‘Acht lezingen over het Nieuwe Klimaatregime’. Wat een plezier om dit in het Nederlands te lezen! Een groot deel van het betoog en de argumenten waren me al bekend. Ik las de oorspronkelijke Gifford lezingen (uit 2013) toen ze nog als PDF online beschikbaar waren, luisterde naar het hoorspel Kosmokoloss, nam verspreide Engelse artikelen van Latour door. Zoals de ideeën en argumenten in deze defintieve versie van Face a Gaia achter elkaar zijn gezet, in dit Nederlands van Rokus Hofstede en Katrien Vandenberghe, gaat het sprankelen, wordt het urgent, en zoveel makkelijke begrijpbaar. Het is niet moeilijk wat Latour hier uitlegt, het gaat alleen in tegen heel veel oude, vertrouwde, afgekloven en schadelijke concepten. (Voorbeeld: wat veel mensen als ‘religie’ beschouwen noemt Latour contra-religie). Dat vergt wat omdenken, maar eenmaal omgedacht is het helder, verwikkelt het één vanzelfsprekend met het ander. Veel inzichten uit Latour’s lange carrière komen in dit boek bij elkaar. Latour schetst hoe we ons de wereld kunnen (nee moeten) voorstellen. Ik las het in 1 adem uit.
Net uit. Self-published. (Dus betaalbaar). Omar Muñoz-Cremers’ Kritische massa. Schrijven over muziek, 25 korte essays over 25 popalbums die samen een beeld vormen van de ontwikkeling van popmuziek, van min of meer 1976 (punk als ‘Stunde Null’) tot Aphex Twin’s Syro. Persoonlijk, poëtisch, precies – en toekomstgericht. Ik las ze van t weekend, allemaal, in één adem. Grote aanrader voor iedereen die ervan houdt om over muziek te lezen. (En dan heb ik nog ‘ns bijna niks met pop – of is dit boek mij juist daarom zo welkom?) Haal ‘m hier.
Dit boek stond al weer even op de plank. Geleend van mn broer (ik moet ‘t nodig teruggeven). Gisteren gelezen – d.w.z. inleiding en de 49 stukjes van Basho’s primaire tekst. Mooi. Vandaag gebladerd in de commentaren. Niet alles gelezen, wel genoeg om te weten dat ik nooit de tijd zal vinden om me werkelijk te verdiepen in de finesses van Basho’s werk.
Uitgelezen, gisteren – nadat het al wekenlang halfgelezen op de stapel lag. Indrukwekkend verslag van hospitaalwerk in de Eerste Wereldoorlog.
Gisteren uitgelezen. De nieuwe roman van Jeroen Theunissen. (Ik heb al zn boeken gelezen). Ik werd helemaal niet overtuigd door het eerste deel, dan toch doorgelezen, en meer overtuigd, en tenslotte zelfs geroerd door de tweede helft.
Uitgelezen. Speelt zich af in het gebied ten zuiden van het Aralmeer.
Uitgelezen. Want ik hou van boeken die gaan over het schrijven.
(Elk langer commentaar heeft zeker 400 woorden nodig, en ik heb andere dingen te schrijven). (Over wat ik er goed aan vind, over dingen die ik niet zo goed vind, maar die toch wel okay zijn, enzovoorts).
Gelezen. De ene (Danilov) onverwacht geboeid tot het einde – terwijl je denkt: zoveel herhaling, en het is een truuk die ik wel snap, maar nee, je leest door en leest door, geboeid. De ander (Meuleman) geboeid, geïnteresseerd, soms herkenning, maar ook hele stukken half overgeslagen (waar het gaat over onderwerpen die me minder interesseren, zoals Vlaamse architectuur).
Dmitry Danilov: De horizontale stand
Bart Meuleman: De jongste zoon
Meer leesvoer dus.
(Ben nog bezig in Riddley Walker).
‘Leescrisis’: als geen van de boeken je bevalt. Je legt boek na boek weg, halfgelezen, kwartgelezen, alleen de eerste pagina’s gelezen. Je probeert het te counteren met herlezen van je favorieten. Dat werkt ook niet echt, je herleest passages her en der, maar waar je naar verlangt is die langere, geconcentreerde leestijd, het verdiept zijn in een boek – meestal een roman. En dan ineens lees je weer roman na roman. Pakt het proza je. Lees je zelfs door als het je niet helemaal bevalt, of twijfels hebt, hoe makkelijk het (ook) wegleest.
Ik las (in anti-chronologische volgorde):
Jan Kjaerstad: De ontdekker
Jeff Vandermeer: Annihilation (dwz: Vernietiging)
Marc Reugebrink: Het Belgisch huwelijk
Karl Ove Knausgård: Nacht
Peter Terrin: Monte Carlo
