Ja die heb ik. Deel twee van de vroege pianowerken van Satie, uitgevoerd door Reinbert de Leeuw, de Philips LP. Ik kocht hem toen ik nog bij mn ouders woonde, 1982 of ’83. Wat me opvalt is dat op al die klassieke LPs niet vermeld staat wanneer de opnames plaatsvonden, en ook niet waar. Ergens staat heel klein 1980. En het is een Harlekijn-opname. Discogs zegt 1976. Voor zover ik weet worden Reinbert de Leeuw’s uitvoeringen inmiddels als niet de meest ‘correcte’ beschouwd, en ik lees dat hij ze zelf vreselijk vind, maar dit is zonder twijfel de Satie die velen is bijgebleven.
Ik heb er nooit veel naar geluisterd. En het is de eerste keer in misschien wel 20 jaar dat ik deze LP opzet. De Ogives bieden een heel vreemde toegang tot een persoonlijk verleden dat er maar even was en dat nooit heeft doorgewerkt. De Gymnopedies zijn stukgespeeld (en de reden waarom ik deze LP nooit meer opzette), maar klinken me toch weer als nieuw – zo langzaam is deze uitvoering. De Sarabandes herinner ik me nauwelijks.
Ik heb nog een stel klassieke gitaar-LPs. Allemaal voor bijna niks tweedehands gekocht. Dit is er eentje uit 1974. John Williams speelt het ijzeren gitaarrepretoire (‘repertoire’ sinds Segovia): Albeniz, Sanz, Granados, Rodrigo, De Falla, Torroba. Het heeft bij mij jaren geduurd voor ik wist dat die stukken van Albeniz en Granados niet voor gitaar (maar voor piano) zijn geschreven. Zonder nu de uitvoeringen van Segovia op te zoeken en te luisteren zeg ik dat Williams’ interpretaties me beter bevallen.
De andere van 1 euro. Een Deutsche Grammophon met Narciso Yepes die gitaarconcerten van Heitor Villa-Lobos en Mario Castelnuovo-Tedesco speelt. (Die tweede componist is eigenlijk alleen nog bekend onder gitaristen). Geen hemelbestorming maar Yepes speelt schitterend. (Ik hoor liever de gitaarsonates van Villa-Lobos, en ook werk voor solo gitaar van Castelnuovo Tedesco – in beide gevallen geldt dat de noten die ze voor gitaar schreven vooruitstrevender klinken dan hun orkestraties). (Toch?)
Afgelopen donderdag voor 1 euro gekocht op de Waterloopleinmarkt, waar ik voor het eerst in jaren even rondkeek. Er stonden dozen vol klassiek vinyl, alles in uitstekende staat (niet van dat door vocht kromgetrokken karton). Ik pikte er twee gitaar-LP’s tussenuit. (Tja, de verleiding is groot om gewoon twintig van die Deutsche Grammophon-LP’s te kopen, met Wilhelm Kempff of Maurizio Polini – ik deed het niet). Dit is Julian Bream met het Cremona String Quartet. Ze spelen Boccherini en een bewerking van een Haydn strijkkwartet. Ik was benieuwd naar de Haydn bewerking. De opname klinkt wat dunnetjes. Bream speelt mooi, maar het spettert niet echt. En dat zou de Boccherini wel moeten doen. De Fandango – met clavecimbel is duidelijk vaker gedraaid dan de rest van de LP. Het is een voor 21e eeuwse oren wat vreemde maar intrigerende uitvoering van de bekendste ‘tune’ van Boccherini in een arrangement van Bream. De Haydn is nice en lijkt beter opgenomen dan de Boccherini.
Welke LP is dit nou weer. Dik Vinyl. Heel mooi uitgegeven. Geen info op de plaat zelf. Ook niet op de hoes. O, wacht, is dit niet de LP van Marc Bijl’s gothic-metal band? Hoe kom ik hier nou weer aan? Uitgegeven door Casco in 2003. Ik hou gewoon niet zo van Gothic. 2003 maar blijven steken in de 1980s. Clan of Xymox. Killing Joke. Nou nee, dank u. Als Marc Bijl’s carriere goed gaat zal dit vinyl wel in waarde zijn gestegen. (Hoewel, 18 euro volgens Discogs). Ik hou ‘m wel, ‘for art’s sake’. Maar luister hem niet af. Sorry Marc.
