Regarding my ‘reading matter’: I finished first Gissing’s New Grub Street, then, on friday, Smollett’s very, very funny The Expedition of Humphry Clinker. (‘Grub street’, or hack writing, being the thread that connects Smollett and this Gissing novel). So, theoretically I’d be unto reading Falling Man, DeLillo’s newest now, before finishing ATD. But I’ve acquired a taste for 18th century stuff and wonder if I shouldn’t first read Joseph Andrews (also on my to-read-list).

The result is that I picked up Vollmann’s Poor People again, although I earlier decided, after reading like 70 pages, to not finish it. Vollmann’s writing in Poor People is too repetitive. Again. It’s not really bad in the way that The Royal Family was, but if you’ver read his other work, you already know what you’ll get to read: page after page of conversations with homeless people and poor people from all over the world, plus Vollmanns ruminations about the nature of poverty, trying to come up with a theory which is a bit too much like ‘amateur philosophy’. I picked it up, because I couldn’t decide yet between DeLillo and Fielding, and well, to say I was ‘captured’ would be an exaggeration, but I was intrigued, again, and Vollmann does know how to engage you (well, me at least) with the poor people of the world. (There’s no other writer who has managed to that with this very reader). And well, Vollmann’s ruminations about respect and cultural differences might not always be as sharp as one would wish for, they are dark and realistic, never cynical. A-and then there’s the chilling reportage about this oil city in Kazakhstan…

Which is to say – that someone, one day, should write a really good essay on Vollmann’s way of engaging with the absolute underclass. I still cannot figure out if he’s too naive, too sentimental (he used to be, for sure!), just ‘too much’, or that his stance is the only really moral position. Ah well. There’s a reason to finish Poor People.

Books coming in, ready to read:

Don Delillo: Falling Man
William T. Vollmann: Poor People

But, wrt novels, I’m still busy finishing a few tomes that I started reading last year and that somehow I’d feel to have ‘behind me’ before going on…

James Joyce: Stephen Hero. Difficult to believe, I didn’t start reading the remnants of the early Joyce-novel till last year, and I left the last 50 pages to be read until two weeks ago. It is easy to see why Joyce rejected it. Too Irish somehow. (If that’s a good way of putting it). Too regional. Not enough distance. On the other hand the writing is so much better than all the other Irish novel-writing of the age.

Stephen Hero a strange novel to read for the first time: it was like rereading. Most of the scenes are ‘used’ in the Joyce biographies and also in Stanislaus Joyce’s My Brothers Keeper.

Georg Gissing: New Grub Street. Picked that up second-hand because Geerten Meijsing wrote so beautifully about it. A bit on the long side and a bit too much naturalism for my taste (well, to be honest, I have problems to keep track of all the family connections between all the characters), but a great sketch of the trade of writing. Still 150 pages to go.

Tobias Smollett: The Expedition of Humphrey Clinker. Eightteenth century satiric stuff. Found it difficult to get into, but once you’re acquainted with the various characters and their styles it becomes very enjoyable and funny. Arno Schmidt loved this book. A sketch of eightteenth century England and Scotland, with, amongst others a description of the literary society. (The old Grub Street, so to say). I’m halfway.

For the time being I will be silent about Against the Day. 200 pages to go since february.

Oh well, and then the books that I get from the library, the books I hope to read, but probably will only read partly due to a lack of time: Marc Kregting’s collected essays Laden en lossen, HH ter Balkt’s Zwijg en De gedenatureerde delta, a big book on European free jazz, Mike Heffley’s Northern Sun, Southern Moon, and Huub Beurskens translations of William Carlos Williams.

This post is less about reading matter than about a desire to read.

Some links then:

Good to see that the old Delillo-site still exists in the old format (online since 1996): http://www.perival.com/delillo/fallingman.html

Conversational Reading on Poor People: http://www.conversationalreading.com/2007/03/vollmanns_poor_.html

Of course Jorn Barger has notes on Stephen Hero: http://www.robotwisdom.com/jaj/portrait/shero.html.

Text of New Grub Street at Gutenberg: http://www.gutenberg.org/etext/1709.

Did I ever link the webpage of Geerten Meijsing? Well, it’s here: http://www.meijsing.com/. I don’t know what to say about it.

