Vrijdag 23 maart in de Openbare Bibliotheek Amsterdam: een conferentie over het maken van e-boeken, Boek uit de band, georganiseerd door o.a. het Institute of Network Cultures. Ik zal er verslag van doen – quasi live. Dat wordt een dag simultaan ingespannen luisteren, instant reflecteren en als een bezetene tikken. Ik kijk er naar uit.
(Ik ben benieuwd of ik iets ‘nieuws’ te horen zal krijgen… In de 20 jaar dat ik de wereld van de e-boeken volg – sinds Voyager cd-roms, e-publicaties op diskette, gopher-archieven en vroege multimedia (of sinds mn Mac SE en daarna Powerbook 100 met 2400 bauds modem) heb ik steeds opnieuw dezelfde argumenten (en vergezichten) gehoord. Het gebruik en de verspreiding van de technologie veranderde, de machines ook, de argumenten bleven grotendeels gelijk. Ik ben het grotendeels eens met wat Florian Cramer vorig jaar zei, tijdens The Unbound Book 2011: Sober genealogies of the (un)bound. (Met PDF, en de video staat ook ergens bij Vimeo).
Ah, epub is so ‘1986’… (dat is niet per se slecht overigens).
Lots, lots more to be found, a.o. via http://e-boekenstad.nl/unbound/
Weer zo’n typisch geval, zo’n eindredactie- wel, nachtmerrie is een te groot woord, maar irritant is het wel en het leidt tot veel onzekerheid: zo’n tekst die zo lang ie geopend wordt door Microsoft Word (of OpenOffice) welgevormd is, maar zo gauw je de tekst opent in een andere tekstverwerker een ‘nachtmerrie’ oplevert. Okee, dat er ineens 5 verschillende fonts worden gebruikt, pff, kan gebeuren, dat er zeven verschillende interlinies worden gebruikt, zal wel komen door overblijfsels van gebruikte en toch weer niet gebruikte opmaakprofielen. Kwestie van de rommel die er in zo’n document zit. Daarmee valt wel te leven. Maar dat het gebruik van een aanhalingstekens en dergelijke Chinese lettertekens laat verschijnen? Wat is dat voor onzin? Enne… waarom zijn sommige stukken tekst ineens verdwenen? Het maakt geen verschil of ik alles selecteer, knip en plak, of het document als rtf opsla en in een ander programma opent: het levert dezelfde ellende op. Wat gebeurt er als de vormgever straks deze tekst in InDesign laat lopen? Pffff. (Nou meen ik dat InDesign vrij goed overweg kan met de troep in Word, maar ik moet het toch weer extra goed checken).
Ik kom er overigens achter omdat ik Word probeer af te richten om de spelling te checken in Brits Engels, maar hoe ik dat ook probeer (set language, juiste woordenboek kiezen, et cetera) zo gauw ik daadwerkelijk de spelling laat checken kiest ie gewoon voor Murikan Unglish. Ik dacht: dan check ik de spelling wel in Teksteditor.
Het is mij na 20 jaar nog altijd een raadsel waarom mensen zo enthousiast over Word zijn. Van superprofessionele tekstwerkers begrijp ik het – dan bedoel ik mensen die op een goede manier om weten te gaan met opmaakprofielen, versioning, die de commentaarfunctie nuttig gebruiken et cetera. Maar verder… Mij levert het in praktijk altijd alleen meer werk op.
Curieus is dan weer dat ik een tijdje later hetzelfde probeer te doen en er niks raars gebeurt (geen verdwenen tekst, geen Chinese tekens). Was Word misschien nog niet klaar met het opslaan van de wijzigingen? (Als dat zo is – goed mogelijk – dan is het een mooi teken van wat voor topzware toepassing het is).
Anyway – genoeg gezeurd. (Maar ik begrijp het nog steeds niet. En ik begrijp mensen die zweren bij LaTeX wel). (Al weet ik niks over LaTeX).
Hier overigens het bewijs dat ik niet zeur:
En ja, ik weet, ik moet niet zeuren – het is allemaal omdat ik koppig OpenOffice blijf gebruiken.
Tot mijn verrassing gaat het nieuwste nummer van De Witte Raaf (153 – vandaag nog niet online) helemaal over de archeologie van de computer. Met o.a. een vertaling van Kittler’s essay over Turing, Dirk van Hulle over ‘digitaal kladwerk’, Brams & Pultaü spreken Jef Cornelis over de aflevering van IJsbreker met Luc Steels, Raaijmakers, Struycken en Peter Beyls en – grootste verrassing – excerpten uit Daniel Robberechts’ Mac-dagboek 1986-1987.
Nog meer leesvoer & onderzoek: Programmed Visions. Software and Memory (2011) van Wendy Chun – een kritische cultureel-technische geschiedenis van het begrip software. Eerste deel gelezen. Helder. Jammer dat ik geen tijd heb om me er echt in te verdiepen – en een kritiek te schrijven.
