Oorbeek keert terug en begint – zoals altijd – opnieuw. We spelen komende zondag 14 januari ‘s middags bij Boycott Books als onderdeel van de ‘fundraising party’ voor de nieuwe film van Serge Onnen. De kelder van Boycott Books is omgetoverd tot gezellig hol voor schaduwspel (met vrij geluid van Oorbeek). Vanaf 15.00, Waddenweg 10, Amsterdam Noord.

Meer info: oorbeek.net en boycott books. (F8kebook-link mag u zelf opzoeken).

Klassieker van het klassiek geworden kwintet van Clifford Brown & Max Roach uit 1956, met Sonny Rollins op tenor. (Alleen de live opnames zijn zo mogelijk nog beter).

Registratie van een nogal matig live concert van het kwartet van Max Roach uit 1960/1961 met Clifford Jordan en Eddie Kahn. Op heel dun goedkoop Portugees vinyl. Met verkeerde informatie op de hoes. Gekocht voor 3 of 4 gulden. Het enige goede is de stevige en gek genoeg (goedkoop vinyl) goed klinkende bas van Eddie Kahn.

Was gistermiddag met R. (die nu 7 is) bij BerBerio, concert/voorstelling van Revue Blanche (altviool, stem, harp, fluit), en Zonzo Comapgnie in het Muziekgebouw aan ‘t IJ. Een ‘kindervoorstelling’. Ik had op goed geluk kaartjes gekocht. Geen idee wat ik kon verwachten. (Dat de regie en video-enscenering van Letitia Renzini is, werd in de PR niet eens vermeld…).

Het was het beste dat ik in lange tijd heb gezien en gehoord. Tout court. En een volledige bevestiging van wat ik altijd heb gevonden en geweten: de muziek van Berio (en aanverwanten) is volkomen toegankelijk voor iedereen die nieuwsgierig zijn/haar oren openzet. En dat het werkt wanneer je die muziek op eigen waarde neemt (en er vrij mee om durft te springen – dat kan bij Berio). Dat het plezier geeft, ontroert, laat lachen, enthousiast maakt, en diepe indruk achterlaat.

R. vond het prachtig en wilde na afloop de musici gaan vertellen hoe mooi ze het had gevonden. (Deden we).

Er zat denk ik een man of 100 in de zaal – niet slecht – maar het had natuurlijk een week lang middag na middag afgeladen vol moeten zitten met iedereen uit Amsterdam en omstreken die kinderen heeft die van muziek houden en zelf muziek willen maken. Alle muziekdocenten hadden moeten weten dat deze voorstelling er was, en hadden hun leerlingen (en ouders) moeten tippen. (Nou ja, niets moet – maar zo goed was het wel.)

Misschien wisten ze het wel allemaal. Misschien is er al wel heel veel over geschreven. Geen idee.

Al het moois dat je mist als je blijft zitten met vooroordelen (te moeilijk, niet voor mij, onluisterbare muziek, voor de elite) (allemaal niet waar); hoe klein je wereld blijft als je je oren niet opent, de rijkdom die je mist.

Enzovoorts.

20 études van de Mozart van de gitaar (al werd hij ook de Beethoven van de gitaar genoemd) gespeeld door John Williams. Tja. Sor. Soms denk je: dit is bijna het mooiste (meest logische) dat er ooit voor de gitaar is geschreven, en soms raak je geïrriteerd van de saaiheid. En dat geldt nog het meest voor zijn études.

Nog zo één die ik ooit voor een paar gulden uit een bak viste. Prachtige LP. Werk van Brouwer, Barrios, Scarlatti, Snijders en jonge Cubaanse componisten. Gitaarduo van Stanley Noordpool en Robby Faverey, opgenomen in 1981. (Wat is er eigenlijk met hen gebeurd? Van Robbie Faverey is één en ander op youtube te vinden, speelt Bach op een cello banjo, waanzinnig). (En dichter Hans Faverey zijn broer).

Ja die heb ik. Deel twee van de vroege pianowerken van Satie, uitgevoerd door Reinbert de Leeuw, de Philips LP. Ik kocht hem toen ik nog bij mn ouders woonde, 1982 of ’83. Wat me opvalt is dat op al die klassieke LPs niet vermeld staat wanneer de opnames plaatsvonden, en ook niet waar. Ergens staat heel klein 1980. En het is een Harlekijn-opname. Discogs zegt 1976. Voor zover ik weet worden Reinbert de Leeuw’s uitvoeringen inmiddels als niet de meest ‘correcte’ beschouwd, en ik lees dat hij ze zelf vreselijk vind, maar dit is zonder twijfel de Satie die velen is bijgebleven.

Ik heb er nooit veel naar geluisterd. En het is de eerste keer in misschien wel 20 jaar dat ik deze LP opzet. De Ogives bieden een heel vreemde toegang tot een persoonlijk verleden dat er maar even was en dat nooit heeft doorgewerkt. De Gymnopedies zijn stukgespeeld (en de reden waarom ik deze LP nooit meer opzette), maar klinken me toch weer als nieuw – zo langzaam is deze uitvoering. De Sarabandes herinner ik me nauwelijks.

Ik heb nog een stel klassieke gitaar-LPs. Allemaal voor bijna niks tweedehands gekocht. Dit is er eentje uit 1974. John Williams speelt het ijzeren gitaarrepretoire (‘repertoire’ sinds Segovia): Albeniz, Sanz, Granados, Rodrigo, De Falla, Torroba. Het heeft bij mij jaren geduurd voor ik wist dat die stukken van Albeniz en Granados niet voor gitaar (maar voor piano) zijn geschreven. Zonder nu de uitvoeringen van Segovia op te zoeken en te luisteren zeg ik dat Williams’ interpretaties me beter bevallen.

De andere van 1 euro. Een Deutsche Grammophon met Narciso Yepes die gitaarconcerten van Heitor Villa-Lobos en Mario Castelnuovo-Tedesco speelt. (Die tweede componist is eigenlijk alleen nog bekend onder gitaristen). Geen hemelbestorming maar Yepes speelt schitterend. (Ik hoor liever de gitaarsonates van Villa-Lobos, en ook werk voor solo gitaar van Castelnuovo Tedesco – in beide gevallen geldt dat de noten die ze voor gitaar schreven vooruitstrevender klinken dan hun orkestraties). (Toch?)

Afgelopen donderdag voor 1 euro gekocht op de Waterloopleinmarkt, waar ik voor het eerst in jaren even rondkeek. Er stonden dozen vol klassiek vinyl, alles in uitstekende staat (niet van dat door vocht kromgetrokken karton). Ik pikte er twee gitaar-LP’s tussenuit. (Tja, de verleiding is groot om gewoon twintig van die Deutsche Grammophon-LP’s te kopen, met Wilhelm Kempff of Maurizio Polini – ik deed het niet). Dit is Julian Bream met het Cremona String Quartet. Ze spelen Boccherini en een bewerking van een Haydn strijkkwartet. Ik was benieuwd naar de Haydn bewerking. De opname klinkt wat dunnetjes. Bream speelt mooi, maar het spettert niet echt. En dat zou de Boccherini wel moeten doen. De Fandango – met clavecimbel is duidelijk vaker gedraaid dan de rest van de LP. Het is een voor 21e eeuwse oren wat vreemde maar intrigerende uitvoering van de bekendste ‘tune’ van Boccherini in een arrangement van Bream. De Haydn is nice en lijkt beter opgenomen dan de Boccherini.