Met Abdul Wadud en Don Moye. Was nooit een van mijn favoriete Hemphill-platen, maar ben verrast na zoveel jaren. Fel, energiek, snel, helder. Poeh. Muziek waardoor je meteen weer gelooft in jazz – en in een toekomst voor jazz. (In jazz als iets anders dan een door-en-door gecodificeerde vorm van muziek – ook al is deze LP van 1977).