De Chaos Computer Club heeft het maar eens onderzocht: hoeveel valt er nou eigenlijk af te leiden uit de data van het mobiele telefoonverkeer – alleen de contactdata – dus wanneer was de telefoon waar – data die op zich vrij betekenisloos zijn. Conclusie: een heel leven: http://www.zeit.de/digital/datenschutz/2011-02/vorratsdaten-malte-spitz/
Ja, ik heb een Facebook-account, en ja zo nu en dan kijk ik uit nieuwsgierigheid wat mijn netwerk er aan berichtjes achterlaat. Verder doe ik er weinig – zo nu en dan klik ik op “bevestig” als iemand “vrienden” wil worden. Ik moet altijd de neiging onderdrukken om dat voor alle nog hangende verzoeken te doen – of ik de personen in kwestie nu ken of niet – meestal zijn het instellingen. Facebook-resistance. Je kunt niet alles doen. Dat ik door mijn Facebook-resistance ook vanalles misloop, het zij zo.
Het zou al een stuk beter worden als je Facebook kunt “aanpassen”. Dat kan – om het te leren kun je terecht bij een Mediamatic-workshop: http://www.mediamatic.net/page/210947/en.
Was net op de opening van Filtering Failure, bij Planet Art – voor mij om de hoek – tentoonstelling met glitch art, samengesteld door Rosa Menkman & Julian van Aalderen. Met werk van o.a. Benjamin Gaulon en Karl Klomp. Meer hier: http://rosa-menkman.blogspot.com/2011/02/filtering-failure-exhibition-catalogue.html en hier http://www.planetart.nl/now.htm
Hmmm. Dat zijn van die aardige meldingen “U kunt dit programma niet openen omdat de Classic omgeving niet langer wordt ondersteund”. Ja, dat weet ik ook wel, OSX. Gelukkig kun je zo’n oud bestand ook gewoon vanuit BBedit of TextEdit openen.
Ik zocht iets uit 1991 of 1992. Ik heb dat gewoon op mijn laptop staan. Destijds had mijn computer een harddisk van 20MB, dus alles wat daarop paste, past ruimschoots op elke later gekochte computer.
Toch werd ik niet blij toen ik het tekstbestandje opende (in respectievelijk BBedit, TextEdit en OpenOffice). Het ging gewoon open – dat is je geraden, computer! – en de tekst was leesbaar – gelukkig – maar helaas zaten er aan het begin en einde van het bestand en hier en daar tussendoor ‘andere tekens’. Hmmphggrmmbl. Ik wil helemaal niet aan tekstarcheologie doen. Hmmmphgrmbl, had ik er dan 5 jaar geleden toch beter aan gedaan al die tekstbestanden om te zetten naar .txt?
Pfff, ik gebruikte Word 4, en heel soms MacWritePro. Ik zou eens moeten zoeken of ik niet op een bepaald moment alles heb geprint. (Ik meen van wel).
Maar waar het me om gaat: als programma’s uit 1991 al ‘troep’ achterlieten in je bestanden, hoe ontzettend veel ‘troep’ laten de programma’s die we nu gebruiken dan wel niet achter? Heel veel dus. Als je over 20 jaar nog wil lezen wat je vandaag schrijft…
I met Benjamin Gaulon when he was a student at the MA Interactive Media & Environments in Groningen. I was teaching there. His graduation work was the RES, a multi-player musical instrument using the classic Nintendo controllers. It was a highlight of Sonic Acts XII in 2004, and we had much much fun playing it. He’s now based in Dublin and has almost finished a new version, using Arduino, and has released the source code, and will shortly also get the PD code up. So you could build it yourself…
Here’s more info:
http://www.recyclism.com/theresmini.php
And here’s his tumblr-blog: http://adw.tumblr.com/
De WordPress-plugins beschermen goed, of ik ben gewoon, gelukkig, al lang niet meer populair bij de comment-spammers. Alleen dit type glipt er nog wel doorheen:
“There are some interesting points in time on this article but I don’t know if I see all of them heart to heart. There is some validity however I’ll take maintain opinion until I look into it further. Good article , thanks and we would like extra! Added to FeedBurner as well.”
“Aw, this was a very nice post. In thought I want to put in writing like this additionally – taking time and actual effort to make an excellent article… but what can I say… I procrastinate alot and under no circumstances seem to get something done.”
En ze doen hun best! Ze proberen zelfs een WordPress hash-cash mee te sturen.
Het blijft interessant hoe snel een menselijk wezen kan herkennen dat zulk commentaar niet ‘echt’ is. Dat wil zeggen: er is geen menselijke link tussen mijn tekstje en de comment, ook al zijn de commentaren misschien geformuleerd door een mens (en in bulk door spamsoftware verstuurd).
Waarom krijgen internetters (soms) wel een warm gevoel van een stel Facebook-thumbs-up? Omdat er een menselijk moment ‘achter’ zat…
