Last week I read two biographies that I happend to have on my e-reader. I was in Ireland, visiting family, did not bring books, only an e-reader with a couple of hundred books. I’d planned to read some theory, or a novel, but I read two biographies.

I don’t recall why I started reading Ann Beer’s biography of Milton (Milton, Poet, Pamphleteer, and Patriot, 2008). Probably because I don’t know a lot about Milton, and not a lot about seventeenth century England. I was curious, and positively surprised. When I finished it, I decided to try the new English biography of D’Annunzio: The Pike: Gabriele D’Annunzio: Poet, Seducer and Preacher of War (2013) by Lucy Hughes-Hallett. It was mentioned in the review section of the Guardian, and that’s why I remembered I had it saved.

In very different ways both biographies are about literature and politics. Milton, a champion of free speech, about whose private life we know almost nothing for sure. D’Annunzio, about whose private life we know very intimate details, the a-moral esthete whose ideas and public actions foreshadow violent fascism.

Both biographies are well-written, not overly long, and keep a perfect balance between describing 1. private life, 2. the books and the writing, and 3. politics and the larger social an cultural context. The result is a view on England (London) in the seventeenth century and European culture in the belle epoque through the lens of a writer’s development. (In Milton’s case there’s more literature, in D’Annunzio’s case more private details). It creates a fuller perspective on an age. Sure, that might be what one expects of a biography anyway, but not every biography manages to deliver it.

Reviews
Milton: http://www.theguardian.com/books/2008/jan/19/biography.classics

D’Annunzio: http://www.theguardian.com/books/2013/feb/22/pike-dannunzio-hughes-hallett-review
http://www.theguardian.com/books/2013/feb/04/pike-gabriele-d-annunzio-biography-review

1. Alec Wilkinson: De IJsballon, over de 1897 expeditie (per luchtballon) naar de Noordpool. Prachtig.
2. Aili & Andres McConnon: De Leeuw van Vlaanderen, biografie van Gino Bartali die focust op zijn verzetswerk in de tweede wereldoorlog. Zo zo.
3. DeBugs en Metropolis M-en.
4. Graham Harman: Weird Realism, Lovecraft and Philosophy; misschien wel de meest toegankelijke samenvatting van Harman’s ontografie, plus een wat mij betreft te lange en in herhaling vallende analyse van Lovecraft’s stijl (wel een blijk van Harman’s liefde voor het schrijven als ‘vak’). Maar ha, aangetekend: ik ben nog steeds geen Lovecraft-liefhebber.
5. Timothy Morton: Ecology Without Nature – alweer van 2007, Morton reageert hier nog net te veel op alle mogelijke ‘Theory’ – later kiest hij onomwonenden 100% voor zijn eigen visie. Toch. Necessary reading.
6. A.S. Troelstra (red.): Van Spitsbergen naar Suriname, prachtige bloemlezing uit Nederlandse natuurhistorische ‘reisverhalen’, met o.a. een deel uit Niko Tinbergen’s Eskimoland dat ik onmiddellijk helemaal wilde lezen. (Maar dat pas volgend jaar wordt heruitgegeven).
7. Stukje uit allerlei boeken, van Marx tot Freeman Dyson, Gibbon en Madison Smart Bell over Lavoisier, maar inderdaad nauwelijks fictie.

Ten overvloede: ik doe niet aan lijstjes, dus 1 t/m 7 heeft verder geen betekenis.

Biografie van David Foster Wallace, oftewel DFW. Een manier om nog eens om diens werk te cirkelen, en te herlezen. Geen baanbrekende biografie vol nieuwe inzichten (alhoewel…niet alle aspecten van DFW’s persoonlijkheid waren me bekend), zeker een goed werk dat nuttige achtergrond geeft, de feiten op een rij zet, en inzcht geeft in het leven van DFW. Een boek dat nergens in de verleiding komt om hinein te interpreteren, (al is daar aanleiding genoeg voor), en evenmin Wallace’s werk vanuit de biografie te verklaren (waar ook genoeg aanleiding toe is). Prettige lengte (die lange biografieën lees ik nooit uit), en natuurlijk vol lege plekken en onzekerheden die een volgende biograaf, over een jaar of twintig maar moet zien in te vullen. Ik wil niet Wallace beter leren kennen, ik wil zijn boeken beter begrijpen, en een biografie als deze draagt daar aan bij.

Dat dacht ik eerst te schrijven.

Maar ondertussen is het ook een meeslepende en emotionerende biografie –.

De Nederlandse vertaling van Cole’s Open City (2012). Ok – ik heb ‘m moeiteloos in 3 ‘zittingen’ uitgelezen; ok – hij heeft een ‘stem’; en ok – deze recensie in the New Yorker geeft behoorlijk goed aan waarom het een goed boek is: http://www.newyorker.com/arts/enz…, en ik ben het met de meeste punten wel eens, en toch ergerde ik me aan de cliché’s en een bepaald soort, tja, afstandelijkheid? Maar goed, als het boek inderdaad een mix is van Sebald, Coetzee, Joseph O’Neill en Zadie Smith, dan zijn daarmee drie schrijvers genoemd waar ik ook heel weinig op heb, en een waarvan ik niet genoeg heb gelezen om een mening te hebben. Ben wel heel benieuwd naar het boek over Lagos waaraan hij nu werkt.

