Biografie van David Foster Wallace, oftewel DFW. Een manier om nog eens om diens werk te cirkelen, en te herlezen. Geen baanbrekende biografie vol nieuwe inzichten (alhoewel…niet alle aspecten van DFW’s persoonlijkheid waren me bekend), zeker een goed werk dat nuttige achtergrond geeft, de feiten op een rij zet, en inzcht geeft in het leven van DFW. Een boek dat nergens in de verleiding komt om hinein te interpreteren, (al is daar aanleiding genoeg voor), en evenmin Wallace’s werk vanuit de biografie te verklaren (waar ook genoeg aanleiding toe is). Prettige lengte (die lange biografieën lees ik nooit uit), en natuurlijk vol lege plekken en onzekerheden die een volgende biograaf, over een jaar of twintig maar moet zien in te vullen. Ik wil niet Wallace beter leren kennen, ik wil zijn boeken beter begrijpen, en een biografie als deze draagt daar aan bij.

Dat dacht ik eerst te schrijven.

Maar ondertussen is het ook een meeslepende en emotionerende biografie –.

De Nederlandse vertaling van Cole’s Open City (2012). Ok – ik heb ‘m moeiteloos in 3 ‘zittingen’ uitgelezen; ok – hij heeft een ‘stem’; en ok – deze recensie in the New Yorker geeft behoorlijk goed aan waarom het een goed boek is: http://www.newyorker.com/arts/enz…, en ik ben het met de meeste punten wel eens, en toch ergerde ik me aan de cliché’s en een bepaald soort, tja, afstandelijkheid? Maar goed, als het boek inderdaad een mix is van Sebald, Coetzee, Joseph O’Neill en Zadie Smith, dan zijn daarmee drie schrijvers genoemd waar ik ook heel weinig op heb, en een waarvan ik niet genoeg heb gelezen om een mening te hebben. Ben wel heel benieuwd naar het boek over Lagos waaraan hij nu werkt.

Toch echt wel magnifiek. In de zon, door de hele dag heen (en R. er bij) tweederde van Jeroen Mettes’ N30 gelezen.

Vorige week las ik Adolfo Bioy Casares’ Ontsnapping van Duivelseiland, vertaling uit 1974 – nooit heruitgegeven. Vroeger zou ik zo’n boek van de bibliotheek hebben geleend, maar dit soort vertalingen is toch in rap tempo uit de openbare bilbiotheken verdwenen. Nee, ze staan ook niet meer in het magazijn. Ik koop ze nu. Vreemd verhaal – niet zo geslaagd als Morel’s uitvinding, misschien omdat Casares zich hier ook op stijlniveau laat leiden door een fantastische logica.

Daarna (eindelijk?) de verhalenbundel The Angel Esmeralda van Don Delillo. Impeccable style. Ben geneigd mijn mening over Delillo’s oeuvre nog eens te herhalen omdat de vroegste verhalen uit deze bundel me het beste bevallen. Misschien dat de laatste verhalen ‘beter’ zijn – vanuit een soort klassiek perspectief, maar ik vond ze iets te gemaakt (qua setting), en soms een herhaling van zetten.

Anyway, bepaald geen niet-te-missen Delillo – de niet-te-missen Delillo’s, dat zijn de vroege romans – wel woord-voor-woord de moeite waard.

(De vroege romans – Van Americana tot en met The Names zijn visionair, vreemd, daar is het alsof Delillo zelf ook niet helemaal begrijpt wat hij registreert en verbeeld. Ze hebben een ‘flaw’, juist daardoor blijven ze fascineren. Daarna volgen de klassiekers waarin hij de Amerikaanse conditie ‘treft’: White Noise en Libra, en Mao II. Underworld is ‘ten slotte’ het boek waarin alles samenkomt, en wordt uitgelegd. Alles wat daarna komt is behoorlijk goed (naar literaire standaarden), maar heeft mij nooit zo kunnen treffen als de vroegere romans – met uitzondering van Point Omega).

Weekje vakantie. Geen laptop mee. Internet gemist? Geen moment. (En mobiele telefoon uit).

Gelezen. Wildernis – de verrassend goed lopende vertaling (door Joyce & Co) van Kerouac’s Big Sur; Het sublieme van Hartog Hans den Jager; Visit Sunny Chernobyl (nou, half…) van Andrew Blackwell; wat uit Huhtahmo & Parikka’s Media Archaeology; 4 hoofdstukken Ulixes in de vertaling van Henkes & Bindervoet; Boris Vian’s Herfst in Peking (vond ik voor 1 euro); Suspensions of Perception van Jonathan Crary ‘doorgewerkt’ (d.w.z. op zoek naar…, niet heel aandachtig); de helft van An Outcast of the Islands van Joseph Conrad; en Ton Lemaire’s Wandelenderwijs.

