Zo wordt het toch nog een corvee: na afloop van de Tour de France de ontbrekende stukjes schrijven over de laatste zes etappes.
Als ik iets heb opgestoken van dit kleine schrijfexperiment dan is het dat ik eigenlijk niks te zeggen weet over deze Tour. Misschien is dat omdat er nauwelijks controverses waren. Of het is omdat een uurtje genieten van de koers aan het einde van de avond wel genoeg was. Ik keek alle etappes alleen, en hield m’n mond. Niemand om tegen te praten over de koers.
Het was een mooie koers, één van de leukste Tours van de afgelopen jaren. Dat Froome, als aangekondige winnaar, onopvallend won – wat zou het. De koers werd gemaakt door Warren Barguil – wat een geluk dat hij aan het begin 8 minuten verloor zodat hij op cruciale momenten vrij spel kreeg. Hij werd gemaakt door Matthews, die in extremis toch een poging waagde om op Sagan-wijze de groene trui te veroveren. Hij werd ook gemaakt door de ploeg van Bardet (die me ineens deed denken aan de Mercier-ploeg met Nillson, Seznec en Martin). Hun collectieve actie leverde niets op, zorgde wel voor spankracht. De Tour was leuk om die spankracht.
De Sky-trein vond ik niet zo imposant. Of ik heb er gewoon niet op gelet. Kreeg half mee dat journalisten of columnisten probeerden een verhaal te maken over Landa versus Froome. Niet interessant. Veel interessanter: de terugkeer van EBH (Edvald Boasson Hagen), gedoemd tot knechten voor Cavendish kreeg hij zijn kans door het uitvallen van Cav en toonde voor het eerst sinds jaren wat voor steengoed renner hij is. Volgend jaar een titanenstrijd om groen tussen Sagan, Matthews en Boasson Hagen.
Uran: die op kenmerkende Tour-de-France-wijze nog onopvallender dan Froome naar de tweede plaats rijdt. Simpel omdat hij nergens tijd verliest. (De etappe die hij won viel in het niet bij de tweede plaats voor Barguil die 1 centimeter achter hem zat).
Er zijn vaak van die renners die je nooit opvallen in de koers en die toch, soms jaar na jaar, in de top tien eindigen. Francisco Galdos bijvoorbeeld. Op de een of andere manier ben ik altijd door Galdos gefascineerd geweest. Toen ik een paar jaar geleden historische etappes ging kijken – met een nadruk op de jaren zeventig – speurde ik altijd naar Galdos (en naar Baronchelli, en zo zijn er nog wel een paar). Maar Galdos is simpel nooit in beeld. Hij won ook bijna niets. Er staat één groot ‘exploot’ op zijn naam: de laatste etappe van de Giro van 1975, waarin hij keer op keer de verrassende roze truidrager Bertoglio aanvalt in de klim naar de top van de Stelvio (of was het Tre Cime). Maar het was die dag slecht weer, en er bestaat maar 1 minuut beeldmateriaal van. En Galdos werd tweede. Toen ik 12 was meende ik dat Galdos een van de grootste Spaanse wielrenners was. Hij was in de Tour immers kopman van Kas. Maar Galdos was één van de velen bij Kas, en in retrospectief is zijn palmares niet heel indrukwekkend – tenzij je plekken bij de eerste tien telt. (Het verhaal van de Kas-ploeg is wel weer heel interessant. Peter Post krijgt in Nederland meestal de credits voor een systeem met meerdere kopmannen, maar Kas reed ook al met een vergelijkbare strategie. Of was er geen strategie, was het meer uit chaos?)
En zo ‘praat’ ik toch wat raak. (Wat is de functie van het praten over sport?) (Een verplaatsing van het praten over politiek?) (Die politiek is).
Maar ik wilde stukjes schrijven over de Tour.
TdF 2017 16
Een tussenetappe, afdaling naar het Rhônedal. Kroniek van een aangekondigde vlucht en een aangekondigde sprint. En zijwind waardoor het peleton toch in stukken viel. Matthews won, en hij zat ook al in de vlucht. Ik keek ongeveer een uur.
TdF 2017 17
De eerste van twee klassieke Alpenetappes (al is de tweede eigenlijk niet klassiek, want een finish op de Izoard is onuitgegeven). Over de Croix de Fer en de dubbel Télegraphe-Galibier. Dat kon een saaie etappe opleveren waar Sky de deur op slot hield, maar zo ging het niet. Het werd vuurwerk met een kopgroep waaruit Roglic voorbleef op de favorieten. Quintana en Contador die voor halverwege aanvielen. Mooi.
TdF 2017 18
De rit over de Vars met aankomst op de Izoard werd wel een klassieke Alpentouretappe. De deur bleef op slot. 8 kilometer onder de top begon het vuurwerk, maar dan weet je al: er zal niet werkelijk iets gebeuren tenzij Froome ‘kraakt’. Er was geen enkele aanwijzing dat Froome zou kraken, en ook niet dat Landa zijn eigen kopman zou willen aanvallen, en het verhaal van de dag (nog zo’n cliché) werd dus de kleine reshuffle van top tien posities met Aru die terugviel… Nee: het verhaal van de dag was een prachtoverwinning van Barguil, die liet zien dat hij de sterkste man was in deze Tour, en won op de Izoard (en dat terwijl zijn bergtrui al binnen was). Ik keek anderhalf uur, maar had kunnen volstaan met de laatste 8 kilometer.
TdF 2017 19
Nog zo’n klassieker: de grote vlucht van de laatste-kansers. Edvald Boasson Hagen won. Dat was mooi. Verder was het saai. Ik keek een minuut of 10.
TdF 2017 20
Tijdritten sla ik meestal over. Ik check dan live de snelste tijden (online), en kijk de uitslag meteen. Van deze tijdrit heb ik niets gezien, zelfs niet een klein stukje om te kijken hoe die klim naar de kathedraal op de top van de heuvel er ook alweer uitzag. (Ik was ooit in Marseille, en fietste er in de buurt).
TdF 2017 21
Laatste 3 rondjes op de Champs Elyssee kijken. Toch altijd weer leuker dan ik me herinnerde – er wordt hard gereden. Toch een soort officieus WK criterium. Groenewegen zat heel goed, kwam te vroeg op kop, moest aangaan, leek stil te vallen terwijl Greipel en anderen over hem heen kwamen, maar zie: hij kwam al over de finish. Winst. (Leuk, want Groenewegen zag ik vroeger wel ‘ns trainen).
Corvee klaar.
