One festival just over (Sonic Acts XIV), next one coming up (DEAF2012). For Sonic Acts I am curating/organising/editing/making-it-happen. I am involved in DEAF2012 in so far that I am working at V2_ where the DEAF-team is getting the festival together. That’s way more relaxed, psychologically; but we (read: the archive of V2_) might do a small thing too (to be confirmed). Website is here: www.deaf.nl. I am particularly curious what the symposium will be like.

Tomorrow, a special programme on the Concertzender featuring the music of Michel Waisvisz, with totally unknown recordings which were recently found in his ‘archive’ (well, in this metal cupboard in his studio, which was full of tapes, paper, floppy disks and electronics). Livestream on wednesday March 14th, will be available as an archived stream later (I suppose). Choice and mix by Taku / dj sniff.

Check it out: http://www.concertzender.nl/programmagids.php?date=2012-03-14&month=0&detail=55198

Gisteren was de boekpresentatie van Rosa Menkman’s boek over glitch, en de opening van de tentoonstelling bij Planetart. (Ik was er even met R. die zich uitstekend vermaakte bij al die flikkerende schermen).

Get the book here: http://networkcultures.org/wpmu/portal/publications/network-notebooks/no-04-the-glitch-momentum/ (free download).

Of via Rosa’s site: http://rosa-menkman.blogspot.com.

gli.tc/H is hier: http://gli.tc/H/ (met ook werk van Karl Klomp).

Enz.

“Are we finally beginning to realize that Newton didn’t have the last word on everything—that matter isn’t little shiny ping-pong balls acting externally on one another in predictable ways in a neutral box of absolute time and space?”

sez Timothy Morton, here: philosophyinatimeoferror.wordpress.com/2010/05/10/tim-morton-the-interview/

“Now I tentatively distinguish between four broad types of objects: Dark objects, dim objects, bright objects, and rogue objects.”

From an interview with Levi Bryant: http://fracturedpolitics.com/2011/06/29/interview-levi-bryant.aspx. Goes on and has very good points. The above sentence made me laugh out loud – it’s so funny!

Zoveel te lezen en zo weinig tijd. Of waarom ik sommige boeken niet uitlees.

De eerste twee delen van Stiegler’s Technics and Time (The Fault of Epimetheus en Disorientation) liggen nu al maanden binnen handbereik. Ik ben er een aantal keer in begonnen en ben even zoveel keren opgehouden. Ik ben aan het begin begonnen en ik ben middenin begonnen, aan het eerste deel en het tweede, in de juiste volgorde en achterstevoren. En elke keer is de leeservaring gelijk. Er is de moeite om Stieglers zinnen, zijn jargon en zijn argument te volgen. Een deel van die moeite wijt ik aan de Engelse vertaling. Dan opwinding en enthousiasme als hij iets beweert – of lijkt te beweren – dat me raakt. Maar het betreft bijna altijd Stiegler’s herlezing van andermans ideeën, en eigenlijk geldt mijn enthousiasme niet Stiegler, maar bijvoorbeeld Leroi-Gourhan of Gille of Bergson. Vervolgens hangt Stiegler daar een filosofische interpretatie aan vast die ik niet kan volgen.

Het helderst is Stiegler wanneer hij bekende ideeën uit de technologiegeschiedenis parafraseert. Maar dan komt de verdenking op dat ik hetzelfde veel helderder bij Flusser heb gelezen – al wijkt Flusser’s filosofische interpretatie af van Stiegler.

Stiegler is ook helder als hij zijn eigen argument samenvat.

“In The Fault of Epitmetheus, I tried to establish why the analysis of a temporal constitution must take into account the prosthetic specifics conditioning access to the already-there.” (p. 7)

Point taken.

“In Disorientation, I shall try to show how this conditioning has indeed taken place throughout modern history, and why current prosthetics acts as an obstacle to intensification.” (p. 7)

Point taken – voor wat betreft de eerste helft van die zin, de tweede helft vind ik niet terug, of ik begrijp het niet, of hij bedoelt iets wat overbekend is.

Mij bekruipt het gevoel dat Stiegler zich laat intimideren door de filosofie – en zich steeds op alle vlakken denkt te moeten bewijzen. Hij is all-over-the-place. Het is èn Derrida, èn Fodor, èn Winograd, èn Leroi-Gourhan, èn Chomsky, èn Heidegger, èn Simondon, èn Turing, èn Husserl en hij moet ze allemaal fileren. De indruk ontstaat dat hij appels en peren samenbrengt en vergelijkt. (En er geen lekkere appelperenstroop van maakt).

