Vieze regen ‘s ochtends. Om kwart voor tien naar de start van de Amstel Gold Race kijken. Het werd droog. Even na twee uur dan op de racefiets gestapt (de video aangezet). De koers voorbij zien komen bij Mheer; dan richting Inger. Vanaf Banholt zag ik voor me een renner van Liquigas rijden. Het was Albasini die na zijn lange vlucht linksaf was geslagen, richting ‘hotel’. Mijn route was niet helemaal logisch, (ik bleef achter Albasini aanrijden), maar ik kwam wel op de plek terecht waar ik wilde staan: zo’n 8 kilometer voor de finish, net na de Keutenberg, juist voorbij Ingber. Je ziet daar de renners van verre over het plateau aankomen. Ik zag Schleck ontzettend hard doortrekken, hij was daar al duidelijk de winnaar. Achter hem lag alles uit elkaar. Viel me op hoe enorm hard ook de hopeloze verliezers nog doorramden. Dan via Margraten en Maastricht terug naar Kanne. Video kijken. Toch een wat vreemde manier om de Pasen door te brengen.

(Op weg naar de start luidden de kerkklokken. Even later loop ik tussen de mensenmassa’s en de bussen vol reclames, middenin de ‘mis van het wielrennen’ (zondag is voor sport). Het mag zo zijn dat ook de wielrenkalender ritme verleent aan het jaar, dat de voorjaarsklassiekers een vieren van de lente zijn, maar toch…)

Kanne – Lanaye – Moelingen – Mesch – Moerland – St. Geertruid – Mheer – (even stukje terug) – Banholt – Reijmerstok – Margraten – Sibbe – Scheulder – Ingber – Margraten – Maastricht – Kanne

De dag van de toerversie van de Amstel Gold Race, die ik dus niet reed (zie onder). Desalniettemin even voor enen de fiets op (met sjaal om de nek, ik wil mijn hals warmhouden). Ik ben dan wel niet ingeschreven, en ik zal ‘m niet rijden, maar wie weerhoudt me ervan om een stukje van de route te rijden? Om wat te proeven van de sfeer. Ik pik de route op bij Mesch en dan bij Libbeek (ik snij een stukje af). De route is duidelijk gemarkeerd door bananenschillen (goed, dat snap ik), en moeilijk te recyclen rotzooi (binnenbanden, spuitflesjes, plasticjes). Voorbij Mheer wordt het echt gezellig. Als ik de verzorgingspost voorbij Reijmerstok passeer, vertrekt juist een groepje met aardig wat geel-rode Lowik-truitjes: De Zwaluwen uit Almelo — de stad waar ik ben opgegroeid. Ze rijden sneller dan ik, maar ik besluit aan te pikken, en in het laatste wiel is t best te doen. Omdat op de rugnummers ook de namen staan zie ik dat een van hen Peter Gödde is — hmm, was die niet ooit prof? Het is duidelijk dat zij de 250 rijden. Ben eigenlijk vooral benieuwd hoe ik omhoog rijd, vergeleken bij de geschoren-benen mannen (in aanmerking nemend dat ik fris ben… en zij er al 150 op hebben zitten). Niet slecht, maar, als je zo’n lange tocht maakt, gooit, zo blijkt, ook de crack er wel ‘ns ‘de triple’ op. Ik doe hetzelfde, niks forceren. Zo rij ik lusje na lusje van de route mee. Langzamerhand laat ik ze op het vlakke en in de afdaling rijden, om vervolgens in een klim weer aan te pikken bij de Lowik-mannen (en 1 vrouw) bij wie het licht uitgaat. Op de Cameriger berg beginnen de benen vreemd leeg te raken. Het weekje verkoudheid doet zich voelen. Op de Gemmenicherweg zie ik 2 man naar boven lopen (oei, wat doen die straks op de Eyserbosweg? Kruipen?) Ik zie sowieso veel ‘uitgewoonde koppen’. De Vaalserberg rij ik nog babbelend met een jongen in blauw shirt omhoog. In Vijlen rij ik toch echt rechtdoor, linea recta over Mechelen en Gulpen langs de provinciale weg naar Maastricht. Erg gezellig, en ja, achteraf toch echt jammer dat ik de Amstel niet heb gereden.

Reading The Idea of Prose of Agamben this morning. Somehow I think reading Agamben is a good way to spend Easter: to at least have a little bit the feeling that it is Easter. As happens mostly these years, I almost forgot that Easter was near. When it (the feeling of time) goes on like this, in 2 years time I will forget when it’s Christmas. On on the other hand, I know the cycling calender by heart. I celebrate the bicycle, apparently. Which brings me to this quote from Agamben: “The horse on which the poet rides, according to an ancient exegetical tradition of the Apocalypse of St. John, is the sound and vocal element of language. (…) It is a sure indication of the symbolic tenacity of this image that in Pascoli at the beginning of this century (and, later, in both Penna and Delfini) one finds that the horse takes on the blithe shape of the bicycle.” (Giorgio Agamben, The Idea of Prose, 1995 (1985), p. 43). So, this celebration of the bicycle might then also be a celebration of the voice of language. Hmm, connect that to the pure joy of listening to Michel Wuyts talking while the peleton rides through the landscape, his words being propelled, so to say, by the spinning of the wheels. (Yes, philosophy is fun).