Even genoeg van de bebop. Te intense muziek om bij te werken. Pak de volgende LP. Huh? Is die van mij? Sink? Ik denk dat ik ‘m een keertje van J. op mn verjaardag heb gekregen in de tijd dat ik veel naar firehose en Fugazi luisterde. Typisch J. muziek. 1990. UK-hardcore. Ik bedoel gitaar-hardcore-punk. Niet echt een bloeiend genre in het UK van de rave. Hartstikke cliché maar niet slecht. Maar als ik deze ‘vibe’ wil zet ik liever oude Hüsker Dü op. Hou ik ‘m?
Deze heb ik ook. Uit dezelfde serie. Live opnames van Parker uit 1947, met de radio-aankondigingen (‘Bands for Bonds’). Heel interessante bezetting met – op de meeste tracks – Lennie Tristano, Billy Bauer, Ray Brown, en John Laporta op klarinet, en dan Bird en Diz plus Max Roach. Dat werkt. Typische commercieel radio-ideetje: het was een ‘battle of the bands’, met een dixieland orkest dat ook bebop moest spelen, en de beboppers speelden Tiger Rag op breakneck speed. De rest van de opnames zijn van iets eerder in 1947 als Parker aan de westkust is en speelt met o.a. Howard McGhee en Hampton Hawes.
Ik heb niet echt een verzameling. Ik kocht vroeger voornamelijk tweedehands, en zo goedkoop mogelijk. Deze was ongetwijfeld ook goedkoop. Live opnames uit de hoogtijdagen van de bebop met steeds Kenny Clarke op drums, en afwisselend Bud Powell of Tadd Dameron, Sonny Stitt of Ernie Henry(!), en Fats Navarro of Kenny Dorham. De LP heet Fats Navarro Memorial en ik heb ‘m ongetwijfeld om Navarro gekocht, al zijn 4 van de 12 stukken zonder hem. Die LP’s van het Franse ‘Jazz Anthology’ stonden indertijd altijd wel ergens in de tweedehandsbakken. Wat ik mooi vind is dat je eigenlijk nog steeds kunt horen hoe revolutionair en compromisloos de èchte bebop was. Zo ‘cool’, complex en ‘hard’. (Ik luister het op de vroege morgen. Het is geen ochtendmuziek.)
Easily mijn LP met de slechtste geluidskwaliteit. (Heel dik vinyl van Vocalion, uitgegeven door Vogue Records in Londen, maar al voor ik ‘m kocht grijsgedraaid, vol tikken en ruis). Je hoort Parker, maar bijna niks van de rest. Ik lees op de hoestekst dat Parker’s kwintet vreemd genoeg geboekt was voor een enorme danszaal. Je hoort veel rumoer op de achtergrond. Alleen Parker’s solo’s zijn getapet, wat – volgens de hoestekst uit 1965 – het vermoeden wekt dat de opnames gemaakt zijn door Dean Benedetti. Of dat zo is weet ik niet. Wel dat die Benedetti-tapes een jaar of 10 of 15 geleden ineens opdoken. Anyway, Parker’s spel is onwaarschijnlijk. (Ik weet geen ander woord voor deze ‘Gelaüfichkeit’ en ideeënrijkdom). Wel, door de geluidskwaliteit en omdat je alleen Parker krijgt (dus alleen thema – solo Parker – fours met Parker – thema) erg intens en wat vermoeiend luisteren.
Laat ik mijn ander Charlie Parker platen draaien. Gek genoeg heb ik ooit de LPs met de Dial en Savoy opnames weggegeven – omdat ik ze toch op een cassettebandje had staan. (Wel, het waren rare, goedkope, slechte persingen). Deze heb ik wel gehouden, een uitgave van ‘Upfront’. Zal wel een bootleg zijn. De informatie op de hoes klopt maar half. Het zijn de opnames uit de Royal Roost van september en december 1948 en uit Birdland juni 1950. Met soms Fats Navarro op trompet (onwaarschijnlijk goed), Bud Powell, en Max Roach. Oh, en Parker speelt ook waanzinnig op Move – pffff. Parker live, zoveel beter dan in de studio. (Onderstaande hoes vind ik bij Discogs voor een LP met deze opnames, maar mijn hoes is anders).
