Klassieker van het klassiek geworden kwintet van Clifford Brown & Max Roach uit 1956, met Sonny Rollins op tenor. (Alleen de live opnames zijn zo mogelijk nog beter).

Registratie van een nogal matig live concert van het kwartet van Max Roach uit 1960/1961 met Clifford Jordan en Eddie Kahn. Op heel dun goedkoop Portugees vinyl. Met verkeerde informatie op de hoes. Gekocht voor 3 of 4 gulden. Het enige goede is de stevige en gek genoeg (goedkoop vinyl) goed klinkende bas van Eddie Kahn.

20 études van de Mozart van de gitaar (al werd hij ook de Beethoven van de gitaar genoemd) gespeeld door John Williams. Tja. Sor. Soms denk je: dit is bijna het mooiste (meest logische) dat er ooit voor de gitaar is geschreven, en soms raak je geïrriteerd van de saaiheid. En dat geldt nog het meest voor zijn études.

Nog zo één die ik ooit voor een paar gulden uit een bak viste. Prachtige LP. Werk van Brouwer, Barrios, Scarlatti, Snijders en jonge Cubaanse componisten. Gitaarduo van Stanley Noordpool en Robby Faverey, opgenomen in 1981. (Wat is er eigenlijk met hen gebeurd? Van Robbie Faverey is één en ander op youtube te vinden, speelt Bach op een cello banjo, waanzinnig). (En dichter Hans Faverey zijn broer).

Ja die heb ik. Deel twee van de vroege pianowerken van Satie, uitgevoerd door Reinbert de Leeuw, de Philips LP. Ik kocht hem toen ik nog bij mn ouders woonde, 1982 of ’83. Wat me opvalt is dat op al die klassieke LPs niet vermeld staat wanneer de opnames plaatsvonden, en ook niet waar. Ergens staat heel klein 1980. En het is een Harlekijn-opname. Discogs zegt 1976. Voor zover ik weet worden Reinbert de Leeuw’s uitvoeringen inmiddels als niet de meest ‘correcte’ beschouwd, en ik lees dat hij ze zelf vreselijk vind, maar dit is zonder twijfel de Satie die velen is bijgebleven.

Ik heb er nooit veel naar geluisterd. En het is de eerste keer in misschien wel 20 jaar dat ik deze LP opzet. De Ogives bieden een heel vreemde toegang tot een persoonlijk verleden dat er maar even was en dat nooit heeft doorgewerkt. De Gymnopedies zijn stukgespeeld (en de reden waarom ik deze LP nooit meer opzette), maar klinken me toch weer als nieuw – zo langzaam is deze uitvoering. De Sarabandes herinner ik me nauwelijks.

Ik heb nog een stel klassieke gitaar-LPs. Allemaal voor bijna niks tweedehands gekocht. Dit is er eentje uit 1974. John Williams speelt het ijzeren gitaarrepretoire (‘repertoire’ sinds Segovia): Albeniz, Sanz, Granados, Rodrigo, De Falla, Torroba. Het heeft bij mij jaren geduurd voor ik wist dat die stukken van Albeniz en Granados niet voor gitaar (maar voor piano) zijn geschreven. Zonder nu de uitvoeringen van Segovia op te zoeken en te luisteren zeg ik dat Williams’ interpretaties me beter bevallen.

De andere van 1 euro. Een Deutsche Grammophon met Narciso Yepes die gitaarconcerten van Heitor Villa-Lobos en Mario Castelnuovo-Tedesco speelt. (Die tweede componist is eigenlijk alleen nog bekend onder gitaristen). Geen hemelbestorming maar Yepes speelt schitterend. (Ik hoor liever de gitaarsonates van Villa-Lobos, en ook werk voor solo gitaar van Castelnuovo Tedesco – in beide gevallen geldt dat de noten die ze voor gitaar schreven vooruitstrevender klinken dan hun orkestraties). (Toch?)

Afgelopen donderdag voor 1 euro gekocht op de Waterloopleinmarkt, waar ik voor het eerst in jaren even rondkeek. Er stonden dozen vol klassiek vinyl, alles in uitstekende staat (niet van dat door vocht kromgetrokken karton). Ik pikte er twee gitaar-LP’s tussenuit. (Tja, de verleiding is groot om gewoon twintig van die Deutsche Grammophon-LP’s te kopen, met Wilhelm Kempff of Maurizio Polini – ik deed het niet). Dit is Julian Bream met het Cremona String Quartet. Ze spelen Boccherini en een bewerking van een Haydn strijkkwartet. Ik was benieuwd naar de Haydn bewerking. De opname klinkt wat dunnetjes. Bream speelt mooi, maar het spettert niet echt. En dat zou de Boccherini wel moeten doen. De Fandango – met clavecimbel is duidelijk vaker gedraaid dan de rest van de LP. Het is een voor 21e eeuwse oren wat vreemde maar intrigerende uitvoering van de bekendste ‘tune’ van Boccherini in een arrangement van Bream. De Haydn is nice en lijkt beter opgenomen dan de Boccherini.

Welke LP is dit nou weer. Dik Vinyl. Heel mooi uitgegeven. Geen info op de plaat zelf. Ook niet op de hoes. O, wacht, is dit niet de LP van Marc Bijl’s gothic-metal band? Hoe kom ik hier nou weer aan? Uitgegeven door Casco in 2003. Ik hou gewoon niet zo van Gothic. 2003 maar blijven steken in de 1980s. Clan of Xymox. Killing Joke. Nou nee, dank u. Als Marc Bijl’s carriere goed gaat zal dit vinyl wel in waarde zijn gestegen. (Hoewel, 18 euro volgens Discogs). Ik hou ‘m wel, ‘for art’s sake’. Maar luister hem niet af. Sorry Marc.

Even genoeg van de bebop. Te intense muziek om bij te werken. Pak de volgende LP. Huh? Is die van mij? Sink? Ik denk dat ik ‘m een keertje van J. op mn verjaardag heb gekregen in de tijd dat ik veel naar firehose en Fugazi luisterde. Typisch J. muziek. 1990. UK-hardcore. Ik bedoel gitaar-hardcore-punk. Niet echt een bloeiend genre in het UK van de rave. Hartstikke cliché maar niet slecht. Maar als ik deze ‘vibe’ wil zet ik liever oude Hüsker Dü op. Hou ik ‘m?