Vier stukken voor Julian Bream, gecomponeerd door Richard Bennett, William Walton, Peter Maxwell Davies en Hans Werner Henze. Klassiekers. Uitgevoerd door Julian Bream zelf. Zie: http://www.julianbreamguitar.com/dedication.html. Ooit zes gulden voor betaald. Ik heb een zwak voor de Impromptus van Bennett (uit 1968). Zou ik graag zelf spelen (volgens mij heb ik ergens de bladmuziek), maar is ver boven mijn niveau. Houden.
Milan, Narvaéz, Mudarra, Sanz, Sor, Albéniz, Tarrega, Turina. Een Hispanvox LP die ik ooit eens voor een paar gulden heb gekocht. Ik zie geen datum, Discogs zegt dat-ie van 1985 is, maar de hoes lijkt ouder. (Ik heb een andere hoes als de afbeelding hieronder). Bekende stukken, Bitetti speelt de transcripties van Pujol. Sindsdien is er wel wat veranderd in de interpretatie ervan. Allemaal mooi gespeeld, maar het vuur – (Jordi Savall-vuur) – mist. Maar het hoort in mijn kleine verzameling ‘klassiek gitaar’.
Dit is toch wel heel leuk: het jaarlijstje van Peter Bruyn, met Zea & Oscar Jan Hoogland, Spinvis, De Kift, Plan Kruutntoone & Reinier van Houdt, en dus Oorbeek – heel mooi gezelschap. Voor Oorbeek en de LP Kavel: zie www.blowpipe.org/oorbeek.html, oorbeek.net, en blowpipe.bandcamp.com/album/kavel.
Een van mijn all-time favorieten. Ooit op goed geluk uit de 2e hands bakken bij Concerto gehaald. Favoriet, tja, natuurlijk vanwege The Hard Blues: Philip Wilson op drums, Abdul Wadud cello, en dan Hamiet Bluiet, Baikida Carroll en Hemphill zelf. Ook de meer doorgecomponeerde (ja?) stukken op kant 1 zijn zeer de moeite waard. Hemphills composities verdienen een lang essay. Fascineert me toch, de sonoriteit en structuren die toen vanuit/in de jazz werden onderzocht, serieuze avant-garde dicht bij de westerse klassieke compositie en er tegelijk ver vandaan. (Denk Anthony Braxton, George Lewis, Anthony Davis, James Newton, Roscoe Mitchell, Henry Threadgill). Hemphill hoorde ik met Hamiet Bluiet, David Murray en Oliver Lake in het BIMhuis. Ik zat op de eerste rij, recht voor Hemphill. Er kwam tijdens dat concert een schroefje los uit zijn altsax, viel op het podium. Hij probeerde hij het te vinden. Ik zag het, raapte het op en gaf het aan hem. Thank you. Houden. (Tis ook nog een originele Arista/Freedom uit de VS).
Uit de lange reeks hardbop-LP’s die Hank Mobley als leider maakte voor Prestige en later Blue Note. Kocht ‘m ooit voor de volle prijs. Het is mijn favoriete Mobley-LP gebleven. Ik denk vooral vanwege de trompet van Kenny Dorham en omdat Art Taylor in Message from the Border cow bells gebruikt. Of gewoon omdat die eerste nummers zich beter in je geheugen griften dan al die andere die je later hoort. (Toen je dankzij mp3-blogs zo’n beetje alle Mobley platen wel een keertje kon beluisteren).
Oorbeek Kerstsingle: http://www.oorbeek.net
Oh? Denneboom! / Stillenacht X heiligenacht / Geel vinyl, hoes gezeefdrukt door echte kunstenaars.
Bandcamp: https://oorbeek.bandcamp.com/album/oorkerst
Bestellen: http://www.blowpipe.org/oorbeek.html
Of stuur een mailtje. Of kom naar de single-presentatie, zondag 16 december, Kunstfort Vijfhuizen: https://www.kunstfort.nl/nl/publieksprogramma/finissage-serge-onnen-charlott-weise/.
Laatst, in de kleedkamer van Paradiso. Voor het optreden van Oorbeek. Gitaar en ik. (Hoofddeksel: Iekeliene Stange).
Tja, jammer. Er is een keer bier over deze plaat gegaan en sindsdien ruist en tikt hij wel heel erg. (Ondanks schoonmaken). Ernie Henry is qua geluid een soort missing link tussen Parker en Ornette Coleman. Vond deze ooit heel mooi, om de toon van Henry, en die van Kenny Dorham. Ritmesectie van Kenny Drew, Wilbur Ware en Art Taylor is ook niet mis. Nu klinkt het me net iets te doorsnee of nee, te slordig misschien? Wel aanstekelijk energiek.
Nog eentje die ik mooi vind. Coltrane’s eerste onder eigen naam. Op Prestige, met een ritmesectie van Mal Waldron, Chambers en Al Heath. Fijn baritongeknor van Sahib Shibab. Trompet van de onbekend gebleven Johnnie Splawn. Bakai, Straight Street, Chronic Blues. En ook nog een prachtige hoes. Ooit tweedehands gekocht. Ik ken ‘m uit mn hoofd en hoef ‘m niet eens te draaien om te weten hoe ‘ie klinkt.
Die heb ik ook al heel lang. Een van de eerste LPs van mijn jazzcollectie (die geen collectie is maar een zootje toevallig gekochte en gekregen LPs). Zo’n typische Prestige blowing-session waarvan er talloze zijn, in 1 dag opgenomen. Niks geen voorbereiding, bekende stukken, een rif, en gaan. Deze is erg goed door het contrast tussen enerzijds de door Lester Young geïnspireerde Al Cohn en Zoot Sims, Hank Mobley (er tussenin) en anderszijds de harde toon van Coltrane die hier begint te experimenteren met een nieuwe stijl. Mooie ensemble-klank van de vier tenoren. En een sublieme Paul Chambers. Ik kan altijd naar hard bop luisteren, al is er veel dat het ene oor in en het andere uitgaat. Deze LP verveelt nooit en houdt de aandacht vast.