(Dat de mens en de samenleving worden gevormd door de technologie net zoals wij vorm geven aan de technologie, en dat dat niet twee kanten van één proces betreft, maar dat dat ene niet uit elkaar gerafeld kan worden – dat inzicht is zeg maar de structuur van mijn denken over techniek geworden. Dat hoef ik niet van Stiegler te leren. Wel wat dat voor gevolgen heeft voor ons begrip van tijd. Wat Stiegler daarover schrijft aan de hand van Bergson, Husserl en Heidegger, begrijp ik niet werkelijk, tenminste niet op de manier waarop hij het hier verwoordt).

Ik wil Stiegler niet afkraken en ik hou een groot voorbehoud: het zou kunnen dat ik gewoon niet snap waar Stiegler op uit is, en niet inzie dat het een nieuwe weg voor de filosofie betreft. (OK dus het gaat om alle inzichten uit de techniek- en mediafilosofie plus, kort door de bocht, Heidegger’s begrip van (zijn en) tijd – en dan?). Goed mogelijk dat hij in lezingen en teksten over andere onderwerpen en inzake politiek veel helderder is. Het lukt gewoon niet zo met Technics and Time. En ik denk dat ik maar eens definitief moet besluiten dat ik het niet (uit)lees.

Zoveel meer…

Zoals het boekje Wanden van de werkelijkheid van Charles Vergeer, over vroeg-middeleeuwse filosofie. Natuurlijk, geschreven voor een groter publiek (toch?) en minder ‘technisch’ dan Stiegler (wel met citaten in Latijn en Grieks). Niet alleen een groot plezier om te lezen in de trein, maar verschaft ook duidelijk inzicht in hoe radicaal afwijkend de middeleeuwse filosofen nadachten over tijd. Spannend leesavontuur – zeker gekoppeld aan een duik in OOO.

Op maandagavond is er een “Listening Session” met Douglas Kahn, met veel materiaal dat zelden te horen valt (ook in deze tijden waarin het soms lijkt dat je ‘alles’ in de spelonken van het Internet kunt vinden). Dat is een DNK-event, in samenwerking met STEIM. Aanvang 20:30 (& for ye regular DNK-people, this means it’s starting at 21:00 exactly, or latest, not 22:00!).

1966: Natural Electromagnetic Sounds, From Brainwaves to Outer Space
 
Date: Monday, October 10

Venue: STEIM, Utrechtsedwarsstraat 134, Amsterdam
.
Time: 20.30 hrs. 
Charge: 5 euros
 
A special evening at STEIM, organised by Sonic Acts, DNK and STEIM on Monday 10 October 2011 at 20:30 hrs, following Douglas Kahn’s lecture at Stedelijk Museum on Sunday 9 October. 
Douglas Kahn, author of the acclaimed Noise, Water, Meat, a History of Sound in the Arts, and co-editor of the brand new Source, Music of the Avant-garde, 1966-1973, guides us through the fascinating history of art which uses natural radio, electromagnetic sound and brainwaves. It’s a listening session, so it includes many audio recordings and video material, some of it very rare.


In a 1966 preparatory note for Variations VII, John Cage wrote to David Tudor that they should include sounds of brainwaves and a radio astronomy telescope, and that they “give credit to Lucier for brain and outer space.” Alvin Lucier had already performed his “brainwave piece”, Music for Solo Performer (1965) and Whistlers (1966), based on natural ionospheric and magnetospheric radio. For Lucier, both compositions used forms of “natural electromagnetic sound” and, in combination, they described a new type of spatial environment. Also, in 1966 the Swedish composer Karl-Birger Blomdahl created Altisonans, a nationally broadcasted television composition relating natural radio and satellite telemetry sounds to those of birds. These activities involved physicists, Rudy Kompfner, Billy Klüver, Edmond Dewan, Millett Morgan, and Ludwik Liszka to varying degrees, from non-cooperation to close collaboration. This session will include ! these audio and visual compositions, as well as background recordings from the period, some of them very rare.

