Pakte ‘m op goed geluk uit de kast. Volstrekt vergeten dat ik deze had. De muziek herken ik wel meteen. En ik kan er nog bij meefluiten. Ik denk dat ik ‘m na een live concert heb gekocht. Aangename muziek. Soort van lo-fi impro elektro.
(Vind zo snel niet de blauwe cover van Vol.2)
Nog zo’n LP die ik voor 2 of 3 gulden op de markt kocht. Nooit goed geweten wat ik ermee moest. Ik heb ‘m n niet veel vaker dan een keer of 4 geluisterd. Paul Motian’s drumwerk komt bij mij nooit echt aan. Er zijn redenen om deze LP te houden: Bill Frisell anno 1983 (‘Bill Frisell … was recommended for this date by Pat Metheny’). Joe Lovano anno 1983. Jim Pepper. Ed Schuller op bas. Ze maken muziek waar je eigenlijk heel goed naar moet luisteren, heel precies volgen wat er allemaal gebeurd, de conversaties ‘binnenin’ horen. Hoe de verschillende stemmen ineenvlechten. Maar het pakt me niet. Ook nu niet.
In 1985 begon ik echt naar jazz en geïmproviseerde muziek te luisteren. Ik ging voor het eerst naar het BIMhuis. (Wat was mijn eerste concert? Het Paul van Kemenade kwintet of Elvin Jones’ jazzmachine?) Ik ging naar de zaterdagmiddagconcerten in het Stedelijk. Daarvoor luisterde ik al naar Michiel de Ruyter’s NOS Jazzgeschiedenis. (Ik herinner me zijn stem die de leden van de Duke Ellingtonband opnoemt, ik herinner me dat Thelonius Monk overleed, het was het jaar van 100 jaar James Joyce en Virginia Woolf: 1982. Ik was 16). Ik kende ook een paar LPs van John Coltrane.
In 1985 werd het Podiumtrio opgericht: Paul van Kemenade, Jan Kuiper, Wolter Wierbos. Ik had een tape met een liveoptreden dat van iets later is als deze LP – waar het trio super op elkaar is ingespeeld. Die tape draaide ik iedere week zeker 1 keer. Ik ken de thema’s nog steeds uit mn hoofd. En als je me vroeg, wat is het beste trio in deze bezetting, dat van Zorn – Lewis – Frisell (met News for Lulu), of dat van Van Kemenade – Wierbos – Kuiper, dan antwoorde ik: de tweede, het Podiumtrio. Zoveel speelplezier, zoveel energie, zoveel passie, zoveel muziek. (En dit trio brengt het beste van alledrie naar voren).
(Hier zou een uitweiding kunnen volgen over waarom Van Kemenade’s kwintet net ‘minder’ is, het ‘pad’ van Jan Kuiper, en waarom Wolter Wierbos van mijn radar is verdwenen terwijl hij midden jaren ’80 zo’n beetje de beste trombonist van de wereld leek te zijn – of was). (Misschien is hij dat nog wel – maar ik heb hem al zeker 20 jaar niet meer live gehoord).
(Uh, toevoeging: ja, ik vind het Podiumtrio leuker zonder Jamaladeen Tacuuma en Cornell Rochester).
Enzovoorts. De LP kocht ik ooit op Koninginnedag.
George Lewis. In 1985 (was het 1985?) ging ik voor het allereerst naar een concert met hedendaagse geïmproviseerde muziek. In mn eentje (met wie had ik moeten gaan?). George Lewis en Gerry Hemingway op zaterdagmiddag in het Stedelijk. Ik zal het nooit vergeten.Lewis zittend, iets naar achteren. Hemingway achter zn drums. Stilte. Opperste concentratie. En dan: gaan! Lewis demonteert razendsnel zn trombone om vervolgens op mondstuk en losse buis geluiden te maken, Hemingway gooit theedoeken over zn drums en maakt daarop geluid, blaast de vellen aan. Enzovoorts. Ik moet ergens een tape hebben met de opnames die later op de radio werden uitgezonden. Ik herinner me dat er ook een tapestuk van Lewis op het programma stond. En hij improviseerde vrijwel zeker ook met het interactieve computerprogramma waaraan hij bij STEIM werkte. Hemingway – die ik later heel vaak live heb gehoord en gezien – deed ook een solostuk. De zaal was vol bij het begin, en liep leeg. De helft bleef. Ik was ‘verkocht’ – vanaf het allereerste geluid.