Toch echt wel magnifiek. In de zon, door de hele dag heen (en R. er bij) tweederde van Jeroen Mettes’ N30 gelezen.

Vorige week las ik Adolfo Bioy Casares’ Ontsnapping van Duivelseiland, vertaling uit 1974 – nooit heruitgegeven. Vroeger zou ik zo’n boek van de bibliotheek hebben geleend, maar dit soort vertalingen is toch in rap tempo uit de openbare bilbiotheken verdwenen. Nee, ze staan ook niet meer in het magazijn. Ik koop ze nu. Vreemd verhaal – niet zo geslaagd als Morel’s uitvinding, misschien omdat Casares zich hier ook op stijlniveau laat leiden door een fantastische logica.

Daarna (eindelijk?) de verhalenbundel The Angel Esmeralda van Don Delillo. Impeccable style. Ben geneigd mijn mening over Delillo’s oeuvre nog eens te herhalen omdat de vroegste verhalen uit deze bundel me het beste bevallen. Misschien dat de laatste verhalen ‘beter’ zijn – vanuit een soort klassiek perspectief, maar ik vond ze iets te gemaakt (qua setting), en soms een herhaling van zetten.

Anyway, bepaald geen niet-te-missen Delillo – de niet-te-missen Delillo’s, dat zijn de vroege romans – wel woord-voor-woord de moeite waard.

(De vroege romans – Van Americana tot en met The Names zijn visionair, vreemd, daar is het alsof Delillo zelf ook niet helemaal begrijpt wat hij registreert en verbeeld. Ze hebben een ‘flaw’, juist daardoor blijven ze fascineren. Daarna volgen de klassiekers waarin hij de Amerikaanse conditie ‘treft’: White Noise en Libra, en Mao II. Underworld is ‘ten slotte’ het boek waarin alles samenkomt, en wordt uitgelegd. Alles wat daarna komt is behoorlijk goed (naar literaire standaarden), maar heeft mij nooit zo kunnen treffen als de vroegere romans – met uitzondering van Point Omega).

Weekje vakantie. Geen laptop mee. Internet gemist? Geen moment. (En mobiele telefoon uit).

Gelezen. Wildernis – de verrassend goed lopende vertaling (door Joyce & Co) van Kerouac’s Big Sur; Het sublieme van Hartog Hans den Jager; Visit Sunny Chernobyl (nou, half…) van Andrew Blackwell; wat uit Huhtahmo & Parikka’s Media Archaeology; 4 hoofdstukken Ulixes in de vertaling van Henkes & Bindervoet; Boris Vian’s Herfst in Peking (vond ik voor 1 euro); Suspensions of Perception van Jonathan Crary ‘doorgewerkt’ (d.w.z. op zoek naar…, niet heel aandachtig); de helft van An Outcast of the Islands van Joseph Conrad; en Ton Lemaire’s Wandelenderwijs.

Weinig geconcentreerde leestijd. Veel half gelezen, veel voor een kwart, soms een heel boek. Onder andere Silas Marner van George Eliot, Wessex Tales van Thomas Hardy (en stukjes uit verschillende van zijn romans), Robert Kaplan’s geschiedenis van nul, The Nothing that is, en Nothing, A very Short Introduction van Frank Close, het grootste deel van Geert Lovink’s boek over social media, Collapse VII, de nY (en nog wat tijdschriften zoals de DeBug), wat Daniel Defoe, stukjes Philip K. Dick – en de rest herinner ik me nu niet. Oh, ja, wat uit Isabelle Stengers (Cosmopolitics II), en natuurlijk het gewoonlijke gegrasduin…

Ik meld het maar, om het mezelf in de toekomst te herinneren.

But I don’t feel like keeping accounts.

Eindelijk gelezen: Timothy Morton’s tweede boek The Ecological Thought, (en daarvoor het begin van Ecology Without Nature). Dark ecology, niet het groene-let’s-preserve-the-environment-denken, maar een radicaler uitgaan van de verbondenheid van alles met alles. Ik weet niet zeker of ik het in alle opzichten eens ben met Morton, maar zijn filosofisch voorstel brengt ons veel verder dan de traditionele ‘groene’ politiek (in het voorstellen van de wereld, en een toekomst).

Tim Morton – as you might know – blogt en zet lezingen en lessen online: ecologywithoutnature.blogspot.com/

Een aantal maanden geleden was ik er ook al eens aan begonnen, toen was mijn reactie – weet ik al, weet ik al, weet ik al, niets nieuws – en las ik het niet uit. (Ook vanwege een totale desinteresse in Flying Lotus-type-of-pop.) Een paar dagen geleden pakte ik het boek weer op, en begon het laatste hoofdstuk te lezen. Dit keer wekte het mijn interesse – vooral vanuit de gedachte aan hauntology als uitbanning of bezwering van het verleden, en ik las alle hoofdstukken, teruggaand, door het boek, in omgekeerde volgorde. Reynolds blijft toch een van de beste schrijvers over popmuziek.