Weinig geconcentreerde leestijd. Veel half gelezen, veel voor een kwart, soms een heel boek. Onder andere Silas Marner van George Eliot, Wessex Tales van Thomas Hardy (en stukjes uit verschillende van zijn romans), Robert Kaplan’s geschiedenis van nul, The Nothing that is, en Nothing, A very Short Introduction van Frank Close, het grootste deel van Geert Lovink’s boek over social media, Collapse VII, de nY (en nog wat tijdschriften zoals de DeBug), wat Daniel Defoe, stukjes Philip K. Dick – en de rest herinner ik me nu niet. Oh, ja, wat uit Isabelle Stengers (Cosmopolitics II), en natuurlijk het gewoonlijke gegrasduin…

Ik meld het maar, om het mezelf in de toekomst te herinneren.

But I don’t feel like keeping accounts.

Eindelijk gelezen: Timothy Morton’s tweede boek The Ecological Thought, (en daarvoor het begin van Ecology Without Nature). Dark ecology, niet het groene-let’s-preserve-the-environment-denken, maar een radicaler uitgaan van de verbondenheid van alles met alles. Ik weet niet zeker of ik het in alle opzichten eens ben met Morton, maar zijn filosofisch voorstel brengt ons veel verder dan de traditionele ‘groene’ politiek (in het voorstellen van de wereld, en een toekomst).

Tim Morton – as you might know – blogt en zet lezingen en lessen online: ecologywithoutnature.blogspot.com/

Een aantal maanden geleden was ik er ook al eens aan begonnen, toen was mijn reactie – weet ik al, weet ik al, weet ik al, niets nieuws – en las ik het niet uit. (Ook vanwege een totale desinteresse in Flying Lotus-type-of-pop.) Een paar dagen geleden pakte ik het boek weer op, en begon het laatste hoofdstuk te lezen. Dit keer wekte het mijn interesse – vooral vanuit de gedachte aan hauntology als uitbanning of bezwering van het verleden, en ik las alle hoofdstukken, teruggaand, door het boek, in omgekeerde volgorde. Reynolds blijft toch een van de beste schrijvers over popmuziek.

The New North heeft als ondertitel The World in 2050. Het is een populair wetenschappelijke studie – hier en daar wat Amerikaans in stijl (d.w.z. hoofdstukken beginnen met persoonlijke anekdotes), maar met nette en zeer uitgebreide noten die een kwart van het boek beslaan en waarin de verwijzingen staan naar de wetenschappelijke gegevens & artikelen.

Ik ga het hier niet samenvatten (recensies genoeg te vinden). Gebaseerd op data over klimaatverandering, demografie, economische ontwikkeling, energieverbruik en internationele wetgeving, schetst hij een overtuigend beeld van de nabije toekomst. Smith is geograaf en heeft veel onderzoek gedaan naar klimaatverandering in het Noordpoolgebied. The New North focust dan ook op de ontwikkeling van dit gebied. Het Noordpoolgebied bevat de grootste voorraad olie & aardgas (bij de huidige ontwikkeling blijft de economie daar in de komende jaren nog meer van afhankelijk dan we al zijn), door de opwarming worden scheepvaart en ontginning steeds minder moeilijk, en ten derde: er is een enorme politieke en culturele dynamiek in dit gebied, gevoed door de grotere onafhankelijkheid van Nunavut en Kalaallit Nunaat (sorry, ik kan het niet laten om dat te schrijven in plaats van Groenland). Nu staat Smith als geograaf eerder aan de ecologische kant dan aan de kant van de investeerders, maar hij schets zowel de negatieve als de positieve effecten van deze (onstuitbare) ontwikkeling.

Weinig in het boek was echt nieuw voor me (qua grote lijnen dan, details wel) – maar als geïntegreerde blik: erg goed.

Treinlectuur. Zo’n boek waarvan je eigenlijk niet zeker weet of je het nou ooit gelezen hebt, of toch niet. Je weet precies waar het over gaat, want het wordt allemaal vaak genoeg aangehaald, de 1.000 kilometerrace van de vijfmansfiets tegen de trein, enz. Maar nu kan ik echt zeggen: ik heb het gelezen. In de lekker bekkende vertaling van Gerrit Komrij. (Die voorziet de beschreven fiets wel van een terugtraprem, maar dat lijkt me sterk. De terugtraprem werd weliswaar in 1898 uitgevonden, maar in Jarry’s tijd reed men gewoonlijk op een doortrapper – er zal in het Frans wel iets hebben gestaan als ‘tegentrappen’).

(Tegentrappen is wat je doet als je te snel gaat op een doortrapper. De pedalen blijven voorwaarts gaan, maar jij zet kracht in tegenovergestelde richting).

Superman werd uitgegeven in die mooie Meulenhoffreeks van begin jaren zeventig, roze, met inleiding en achtergrond op de schutbladen.