Dit jaar zou ik dan eindelijk de toerversie van de Amstel Gold Race rijden. De 150 kilometer. Immers, dit jaar woon ik in de buurt, en zo’n opportunity laat je niet aan je voorbij gaan. Maar ik was te laat met inschrijven. Stom, stom.

Nu ben ik blij. Met deze verkoudheid (en een weekje minder dan matige gezondheid) is 150 kilometer Limburgse ‘kuthellingen’ — pardon, kuitenbijters — gekkenwerk, een open sollicitatie voor nog een weekje bankhangen, filmkijken, vroeg naar bed, thee met honig en werken op halve kracht.

Plan is nu om morgen een klein rondje te rijden en dan zondag op de racefiets door Zuid-Limburg ‘karren’, bij de start kijken, t peleton in de eerste lussen een (paar) keer oppikken en dan — een beetje afhankelijk van t weer en hoe ik me voel — naar huis voor de rechtstreekse uitzending, of t peleton ook nog in de finale live zien’.

Supporteren doe ik natuurlijk voor Philip Deignan (de enige Ier, tenzij Scanlon toch ook rijdt). En voor Nodera.

http://www.amstelgoldrace.nl

Niet dat ik nou zo van de jazz uit de jaren twintig en dertig hou. Ik ben meer een man van de freejazz & (free) improv & various avantgardes & experiments (ja, en natuurlijk Coltrane, Dolphy, Parker). Maar de Ellington-bands van eind jaren twintig zijn een godswonder. Ik krijg er bijna vanzelf een goed humeur van (geholpen de afnemende verkoudheid), hoor mezelf na een kwartier meefluiten & voel dat mn lichaam, ongemerkt, lichtjes beweegt op de swing, terwijl ik tik & brows.

De band is tegelijk volledig ‘los’ en ‘super-tight’, zo relaxed dat je je voor kunt stellen dat elke muzikant ieder moment kan wegdutten, en tegelijk rete-strak en compleet ‘daar’, ‘bij de les’. Logisch gezien zou je die Ellington-band een paradox moeten noemen. (Toch, of laat mn nog iets verkouden hoofd me hier in de steek?) Incredible time.

En de solo van Bubber Miley op Creole Love Call (1927) is onbegrijpelijk mooi, ‘makkelijk’, logisch, hij keert de blues soort-van binnenstebuiten. (Ik ben niet voldoende geschoold in muziektheorie e.d. om uit te leggen wat hij doet, maar veronderstel dat er vanuit de harmonieleer een uitstekende verklaring te geven valt voor deze ‘schoonheid’).

De gewoonlijke vroege lente verkoudheid heeft toegeslagen. Natuurlijk, zoals gewoonlijk, wanneer de zon schijnt en er lange tochten gemaakt zouden kunnen worden, na t werk. Mijn stem klinkt alsof ik in helium spreek (aldus Ron Bernstein).

In less than an hour, here at the Jan van Eyck, I’ll be attending the presentation of Liesbeth Huybrechts and Ive Stevenheydens, entitled Power plays: interior desires, exterior spaces. Can’t find too much online of what they’re up to. Was planning to sign up for a studio visit, but yesterday the list was already overbooked. Rarely happens.

Onbewolkt na vriesnacht. Nog koud (handschoenen), de zon warmt op. 9.45-11.15. Ik ben meer bezig met genieten van het landschap dan met fietsen, ik rij op mn ‘dooie akkertje’ en bij Roclenge ga ik dan ook op mn bek: onoplettendheid wordt gestraft. Ik rij tegen zo’n stoeprand aan die in het verlengde van de weg ligt, verlies mn evenwicht en schuif onderuit. Wat is dit? Rond Amsterdam val ik vrijwel nooit en hier heb ik inmiddels al 3 keer op de grond gelegen. Kanne – Eben-Emael – Halembaye – Haccourt – Froidmont (mooi…) – Houtain St. Simeon – Roclenge – Bassenge – Wonck – Eben (fietsroute achterlangs) – St. Pierre – Kanne.

Well, tomorrow you’all can listen to Oorbeek on the radio: radio 747, Zeldzaam Dwars, 23.00. It’s a live performance we did in the radio studios last year, plus a long interview. Seems to’ve become quite okay. Guess the program will be online afterwards: http://www.vpro.nl/programma/zeldzaamdwars.

Morgen op radio 747, 23.00, Zeldzaam Dwars, met een live optreden (vorig jaar opgenomen in de radiostudio), en een interview. Daarna ook online te luisteren: http://www.vpro.nl/programma/zeldzaamdwars.

Dat ik dit jaar al mijn ritjes ‘blog’, en me heb voorgenomen van allemaal een kaartje te uploaden (wat nog niet helemaal lukt, wegens soms ‘van de kaart af rijden’), is misschien mijn ‘2 cents’, mijn bijdrage aan de internetwereld van routebeschrijvers, weggetjeszoekers en klimfreaks.

Het is ook een poging, looptijd 1 jaar, om een passie voor wielrennen en landkaarten, voor het lezen van de weg (en het zoeken van mooie weggetjes) en het ‘in het landschap zijn’, samen te brengen. Al fietsend begin je in het landschap te wonen. Het is een verkenning van je omgeving, een manier om ergens thuis te raken en je te hechten (door te bewegen). Zoals het turen naar die landkaarten een poging is om jezelf in het landschap te projecteren. (O.i.d.)

En als ‘ode aan het internet’, waar amateurisme en professie schaamteloos worden gemixt, upload ik die ritbeschrijvingen en die kaartjes, gewoon hier.