Ik was toch al met het verleden bezig. Bij V2_Lab voor de instabiele media kreeg ik de vraag of ik een overzicht had van de bands die in 1981 optraden bij V2, toen nog V234 – dus in het jaar voordat V2 (toen zonder underscore) van start ging. Dat zette me ertoe aan om eindelijk de doosjes en stapels met cassettes te gaan inventariseren die opdoken toen de kasten achter Alex Adriaansens’ bureau werden opgeruimd. Op het eerste oog zat daar weinig interessants tussen. Ten eerste lag alles door elkaar, bandjes die zo te zien van de radio waren opgenomen, overgetapete LPs, nooit geopende cassette-releases uit 1991, lege doosjes, wat demo’s. Ik besloot ze wel te bewaren, maar een inventaris maken zette ik laag op de prioriteitenlijst. (Want nee, dit waren duidelijk niet de masters van de V2_Archive cassettereleases).
Twee weken geleden begon ik dan met inventariseren – omdat ik ook wel benieuwd was naar de eerste events in V234. Toen dook er toch het een en ander op. Er zaten een paar cassettes tussen die – afgaande op de informatie op inlay of cassette zelf – concertregistraties uit 1981 moeten zijn. Daarnaast wat demos van bands uit de 1981-scene (Der Junge Hund, Zoo et cetera). Dankzij discogs was heel wat te herleiden – want meestal stond er enkel de naam van band op de cassette en een datum. Of die cassettes nog luisterbaar zijn (in dubbele zin: zijn ze nog afspeelbaar, en is wat er te horen valt van waarde) weet ik (nog) niet.
Het culturele moment vind ik wel interessant. Het zijn allemaal bands van heel jonge mensen, tussen de 14 en de 25. Geen virtuositeit, wel grote inzet en veel energie. (Op youtube zijn wel wat van de eigen-beheer cassettereleases van die bands te vinden). DIY. Doen.
Ik ken elke noot van deze LP. En dat is niet alleen omdat het een van mijn eerste jazzplaten was. Er stond toen een hele rij Franse Vogue-uitgaves voor een paar gulden per stuk in de uitverkoopbakken. Natuurlijk had ik toen de andere van Brownie ook moeten kopen. Clifford Brown speelt schijnbaar moeiteloos en ontspannen zijn onnavolgbare, logisch en natuurlijk klinkende solo’s waarbij elke noot telt. (In elke noot zit een wereld verscholen). Gigi Gryce speelde misschien wel nooit beter dan hier, en de ritmesectie met Jimmy Gourley op gitaar (en dan Henri Renaud – Pierre Michelot – Jean-Louis Viale) klinkt ook al zo heerlijk licht.
Een idee van mijn collega Steffan: verzamel-LP met countrynummers van Nederlandse bands. Eerste uitgave van (zijn) grootste (enige) Nederlandse countrylabel: Little Water Records (born to break even). Inmiddels al 2 meer releases. Leuk, vooral omdat ik weer in de banjo gedoken ben (nee, niet 3-finger- bluegrass maar andere stijlen).
Hier is ‘ie, op vinyl. Gisteravond was de officiële release in Nederland met een live uitvoering op een 8.1 installatie in de OT301, Andreas Kühne’s Transients I/O. Uitgekomen op Inversia, deel van het project Murmansk Prospekt, te koop in de webshop van Sonic Acts. Een reflectie op Murmansk. (Stad waar ik ook een paar keer ben geweest, en die mij op een paradoxale manier zeer lief is). Ook via andreaskuhne.bandcamp.com/releases.
Single van Dyatlov, de band waar mijn collega Steffan Hofland in zingt. Yes, steengoede, knetterharde vervormde punk. Cool. Met een ‘spirit’ die ik niet meer heb gehoord sinds, euh, 1986? Koop ‘m hier: https://www.spazzrecords.com/product/dyatlov-insect-paranoia-7/. Of luister eerst op https://spazzrecords.bandcamp.com/album/insect-paranoia
Vier stukken voor Julian Bream, gecomponeerd door Richard Bennett, William Walton, Peter Maxwell Davies en Hans Werner Henze. Klassiekers. Uitgevoerd door Julian Bream zelf. Zie: http://www.julianbreamguitar.com/dedication.html. Ooit zes gulden voor betaald. Ik heb een zwak voor de Impromptus van Bennett (uit 1968). Zou ik graag zelf spelen (volgens mij heb ik ergens de bladmuziek), maar is ver boven mijn niveau. Houden.
Milan, Narvaéz, Mudarra, Sanz, Sor, Albéniz, Tarrega, Turina. Een Hispanvox LP die ik ooit eens voor een paar gulden heb gekocht. Ik zie geen datum, Discogs zegt dat-ie van 1985 is, maar de hoes lijkt ouder. (Ik heb een andere hoes als de afbeelding hieronder). Bekende stukken, Bitetti speelt de transcripties van Pujol. Sindsdien is er wel wat veranderd in de interpretatie ervan. Allemaal mooi gespeeld, maar het vuur – (Jordi Savall-vuur) – mist. Maar het hoort in mijn kleine verzameling ‘klassiek gitaar’.
Dit is toch wel heel leuk: het jaarlijstje van Peter Bruyn, met Zea & Oscar Jan Hoogland, Spinvis, De Kift, Plan Kruutntoone & Reinier van Houdt, en dus Oorbeek – heel mooi gezelschap. Voor Oorbeek en de LP Kavel: zie www.blowpipe.org/oorbeek.html, oorbeek.net, en blowpipe.bandcamp.com/album/kavel.
Een van mijn all-time favorieten. Ooit op goed geluk uit de 2e hands bakken bij Concerto gehaald. Favoriet, tja, natuurlijk vanwege The Hard Blues: Philip Wilson op drums, Abdul Wadud cello, en dan Hamiet Bluiet, Baikida Carroll en Hemphill zelf. Ook de meer doorgecomponeerde (ja?) stukken op kant 1 zijn zeer de moeite waard. Hemphills composities verdienen een lang essay. Fascineert me toch, de sonoriteit en structuren die toen vanuit/in de jazz werden onderzocht, serieuze avant-garde dicht bij de westerse klassieke compositie en er tegelijk ver vandaan. (Denk Anthony Braxton, George Lewis, Anthony Davis, James Newton, Roscoe Mitchell, Henry Threadgill). Hemphill hoorde ik met Hamiet Bluiet, David Murray en Oliver Lake in het BIMhuis. Ik zat op de eerste rij, recht voor Hemphill. Er kwam tijdens dat concert een schroefje los uit zijn altsax, viel op het podium. Hij probeerde hij het te vinden. Ik zag het, raapte het op en gaf het aan hem. Thank you. Houden. (Tis ook nog een originele Arista/Freedom uit de VS).
Uit de lange reeks hardbop-LP’s die Hank Mobley als leider maakte voor Prestige en later Blue Note. Kocht ‘m ooit voor de volle prijs. Het is mijn favoriete Mobley-LP gebleven. Ik denk vooral vanwege de trompet van Kenny Dorham en omdat Art Taylor in Message from the Border cow bells gebruikt. Of gewoon omdat die eerste nummers zich beter in je geheugen griften dan al die andere die je later hoort. (Toen je dankzij mp3-blogs zo’n beetje alle Mobley platen wel een keertje kon beluisteren).
