zo blijkt, snap ik niets van het weer. Ik kan de tekenen niet lezen. Een blik op de hemel leerde dat de wind in de noordwesthoek zat. Maar op weg van de Jan van Eyck naar Kanne — vrijwel pal zuidelijke koers — had ik toch echt de wind tegen. In de noordwesthoek zaten wat donkere wolken, misschien een bui, misschien ook niet. Dacht ik. Er was ook veel blauwe lucht. Uit voorzorg — ik ben voorzichtig — kies ik voor een rondje met zoveel mogelijk klimmetjes om Eben Emael (Plattenberg, klim naar Zichen, St.Pierre). Om snel terug te kunnen zijn. Ik rij de Plattenberg op (oftewel de Tiendenberg) Zusserdel op, linksaf terug naar Emael, richting Moulin du Brokay. Veel achterom kijken. De donkere lucht blijft hangen. Ik zie ook blauw. Ik negeer de tekens. Voorbij de Tour d’Eben (of is dat de Moulin du Brokay, ik weet het nog steeds niet) zie ik dat de donkere lucht niet meer donker is, maar pikzwart. Ik keer onmiddellijk om. (Nochtans schijnt rechts van me de zon). Ga hard rijden, grote molen d’r op (wind in de rug). En het begint te druppen, 1 minuut later hoost het. In 10 minuten ben ik bijna terug in Kanne, doorweekt. Dat maakt me niet uit, maar ik moet weer mn fiets schoonmaken (voor 30 minuutjes rijden). Als ik voor mn huis in de bovenstraat staat bliksemt en dondert het. Nee, het is duidelijk, ik moet de hemel hier nog leren lezen.