George Lewis neemt dus een speciale plek in mijn luistergeschiedenis in. Nog altijd is hij mijn favoriete trombonist. (Luister naar ‘m in de kwartetten van Braxton, in de big band van David Murray).
Solo Trombone Record werd opgenomen in 1976 (Lewis was 24) – net na zijn tour met Count Basie (sic, Count Basie) – en ik vraag me af of ik er wel ooit goed naar heb geluisterd. Ik herinner met ‘Piece for Three Trombones Simultaneously’ als saai, en wat artificieel door de overdubs, maar saai is het geenszins. In Phenomenology zit hij heerlijk te ‘jazzen’ en Lush Life is schitterend. Toen ik de LP kocht luisterde ik heel veel jazz – van Lester Young tot Henry Threadgill. Misschien klonk trombone solo me te kaal? I like it now…
Ook tweedehands gekocht. In Gent of Leuven. Ook alweer meer dan twintig jaar geleden. Ik herinner me deze LP als wat te abstract voor mijn smaak – toen – nu verrast het spelplezier me, het is een erg vrolijke plaat met Ray Anderson in superieure vorm.
Ook een koninginnedagvondst van jaren geleden (eind jaren tachtig?). De Cadence-studio LP van Crispell’s kwartet met Billy Bang, John Betsch, en nu Wes Brown op bas. Een stuk exacter, scherper, ‘gepointeerd’ dan de live opnames uit Berlijn. Is dit de LP waarmee ze doorbrak? Ik vind ‘m behoorlijk sterk. Vreemd dat ik er nauwelijks naar heb geluisterd. Op de hoes staat in ballpoint: ‘Paul Acket’. Blijkbaar was ie dus van de voormalig directeur van North Sea Jazz. Voor 1 gulden was-ie van mij. Ik hou ‘m.
Koninginnedagaankoop. 1 gulden op iets dergelijks. Marilyn Crispell in 1984 live in Berlijn met Billy Bang, Peter Kowald en John Betsch. Een Black Saint LP. Muziek die beter werkt als je er live bij bent dan als weergave op plaat. (Live ben je deel van het avontuur in het hier en nu). Ik heb ‘m niet vaak gedraaid, maar ik hou ‘m wel.
Nog een juweel. Tweedehands gekocht voor bijna niets. Deze plaat is een wonder – misschien zijn latere ‘conductions’ van Butch Morris subtieler – maar wat hij hier voor klanken uit het ensemble weet te toveren is al ongekend. Deze muziek zou niet mogelijk zijn zonder Butch Morris, zou niet tot stand gekomen zijn uit een vrije improvisatie, evenmin uit het spelen van genoteerde noten. Opgenomen in 1985 in The Kitchen, met Frank Lowe, John Zorn, Brandon Ross, Zeena Parkins, Tom Cora, Christian Marclay, Eli Fountain, Curtis Clark, Thurman Barker, Yasunao Tone, en Butch Morris (directie). Die bezetting is ook al een wonder.
Een van de juweeltjes tussen mijn platen. Steve Lacy met Enrico Rava, Johnny Dyani en Louis Moholo, converserend en kwetterend als vogels, alles als vanzelf, een doorlopende stroom getjilp, zang, gesprek, gekwetter. Geen thema’s, geen enkele referentie naar een traditie, geen gevecht, geen vertoon van macht, een volledig eigen idioom. Live opgenomen in Buenos Aires in 1966. Tijdloos.
Hmm. Jaren tachtig avant-garde rock. Virtuoos. Leuk wanneer het heel gitaristisch is – dat wil zeggen ‘leuk voor een gitarist’. Maar nee – dit is eigenlijk helemaal geen leuke muziek, het is leeg vertoon – compositorisch niet goed genoeg om de aandacht echt te pakken. Math metal zonder distortion. No wave, maar dan virtuoos. En verder best vervelend. (Ennui!) Er is niet veel muziek die ik ooit mooi vond en die ik echt af zal vallen – maar dit komt in de buurt. Het klinkt soms als Morzelpronk, maar dan was Morzelpronk leuker (niet per se beter). Het is dat je met vinyl naar de draaitafel moet lopen om een nummer te skippen… Ik hou ‘m, omdat ik gitaar speel. Of om me het levensgevoel van 1986 te herinneren. Brrr.