Humpry Clinker at Gutenberg: http://www.gutenberg.org/etext/2160.

An good analysis of why there are so little women in the Open Source community: http://www.ddj.com/dept/architect/184415216. (Via Artem Baguinski).

I just published Omar Muñoz-Cremers report on the Evening of Ludic Society (part of the DEAF-festival) on the DEAF07-blog. I missed that night because I wasn’t feeling too well, luckily Omar’s report really gets into it: http://www.deaf07.nl/index.php?option=com_content&task=view&id=98&Itemid=7.

“Vanaf de dag dat ik ging lezen en studeren, naar de training en de loopschool op de atletiekclub ging en uitprobeerde wat ik had gehoord en gelezen, werd hardlopen een kunst. Een kunst in de oude zin van het woord, namelijk als praktijk om te leren, te ontdekken, om vermaak en ontroering te bewerkstelligen. Belangrijk aan het woord ‘praktijk’ is dat het aandeel van zintuigen, emoties, kennis, sociale ervaring, verwondering en handelen gelijkwaardig is.”

Dirk van Weelden, Tempo, Augustus, Amsterdam, 2007, p. 73-74.

Looptijd was de ultieme roman over hardlopen (vergelijkbaar met wat De Renner voor het wielrennen deed). Tempo is voorbeeldige filosofie. Eigenlijk zou dit boekje in de boekhandel op de filosofieplank moeten staan (maar juist dan zul je misleid worden en het verslijten voor een modieuze gril van een uitgeefconcern), je moet het zoeken in de sporthoek.

Waarom voorbeeldig? Omdat het boekje geen moment over iets anders gaat dan over hardlopen. Omdat het in heldere zinnen beschrijft wat hardlopen is – in alle dimensies, en hoe het fysiologische, het-goede-gevoel-oproepen, de cultuur, en de geschiedenis niet te scheiden zijn in de beleving van het hardlopen. Geen moment neemt Van Weelden hardlopen als metafoor voor iets anders. Het is nooit meer dan gewoon hardlopen, een stukje rennen – maar dat stukje rennen heeft wel gevolgen, het vormt. Van Weeldens uitleg van het genieten van het hardlopen, raakt aan wat het leven is, en wat het leven de moeite waard maakt om te leven, aan het geheim van een goed humeur.

Kijk, nu maak ik er bijna pseudo-filosofie van. Van Weelden schrijft ‘gewoon’ (… en dat is niet zo makkelijk) over verschillende theorieën van het lopen (de elastische methode en de beheerste val), over Prefontaine en Zatopek, over hoe hijzelf is begonnen met lopen. Er zijn ook nog twee mooie stijloefeningen, en wat korte stukjes die waarschijnlijk ook voor een gelegendheid geschreven zijn. Er spreekt een tomeloos enthousiasme uit.

Het zijn allemaal bouwsteentjes in zijn ‘oeuvre’ dat gaat over enthousiasme en de tegenwoordigheid van geest. Het is een filosofie waarvan ik ‘goeie zin’ krijg. Het is heel precieze filosofie – uit elke zin spreekt liefde voor het weten, voor het onderzoeken, het willen weten, liefde, voor mijn part, voor het opdoen van wijsheid.

