Ooit moet ik ze toch gaan draaien, waarom niet vandaag. Mijn Coltrane-LP’s. Ik heb er een paar. Waaronder de beroemde Atlantic-LP My Favorite Things. Deze kraakt behoorlijk, blijkbaar toch veel gedraaid, al was ik er extreem zuinig op. Ik kocht hem in 1985 of daaromtrent. Toen ik juist was begonnen met een ontdekkingsreis door de jazz die begon bij de Coltrane van 1960 en vanuit Coltrane terug in de tijd naar Parker (en een beetje Lester Young) en vooruit via Dolphy naar de hedendaagse geïmproviseerde muziek. Elke keer als ik deze opname van My Favorite Things hoor ben ik verbaasd en geïntigreerd. Oren gewend aan de latere uitbarstingen en Coltrane’s veel intensere uitvoeringen is deze eerste zo ingehouden, precies en bijna voorzichtig. Heel gearrangeerd ook, met de basfiguurtjes die Steve Davis speelt (geen ‘walking bass’), de aangehouden akkoorden van McCoy Tyner en het lichte drummen van Elvin Jones.

Twee gitaarsonates van Fernando Sor. De Mozart van de gitaar. Soms vind ik de composities van Sor wat saai maar toch mooi, en soms vind ik ze gewoon saai. Dat ligt aan de compositie, aan de uitvoering en aan mijn stemming. Vandaag wil het niet zo met deze twee in de uitvoering van Pepe Romero op een niet veel gedraaide Philips-LP uit 1978 die ik ooit voor 6 gulden uit een tweedehands bak plukte. (Krijg dan toch zin om Romero’s uitvoering – die op mij wat vlak overkomt – te vergelijken met andere die ergens als mp3 op een harde schijf moeten zwerven).

Tweedehands gekocht. Uitgave van Attaca met opnames uit 1985 – toen Robby Faverey tot de top van de uitvoerende musici in Nederland hoorde. (Wat doet hij nu? Waar is hij nu? Hij maakt bijvoorbeeld cello-banjo’s). Stukken voor gitaar en (meest) één of twee andere instrumenten: Leo Brouwer, Louis Andriessen, Maarten Bon, Bruno Maderna, Jacobo Conrad en Flores Chaviano, geschreven tussen 1962 en 1984.

Sh——ttttt & wow: Work (Complete, Volumes 1–6), Miles Okazaki, gitaar.

Oorbeek keert terug en begint – zoals altijd – opnieuw. We spelen komende zondag 14 januari ‘s middags bij Boycott Books als onderdeel van de ‘fundraising party’ voor de nieuwe film van Serge Onnen. De kelder van Boycott Books is omgetoverd tot gezellig hol voor schaduwspel (met vrij geluid van Oorbeek). Vanaf 15.00, Waddenweg 10, Amsterdam Noord.

Meer info: oorbeek.net en boycott books. (F8kebook-link mag u zelf opzoeken).

Klassieker van het klassiek geworden kwintet van Clifford Brown & Max Roach uit 1956, met Sonny Rollins op tenor. (Alleen de live opnames zijn zo mogelijk nog beter).

Registratie van een nogal matig live concert van het kwartet van Max Roach uit 1960/1961 met Clifford Jordan en Eddie Kahn. Op heel dun goedkoop Portugees vinyl. Met verkeerde informatie op de hoes. Gekocht voor 3 of 4 gulden. Het enige goede is de stevige en gek genoeg (goedkoop vinyl) goed klinkende bas van Eddie Kahn.

Was gistermiddag met R. (die nu 7 is) bij BerBerio, concert/voorstelling van Revue Blanche (altviool, stem, harp, fluit), en Zonzo Comapgnie in het Muziekgebouw aan ‘t IJ. Een ‘kindervoorstelling’. Ik had op goed geluk kaartjes gekocht. Geen idee wat ik kon verwachten. (Dat de regie en video-enscenering van Letitia Renzini is, werd in de PR niet eens vermeld…).

Het was het beste dat ik in lange tijd heb gezien en gehoord. Tout court. En een volledige bevestiging van wat ik altijd heb gevonden en geweten: de muziek van Berio (en aanverwanten) is volkomen toegankelijk voor iedereen die nieuwsgierig zijn/haar oren openzet. En dat het werkt wanneer je die muziek op eigen waarde neemt (en er vrij mee om durft te springen – dat kan bij Berio). Dat het plezier geeft, ontroert, laat lachen, enthousiast maakt, en diepe indruk achterlaat.

R. vond het prachtig en wilde na afloop de musici gaan vertellen hoe mooi ze het had gevonden. (Deden we).

Er zat denk ik een man of 100 in de zaal – niet slecht – maar het had natuurlijk een week lang middag na middag afgeladen vol moeten zitten met iedereen uit Amsterdam en omstreken die kinderen heeft die van muziek houden en zelf muziek willen maken. Alle muziekdocenten hadden moeten weten dat deze voorstelling er was, en hadden hun leerlingen (en ouders) moeten tippen. (Nou ja, niets moet – maar zo goed was het wel.)

Misschien wisten ze het wel allemaal. Misschien is er al wel heel veel over geschreven. Geen idee.

Al het moois dat je mist als je blijft zitten met vooroordelen (te moeilijk, niet voor mij, onluisterbare muziek, voor de elite) (allemaal niet waar); hoe klein je wereld blijft als je je oren niet opent, de rijkdom die je mist.

Enzovoorts.

20 études van de Mozart van de gitaar (al werd hij ook de Beethoven van de gitaar genoemd) gespeeld door John Williams. Tja. Sor. Soms denk je: dit is bijna het mooiste (meest logische) dat er ooit voor de gitaar is geschreven, en soms raak je geïrriteerd van de saaiheid. En dat geldt nog het meest voor zijn études.

Nog zo één die ik ooit voor een paar gulden uit een bak viste. Prachtige LP. Werk van Brouwer, Barrios, Scarlatti, Snijders en jonge Cubaanse componisten. Gitaarduo van Stanley Noordpool en Robby Faverey, opgenomen in 1981. (Wat is er eigenlijk met hen gebeurd? Van Robbie Faverey is één en ander op youtube te vinden, speelt Bach op een cello banjo, waanzinnig). (En dichter Hans Faverey zijn broer).