Best concert of the year. Best show of the year. Minds were blown, the lives of some people were changed. Secret Chamber in the gym of the Nikel school. (Where’s that? Nikel, Russia, Pechenga district. Look it up on the map.) With Love Cult (Ivan & Anya from Petrozavodsk). With Phonophani (Espen Sommer Eide). With the first ever live gig of TILMIL and Mnogoznaal from the Komi Republic. With Franz Pomassl. I cannot describe the emotional feel of it all. It was great. It was mind blowing. And think of the 14, 15, 16 year old kids from Nikel, who were following everything that Franz Pomassl did very very closely (making noise with loose contacts and fluorescent light, morphing into strange noisy acid house), and all coming to thank him and give him a hug after the event. It was unreal.
(TILMIL & Mnogoznaal, photo: Dark Ecology)
Nee, nu geen CD van jou. Als je een 4-jarige hebt is het soms heel lastig om niet die kinder-CD te draaien, maar iets anders…
‘Ja, ja, die CD, pappa!’
Het is een CD van Tom Waits. Niet dat ik van Tom Waits houdt, maar Small Changes staat in het rijtje oude CDs die ik laatst naast de CD-speler heb gezet. Ik zet ‘m op.
‘Pappa, is dat een … wolf?’
‘Ja.’
‘Pappa, een wolf die zingt?’
‘Ja.’
Ze gelooft me.
Een paar dagen geleden was de truuk om haar mijn ipod te geven, met koptelefoon. Bij toeval stond ‘ie op ‘alle songs’. Ik had net naar Clifford Brown geluisterd. Het volgende stuk was een blues van Charlie Christian. R. stond te dansen en te lachen. Een tijdje later zegt ze tegen me ‘pappa, hij praat, hahaha, hij praat!’ En ze vindt het enorm grappig, en ze staat te dansen. Ik kijk naar welk nummer ze luistert: Boody van Dewey Redman, jaren zeventig freejazz met ostinato bas.
Hmm. Jaren tachtig avant-garde rock. Virtuoos. Leuk wanneer het heel gitaristisch is – dat wil zeggen ‘leuk voor een gitarist’. Maar nee – dit is eigenlijk helemaal geen leuke muziek, het is leeg vertoon – compositorisch niet goed genoeg om de aandacht echt te pakken. Math metal zonder distortion. No wave, maar dan virtuoos. En verder best vervelend. (Ennui!) Er is niet veel muziek die ik ooit mooi vond en die ik echt af zal vallen – maar dit komt in de buurt. Het klinkt soms als Morzelpronk, maar dan was Morzelpronk leuker (niet per se beter). Het is dat je met vinyl naar de draaitafel moet lopen om een nummer te skippen… Ik hou ‘m, omdat ik gitaar speel. Of om me het levensgevoel van 1986 te herinneren. Brrr.
Albert Ayler made a couple of strange records, and this is by no means his strangest. No, I not so much into ‘kozmigroove’ and not into his last records. Love Cry sounds strange because Call Cobbs plays harpsichord, and Ayler is ululating as well. Most tunes are well-known and better – or more challengeing – versions can be found on other records. But allright, it’s an Impulse Record. I’ll keep it.
(Hmm, why am I now writing this in English?)
Met Abdul Wadud en Don Moye. Was nooit een van mijn favoriete Hemphill-platen, maar ben verrast na zoveel jaren. Fel, energiek, snel, helder. Poeh. Muziek waardoor je meteen weer gelooft in jazz – en in een toekomst voor jazz. (In jazz als iets anders dan een door-en-door gecodificeerde vorm van muziek – ook al is deze LP van 1977).
Ineens zit ik, al lezend, helemaal op 1 lijn met Michel Serres. Is niet altijd zo geweest. Biogea is autobiografie, filosofie van de ecologie, poëzie – en gaat over de wereld, de ‘kosmos’, en wetenschap.
Hier: www.upress.umn.edu/book-division/books/biogea.
Long overdue. In twee opzichten. Het boek was al jaren aangekondigd, kwam in 2013 eindelijk uit, ik bestelde het meteen, en drie weken geleden las ik het pas. Verzameling zeer geïnformeerde artikelen over de allereerste artistieke experimenten met computers – van James Tenney tot Nanni Balestrini en alles daartussenin. (Jackson MacLow, John Cage, Theo Lutz, Georges Perec – enzovoorts).
Bestel hier: www.ucpress.edu/book.php?isbn=9780520268388
Nog een boek dat ik al veel eerder had willen (en moeten) lezen: Michel Serres’ poëtische filosofie van de muziek. Ook fundamenteel. Muziek komt voort uit het geluid van de wereld en leidt tot wetenschap –.
Het nieuwste, lang aangekondigde boek van Douglas Kahn, ik las het van het weekend eindelijk uit. Long overdue. Fundamenteel.
Lees de introductie hier: http://www.thewire.co.uk/in-writing/book-extracts/read_introduction-to-douglas-kahn_s-earth-sound-earth-signal
Kopen: http://www.ucpress.edu/book.php?isbn=9780520257559
Disclosure of interest: ik word, samen met Lucas van der Velden van Sonic Acts, bedankt in de ‘acknowledgements’.
Geprezen boek over JS Bach. Terecht. Eindelijk heb ik een helder beeld van de positie van Bach binnen de (Duitse) cultuur van barok (Dertigjarige Oorlog) en overgang naar Verlichting (koffiehuizen), zijn positie binnen de religie, en binnen de muzikale ontwikkelingen (opera) en de politiek van zijn tijd. Gardiner richt zich voornamelijk op het vocale werk van Bach – en peurt daaruit een beeld van de persoonlijkheid van Bach – en dat is voor mij persoonlijk het enige ‘minpunt’ van het boek. Ik hou nu eenmaal veel meer van Bach’s instrumentale werk en had daarover graag meer gelezen, zoals ik ook graag meer had gelezen over de interpretatie van zijn werk door de twintigste eeuw heen. Die aspecten vallen (opzettelijk) buiten de scope van dit boek. De hoofdstukken met nauwgezette analyse van de Johannes en Mattheus Passie zijn dus niet helemaal aan mij besteedt en die heb ik wat al te vlug-vlug doorgelezen.