Met een langere bio:


Douglas Kahn is a Research Professor at the National Institute of Experimental Arts (NIEA), College of Fine Arts, at University of New South Wales, in Sydney. He is a historian and theoretician of the media arts and music, with a focus on sound, electromagnetism, and natural media. His books include Noise Water Meat: A History of Sound in the Arts (MIT Press, 1999), the newly published Source: Music of the Avant-garde, 1966-1973, a rich documentary source of experimental music, edited with Larry Austin, and the forthcoming Mainframe Experimentalism: Early Computing and the Foundations of the Digital Arts, edited with Hannah Higgins. His major project, Earth Sound Earth Signal, is the product of a decade of research into natural electromagnetic and acoustical phenomena occurring at a geophysical scale in the arts, media, science and military from the late 19th century to the present, and includes an attempt to theorize media in terms of nature.


Ook hier:
sonicacts.com/…/dnk-sonic-acts-steim-present-douglas-kahn-listening-session/

Ik kan hier wat vaker vertellen wat ik zoal doe… Voor Kontraste (festival in Krems, Oostenrijk) hebben we (Sonic Acts) Douglas Kahn naar Europa gehaald. Hij heeft een mooi essay geschreven voor de publicatie (The Aelectrosonic), en doet de keynote op het festival. Douglas Kahn is nu in Amsterdam en geeft op zondagmiddag 9 oktober om 15:00 een lezing in het auditorium van het Stedelijk Museum, Amsterdam. Hier de blurb & info:

The Arts of Sound in a Natural History of Media

A lecture about the connections between a new media theory historically based on 19th century telecommunications, and the practice of artists and composers who since the 1960s have used the sounds of physical forces at the scale of the earth as their raw material. Communications technologies have never been about communications; they have also been used to scientifically and aesthetically sense natural energetic systems like the wind and radio. Ancient music was heard in telegraph lines as they became unwitting Aeolian harps playing what Henry David Thoreau called Sphere Music. The Aelectrosonic, the new electrical sounds and music of nature, was first heard by Thomas Watson when the first telephone line acted as an antenna. These are the acoustical roots of artists and composers who, beginning in the 1960s, conceived of physical forces at the scale of the earth as their raw material. Artists and musicians increasingly work this way, now that climate change means that what we call Nature begins at the global level.

Douglas Kahn is Professor at the National Institute for Experimental Arts at University of New South Wales in Sydney, and author of Noise, Water, 
Meat: A History of Sound in the Arts.

Zie ook:
sonicacts.com/…/an-afternoon-with-douglas-kahn/

Zojuist deze paragraaf ‘apple-X-ed’ uit mijn tekst voor Kontraste. Nee, ook niet als noot. ’tis eigenlijk niet meer dan een opsomming, vrucht van een uurtje googlen en in boeken bladeren. Waarschuwing: niet geredigeerd en niet gedouble-checkt.

“Electronic – or electric – music already existed, but was mainly the realm of – highly experimental – instruments. As far as we know, no serious composer wrote for the short-lived Telharmonium, developed by Thaddeus Cahill in 1897. The theremin, invented in 1919/1920, was predominantly an instrument for performers – like Lucie Bigelow Rosen who in 1944 did commission Bohuslav Martinu, a much less adventurous composer than Cage, to write a piece for her, the Fantasia for Theremin (or Ondes Martenot), Oboe, String Quartet and Piano. Much earlier in 1924 the Italian composer Ottorino Respighi had included a grammophone playing the song of a nightingale – namely Il canto dell’usignolo, record number 6501 of Concert Record Gramophone – in his symphonic poem Pini di Roma , but it is doubtful this should figure in a history of electronic music, as grammophones were not electrical at the time. Paul Hindemith is a rare example of a composer who did write very early on for an electronic instrument. Des kleinen Elektromusikers Lieblinge für drei Trautonien premiered in 1930, followed by a Concertino für Trautonium und Streichorchester (1931) and Langsames Stück mit Rondo for Trautonium (1935). In France Olivier Messiaen wrote his first piece for Ondes Martenot, Fête des belles eaux, in 1937. Messiaen and Hindemith were both breaking new ground, but essentialy their pieces fit firmly within a European tradition of chamber music, they are ‘classical’ music scored for electronic instruments. None of it is as radical as Cage’s first dive into the world of ‘electronic’ sound.”

I wish I could be as cool as A.A. was here: Facebook photos of riot police attack. (Ye need to be logged in & be Facebookfriends to be able to see it).