Van 1992 tot en met 1995 (of was het 1996?) was ik Aio – nu zou je zeggen PhD-student – bij Literatuurwetenschap aan de Universiteit van Amsterdam. Ik werkte aan een proefschrift over het ‘zelf’ in de postmoderne Amerikaanse literatuur. Ik heb het proefschrift nooit afgemaakt. Dat had verschillende redenen. Ik liet me afleiden door interesses die verschillende kanten uitschoten. Van DeLillo naar David Foster Wallace, cyberpunk, Haraway, Vollmann, hypertekst, Derrida, Churchland, McLuhan, interactieve literatuur en nog veel meer. Doorslaggevend was dat in die periode de wereld van het WWW ook intellectueel een stuk stimulerender bleek dan de academische wereld.
Sinds 1995 staan de fragmenten van het niet afgemaakte proefschrift op mijn computer. Ze zijn netjes meegemigreerd, van de powerbook 100 naar de 4400, naar de eerste ibooks en Airmacs. In 2019 zocht ik het bij elkaar en keek ik of ik de bestanden nog kon lezen. Dat viel alleszins mee. Hier en daar wat garbage – ik denk vooral in documenten die ik in MacWritePro schreef.
Dit jaar later besloot ik het eens te gaan herlezen. Dat viel niet mee. Maar misschien dat iemand deze fragmenten van een onafgemaakt proefschrift interessant vindt: als teken des tijds, typisch voor midden jaren negentig, toen de transformatie naar een door internet gedreven informatiesamenleving werd ingezet. Ik heb het allemaal op mijn homepage gezet (https://ariealt.home.xs4all.nl/ (mirror hier op ariealt.net). Wel een beetje verstopt (helemaal onderaan). Om een wat completer overzicht te hebben over wat ik in al die jaren heb gedaan, en ook om ervan af te zijn.
Het miezerde, het was grijs, ik zag minder sneeuwklokjes en krokussen, en toch heb ik even lekker gereden als gisteren. Rondom Uithoorn.
Heemstede – Haarlem – Bloemendaal aan Zee. Fikse westenwind, zowaar wat zon, 12 graden. Richting het westen. Hoe lang was ik al niet in de duinen geweest. Oei, het was al 5 uur toen ik in Bloemendaal was (geen licht bij me) en linea recta terug Haarlem – Amsterdam, en laatste stukje bij donker. (Ah, en volgens de satelieten heb ik ergens 140 gereden).
Zwak zonnetje en heel rustig weer. Einde van de middag, wat touren, nu eens door Amstelveen en Uithoorn.
Nog een keertje de noordwestkant uit. Grijs, 8 graden, bijna windstil: uitstekend fietsweer. (En hoe kom je ook alweer daar over de Ringvaart – … niet met een rondje door het vernieuwde park).
Tot Ruigoord. Wind uit de noordwesthoek, niet veel, maar dat was toch een van de redenen om deze kant uit te rijden. Paar keer van idee (over de route) veranderd, dan krijg je zo’n rondje. Uitstekend fietsweer. Net voor donker terug.
Lunchpauzeritje op de vrijdagmiddag. Zon, beetje zuidwestenwind, 7 graden. De vogels fluiten weer. Telefoon vergeten en ritje dus niet opgenomen. Kalfjeslaan, Beneluxbaan, Nesserlaan, Amstel, Middelpolder.
Ik ken elke noot van deze LP. En dat is niet alleen omdat het een van mijn eerste jazzplaten was. Er stond toen een hele rij Franse Vogue-uitgaves voor een paar gulden per stuk in de uitverkoopbakken. Natuurlijk had ik toen de andere van Brownie ook moeten kopen. Clifford Brown speelt schijnbaar moeiteloos en ontspannen zijn onnavolgbare, logisch en natuurlijk klinkende solo’s waarbij elke noot telt. (In elke noot zit een wereld verscholen). Gigi Gryce speelde misschien wel nooit beter dan hier, en de ritmesectie met Jimmy Gourley op gitaar (en dan Henri Renaud – Pierre Michelot – Jean-Louis Viale) klinkt ook al zo heerlijk licht.
Een idee van mijn collega Steffan: verzamel-LP met countrynummers van Nederlandse bands. Eerste uitgave van (zijn) grootste (enige) Nederlandse countrylabel: Little Water Records (born to break even). Inmiddels al 2 meer releases. Leuk, vooral omdat ik weer in de banjo gedoken ben (nee, niet 3-finger- bluegrass maar andere stijlen).
100% zon, de hele dag. Nauwelijks wind, 2 graden. Fijn tochtje aan het einde van de middag.
