Nog een boek dat al tijden lag te wachten om gelezen te worden. Ik was het alweer bijna vergeten. Jonathan Crary’s 24/7: Late Capitalism and the Ends of Sleep. Gisteren gelezen. Tja, hij heeft natuurlijk volkomen gelijk in zijn schets van het 24/7-tijdsparadigma. Maar de manifeststijl (alles is een karakterisering van 24/7 en de uitwerking ervan) maakt het boekje ook eenzijdig. Het is nogal, euh, apodictisch? Is dat het juiste woord? Andere noemen het ‘provocatief’ en ‘polemisch’. Ik denk: ah, het klopt allemaal, (en daarmee klopt het eigenlijk nu al niet meer), maar het mist nuance – met meer nuance krijg je een rijker boek. Voorbeelden van andere tijdsregimes, praktische voorbeelden vooral. Ook van hoe mensen hun tijd indelen. Ritme geven, of ritme ontkennen. Dat zou het rijker maken (in plaats van weer een analyse van Marker’s La Jetee). Ook in politieke stellingname is het, hmm, wat aan de simpele kant. De simpele versie van de linkse kritiek op het 24/7 neoliberale denken – een analyse die ik grotendeels deel, maar dus, hmm, ook in deze vorm te simpel vind. En laat ik het zo zeggen: het boekje brengt mij weinig nieuws – maar dat is grotendeels omdat ik de lijnen die hij samenbrengt, al uit en te na ken. Dat is dus geen kritiek, het boekje biedt een uitstekende, pakkende samenvatting. En dus een perfect beginpunt voor wie al die lijnen nog niet kent. Want Crary’s analyse van hoe kapitalisme, ons economsiche systeem en het tijdsregime van 24/7 de samenleving tot in de poriën verandert, deugt ondertussen wel degelijk. (En de verbanden met mediatechnologie). Eerste hoofdstuk is overigens het best.
(En ja, ik ben altijd een tegenstander van de 24/7 ideologie geweest. Ik vind nog altijd dat we er goed aan zouden doen om winkels en bedrijven op zondag verplicht te sluiten. Ik weet ook dat toen de zondagsopenstelling van winkels een politiek item was in Nederland, ik in mijn omgeving de enige was – oh, en mn moeder – die daarop tegen was). (Enzovoort, enzoverder).
Meer: www.versobooks.com/books/1570-24-7
Rebecca Solnit’s boek over verschillende aspecten van lopen. Vakantieleesvoer. Sommige hoofdstukken zijn erg goed, andere zijn iets te gemakkelijke verzamelingen van elders opgedane inzichten. In totaal een goed en prettig leesbaar overzicht. Dat is veel waard. (Als je niet zelf alles van Rousseau en Wordsworth wilt lezen en alles over protestmarsen). Begrijp niet goed waarom ik het niet al veel eerder las. Had het al tijden op mn e-reader staan.
Slauerhoff: Het verboden rijk
Natuurlijk, ik las het toen ik 17 was – of daaromtrent –. Ik moet het daarna ook nog wel eens hebben herlezen, of misschien alleen gedeeltelijk. Ik wilde Nederlands lezen op vakantie, aan zee bij Arklow. Ik werd letterlijk weggeblazen – wat een waanzinnig (goed) boek. (Terecht onlangs in het Engels vertaald – toch?)
Louis Couperus: Langs lijnen van geleidelijkheid
Meer Nederlands – en zoveel Nederlands heb ik niet op mijn e-reader – dus las ik Couperus. Eerst dacht ik: dit is even goed als Henry James. Maar op eenderde als de machinaties van het plot de overhand krijgen, verlies ik mn interesse. Wellicht ten onrechte. Nog niet uitgelezen.
Joris van Casteren: Het zusje van de bruid
Nog meer Nederlands. Reportage / autobiografie. Lees je in één adem uit – maar een oordeel uitspreken: lastig.
Rebecca Solnit: A Field Guide to Getting Lost
Essays. Waarom heb ik haar werk niet veel eerder gelezen? (Eigenlijk een boek over transformatie).
Verder nog de helft van een boek over de geschiedenis van het Perzische rijk waarvan me de titel nu ontschiet.
In de haast geleend uit de bibliotheek. Eerste novelle gelezen. Perfect geschreven. Dus je leest wel door. Maar om eerlijk te zijn: ik vond er niks aan.
Leesvoer van de afgelopen dagen. Ik las ‘t, voor mijn doen, opvallend langzaam. Neem dat als compliment. (Simpel: ik vond het mooi).
(De recensie van Claudia Zeller komt in de buurt van mijn leeservaring).
Chilling. ‘The dawn of the age of climate engineering’. Helder. Wetenschappelijk gefundeerd. Een waarschuwing. Je wordt er niet erg blij van. Menselijke domheid. Menselijk onvermogen. En dat bij de onwaarschijnlijke kennis die we hebben opgebouwd over het functioneren van onze planeet. Dark Ecology – maar dan anders.
Nieuw boek van V2_, ondertitel: ‘Antidotes to a Culture of Greed’. Mijn favoriete stukken zijn de interviews met Henk Oosterling en Reimar Schefold.
Hier: v2.nl/publishing/giving-and-taking
Disclosure: ik werk bij V2_.
Ineens zit ik, al lezend, helemaal op 1 lijn met Michel Serres. Is niet altijd zo geweest. Biogea is autobiografie, filosofie van de ecologie, poëzie – en gaat over de wereld, de ‘kosmos’, en wetenschap.
Hier: www.upress.umn.edu/book-division/books/biogea.
Dun boekje. Je hebt het zo uit. De boodschap is helder en pregnant. Zoals de ondertitel luidt: “How to Reinvent our Lives and Future “.
Hier: www.bloomsbury.com/uk/times-of-crisis-9781441101808/.
Uitgelezen? Nee, dat niet – daarvoor ben ik toch niet geïnteresseerd genoeg in pagina’s lange economische analyse. Ongeveer tot de helft helemaal gelezen – daarna gebladerd en de stukken die me interesseerden gelezen. Ik hoef hier niet te zeggen hoe belangrijk dit boek is, en wat voor waterscheiding Piketty’s boek is (markeert?).
(Empirische economie na de decennia-lange dictatuur van economie als pure calculatie, sommetjes, wiskunde – waarbij ik altijd moet denken aan mijn leraar economie van de middelbare school die de meest basale wiskundige vergelijkingen zo beroerd wist uit te leggen dat zelfs de wiskunde-jongens-en-meisjes uit de klas er niks meer van begrepen).
Ik las het ook als complement van Moretti’s studie The Bourgeois, Between History and Literature. (Het is andersom).
(In de LA Review of Books stond laatst een essay over Piketty en de literatuur van de ‘second gilded age’ (lareviewofbooks.org/essay/literature-second-gilded-age)– en wat er in Piketty ontbreekt (die hedendaagse literatuur), is ook wat er ontbreekt in Moretti’s boek – let wel, als ik het me goed herinner, een ‘ontbreken’ dat door Moretti zelf vrij uitgebreid wordt aangehaald).
Een heel belangrijk boek.