Tempo is onvergelijkbaar met twee andere ‘filosofische’ boekjes over sport die ik vorig jaar las. Waarschijnlijk was het bestaan van beide boeken aan mij voorbijgegaan, ware het niet dat ze verschenen op de plank ‘wielrennen’ in de openbare bibliotheek. Het gaat om Peter Sminks De cultus van het lijden, een oefening in duursport, en Wielrennen van de Belgische filosoof Marc van den Bossche. Beide leuk om te lezen, vol herkenbare gedachten, ideeën en anekdotes – althans voor deze lezer die zelf fietst. Maar het boek van Smink (die, zo leid ik af uit z’n boek bij De Trappist fietste) gaat veel minder over fietsen en wielrennen dan over zijn eigen ontwikkeling en zijn nogal moeizame receptie van Walter Benjamin. En al lezende betrapte ik me op de gedachte dat ik daar niet op zat te wachten. Liever lees ik dan een goed essay over Benjamin, zonder de fietsanekdotes. Liever lees ik het een verslag van een fietstocht, zonder persoonlijke, theoretische uitweidingen. Omdat Benjamin en duursport alleen samenkomen in de persoon Smink wordt het noch een goed boek over duursport, noch een goed essay over Benjamin. ‘Vlees noch vis’, ‘het komt niet uit de verf’, denk je dan. Jammer, want Smink kan best schrijven. Over het boek van Marc van den Bossche was ik ook niet heel enthousiast. Het zegt een filosofie van het wielrennen te zijn, en dat is zo’n beetje nummer één in mijn lijst ‘favoriete onderwerpen’. (Dan wordt het lastig om de verwachting in te lossen…) Maar Van den Bossche heeft geen filosofie van het wielrennen geschreven, hij projecteert filosofie op het wielrennen. Precies het omgekeerde van de methode van Dirk van Weelden. Van den Bossche is een academisch filosoof die nu eens een boek geschreven heeft over zijn hobby. Natuurlijk ook hier herkenbaarheid, bekende anekdotes, en dan doorspekt met wat ik maar “Plato, Kant en Hegel” noem. Ik kreeg sterk de indruk dat wat Van de Bossche wil meedelen over wielrennen, duursport en zijn eigen verhouding daarmee, zonder die “professionele academische filosofie” kan. Maar het is nou eenmaal zijn vak. Andersom vermoed ik dat zijn filosofische punten ook gemaakt kunnen worden zonder het wielrenverhaal. Ook hier is het de persoon die beide aspecten samenbindt, maar dat niet ontstijgt. Het levert geen nieuwe filosofische inzichten op, en geen nieuwe inzichten in het wielrennen… Natuurlijk ben ik jaloers op Van den Bossche – kon ik maar een filosofie van het wielrennen schrijven! En natuurlijk is het best een goed boek, waarover ik eigenlijk een leuk stukje zou moeten schrijven. (Wie van wielrennen en lezen houdt, die leze dit boek!) Mijn matige enthousiasme komt vooral voort uit een vergelijking met Van Weelden. (En een vergelijking met Benjo Maso’s onovertroffen werk). En goed beschouwd zijn al die andere boeken over wielrennen die ik verslind, veel minder – de biogafieën en plaatjesboeken – maar dat betreft een andere categorie, een ander genre met een ander verwachtingspatroon.

Ik noem de boeken van Smink en Van den Bossche om duidelijk te maken waarom ik Van Weeldens aanpak voorbeelding vind. Van Weelden onderzoekt, ontdekt, staat open voor het nieuwe, beschrijft zijn onderwerp zo goed mogelijk. Hij projecteert geen filosofie op het hardlopen, en schrijft evenmin over het hardlopen als metafoor voor een persoonlijk zoektocht. Natuurlijk ook hier komt het samen in de persoon Van Weelden, maar door zijn observerende, onderzoekende en ontdekkende houding overstijgt hij ook altijd het persoonlijke perspectief. Hij schrijft “gewoon” over alle dimensies van het hardlopen. Zo bedrijf je filosofie.

Postscript
Ik ben te negatief over Smink – want ondertussen bevat zijn boek ook het definitieve essay over De Renner, een essay dat geschreven moest worden.

I like to go to the public library to get a new stack of books. Every week, if I get the chance. Sometimes I leave the library thinking: “this is a good catch”. What exactly is a good catch? Books I really love or find necessary to read I will buy, so the library-good-catch represents a special category of books. Books I’d like to browse for a week, books I’d like to dip into for a bit to know what it’s about, books I will read for amusement, books on a subject I’m temporarily interested in but will not spend money on, books that are simply beautiful but too expensive, books I have to or want to consult.

Or, as an example, this list:
– a travel guide for Boston (I will go there later this year)
– a travel guide to Burgundy (little holiday in May)
– Chretien de Troyes, De Graal (new Dutch translation)
– Koen Vergeer, Yves T’Sjoen, Volksverheffing (poetry critism, poetry, theory)
– Quintus Ennius, Annalen (Dutch translation of the fragments of this early Latin epic poem)
– Willem Bilderdijk, Leven, ach! Wat zijt gij toch (anthology of this 19th century Dutch poet, of whom I’ve never really read anything)
– Louis Paul Boon, de kleine eva uit de kromme bijlstraat (Of course I have read that text, and have it myself, but when a new book from the Collected Works of Boon arrives in the library I can’t help myself, I have to lent it.)

and then, from the beautiful series of cycling books of De Eecloonaar:
– De Mannen achter Merckx

Sometimes by accident you read books that ‘fit together’. I had lent Tony Judt’s history of Europe after the war from the public library – I’ve been wanting to read a good history of twentienth century Europe for some time, and this seems to be the book to read now. I’ve dug into the first few chapters – they give a good impression of the chaos of Europe after the war, and Judt manages to give the reader a good insight in the situation as it was then, for the people who had to make the political decisions.

And then ‘the new Koen Peeters’ came out: Grote Europese Roman (Great European Novel), and being a ‘fan’ of Koen Peeters ever since I read Bezoek onze kelders en Conversaties met K. I immediately bought it, read it, finished it yesterday. I love Peeters tone, his really, really fine irony in how he writes on all the contemporary things from the world of marketing, without ever making it sound ridiculous. Although it is ridiculous, but also not, or as ridiculous as life is. (Can anybody please write an essay on Peeters’ tone – I’d love to read that…) It’s a lovestory too, it’s about giving, it’s about Europe as a myth – Peeters treats Europe here in the same way as he treated the subject of Belgium and of Brussels in his other novels. And of course there’s a character whose name is Marchand.

‘Het perenblog’ has copied the intro of the novel: http://perenblog.blogspot.com/2007/03/grote-europese-roman-1-opdracht-door.html.

He has some more “Peeters-stuff” online: http://perenblog.blogspot.com/2005/08/koen-peeters-en-ik-een-verzameling.html.

For those of you who don’t read Dutch, an early Peeters short story was translated and published in the Flanders-issue of the Review of Contemporary Fiction from, what, 13 years ago: http://www.centerforbookculture.org/review/94_2.html.

And I dipped into Badiou’s book on Deleuze — a Dutch translation was published last year: (Alain Badiou, Deleuze. Het geroep van het zijn, Klement/Pelckmans, Kampen/Kapellen, 2006)

I enjoy reading the clear sentences of Badiou — much more than I like to read the prose of Deleuze, to be honest. I also enjoy the way he structures his argument. Because it is crystal-clear. But I do not agree with Badiou.

Maybe I do agree with his (re-)interpretation of Deleuze, it makes sense, Badiou has a point in the first 40 pages, but that point doesn’t strike me as very problematic for Deleuze. It might be very problematic to firm believers in the free-for-all -everything-goes Deleuze. But I do not agree with Badiou’s, well, strictness? Platonism? believe?

Maybe Badiou is the philosophical “Enemy” — the one who you’d love to believe, to be a believer of the truth, of the event that took place in the past, or that will happen in the future… for the exhiliration of being a believer, because the believe in that truth pays for all the hard work and dreariness in the present…

I know I am rambling here — not making a philosophical argument. I know I am too much influenced by biographical detail here (Badiou as a Maoist). (There is, I imagine, an exhiliration in believing that Mao was bringing Truth and Revolution — millions believed it, experienced that exhiliration).

Badiou’s politics do not per se discredit Badiou’s philosophy. (Hmm, am I sure of that?) My problem is that Badiou believes in a Truth that is blinding human beings. He wants to, does believe in that Truth. I’m not so sure we need such a believe. Not even philosophically.

I’m not sure.

And then, I’m stuck on page 48. Wondering if I should read a whole book by Badiou on Deleuze, a book that according to others is basically an assassination attempt. (See for instance Steven Shaviro in a review on Hallward’s book on Deleuze http://www.shaviro.com/Blog/?p=567. It’s not more than a remark btw.).

I haven’t done any ‘real reading work’ these past weeks. ATD is still unfinished — didn’t have the energy/perserverance/right state of mind to continue that dream.

But I did devour two novels in between:

Marjolijn Februari: De literaire kring
Philip K. Dick: The Man in the High Castle

Both recommended highly. Intelligent. Witty. Serious.

Back in 1983 / 1984 the poet bp Nichols wrote a dozen programmed kinetic poems for the Apple II. They are revived, by Jim Andrews and others, in different formats: http://vispo.com/bp.

It’s also a good example of the problematics concerning the conservation of digital art…