Lig ik alweer drie etappes achter. Niet in het kijken, wel in het tikken van een stukje over de etappe. Ik ben er tot nu toe in geslaagd om elke dag de etappe van die dag ‘in uitgesteld relais’ te kijken, meestal aan het einde van de avond, en altijd de uitzending van Sporza.

Etappe 12 was een aantrekkelijke rit voor de Pyreneën. Ik had helaas maar een uurtje om ervan te genieten. Ik was laat thuis na het werk. Ik scrollde op goed geluk door de rit, probeerde het mooiste van de klims en de afdalingen mee te pikken. Tekenend voor hoe diep mijn interesse gaat: ik ben nu alweer vergeten wat er gebeurde en wie er won. Ik moet het opzoeken… Ah, nu weet ik het weer. Dit was de etappe die bijna ‘ge-spoiled’ werd op mn werk omdat J. even voor zes uur zei: ‘Froome heeft zijn gele trui verloren, wie had dat gedacht!’. Ik zorgde ervoor verder niks te weten te komen, maar werd wel benieuwd. Erg spectaculair bleek het niet te zijn: de favorieten bleven bij elkaar, Froome’s verlies kwam tot stand in de laatste supersteile kilometer van de Peyragudes. Bardet won en Aru knalde net iets sneller omhoog. Eigenlijk niks aan de hand voor Froome.

Van etappe 13 zag ik meer. Besteedde er een flink deel van de avond aan. Het was dan ook een echt aantrekkelijke etappe. Of nee, niet waar. Ik had weliswaar de hele avond de uitzending aan staan, en ik hoorde het gebabbel van Michel Wuyts en José de Cauwer, maar het geluid was meer als muziek, en ik zag niets want was druk bezig met het voorbereiden van de verjaardag van R. en het schoonmaken van mijn fietsen. Halverwege vroeg ik me dan ook af: hoe kan het nu dat Quintana voorop rijdt? Hoe is hij daar geraakt? Met Contador. En dan Landa die goed beschouwd zijn kopman Froome aanvalt. Ik had bijna alles gemist – ook al keek ik vanuit mijn ooghoek. De Mur de Péguère keek ik wel, en de mooie winst van Barguil miste ik niet.

De uitslag van etappe 14 – aankomst in Rodez – wist ik voor ik de etappe keek. Mijn broer checkte snel wie er gewonnen had voor we uit eten gingen en ik zag de foto van een Sunweb renner. Hij zat me vervolgens wat te plagen. Impliceerde dat Van Avermaet of Gilbert had gewonnen. Einde van de avond keek ik een goed uur van de etappe. Inderdaad: Matthews won op magistrale wijze. Die verdient de groene trui. Sterk renner geworden. Froome pakt zo goed als ongemerkt het geel terug. En de favorieten staan nog dichter. Lang geleden dat er in de Tour zulke kleine verschillen waren.

En ik schrijf dit met op de achtergrond het commentaar van Michel Wuyts en José de Cauwer bij etappe 15. Tim Wellens geeft op. Marc Stassijns is overleden. Gepraat over het parcours. De kansen van de aanvallers.

Het woensdagavond rondje van 8 uur. Dit keer zonder W. Zon en wolken en fris door de noordenwind: 15 graden. (Schoongeregend landschap). Rondje Baambrugge.

De finale kijken (laatste 17 kilometer) met een biertje na een zomeravondstukje fietsen. Kittel wint zijn vijfde sprint. Daarna een paar nieuwsberichten lezen en mijn tourpoolploegen samenstellen voor de etappe van morgen. (Meestal vergeet ik dat).

Laatste 10 kilometer gekeken. Meer dan genoeg. De voorbereiding tot de sprint en dan de zuivere sprint. Mooi om te zien. Goed amusement dat het hart even harder laat kloppen. Kittel wint. Ook mooi. Voor Degenkolb en Groenewegen. Niks meer over te melden.

Het is alweer dinsdagmiddag als ik er eindelijk aan toe kom om een paar zinnen te schrijven over de twee Touretappes door de Jura. (Is dat nog steeds de Jura, daar westelijk van Chambery?) Het is dat ik het mezelf heb opgelegd over elke etappe te schrijven, anders zou ik het er nu alweer bij hebben laten zitten.

Waarom mijn gedachten toevoegen aan wat er ongetwijfeld al geschreven wordt? (Ik lees het nauwelijks, veel verder dan Cyclingnews en INRNG kom ik niet). (Wordt er eigenlijk op facebook geklept over de koers? Vast wel. Ik weet het niet, en zal het niet opzoeken).

Er is maar één reden om deze stukjes te schrijven: de lol van het schrijven. En misschien vergroot dat soms de lol van het volgen van de koers.

(Zoals ook het meedoen aan tourpools het soms net iets leuker maakt: om de mogelijkheid dat jouw renners winnen).

Het waren twee mooie etappes. De dubbel door de Jura leverde strijd en kijkplezier op, naast momenten van schrik en afgrijzen.

De rit naar Station des Rousses (turen op de etappekaartjes en de Michelinkaart waar dat precies is en waar die klimmetjes precies liggen) was aantrekkelijk. Ik keek vanaf het begin, met het plan om daarna alleen wat van de klims te kijken – en keek veel meer dan gepland, zonder dat ik er spijt van had. Mooi parcours, veel strijd, er werd continu aagevallen, de hele rit door, alsof er geen volgende dagen zouden zijn. Grappig genoeg bleek dat aan het einde geen enkel effect te hebben gehad voor het algemeen klassement. Gesink werd tweede. Calmejane won.

Was de rit naar Station des Rousses al een mooi kijkspel, het ging helemaal los in de zeer moeilijke rit over de Col du Biche, de Grand Colombier en de Mont du Chat. heel steile klims door het bos, en heel steile afdalingen over smalle wegen. De afdalingen kijken met kloppend hart. Ik zou er graag willen rijden, maar van dit soort afdalingen heb ik schrik. (Smalle wegen: nooit een uitwijkmogelijkheid, geen enkele kans op corrigeren als je iets helemaal verkeerd doet). De renners van AG2R – die er veel trainen – vielen aan in de afdaling. Er werd veel te hard gedaald. Het onvermijdelijke gebeurde. Richie Porte viel vreselijk – recht voor de camera. Daniel Martin ging over ‘m heen en bleef ongedeerd. Koers is koers. Tegenstander uitgeschakeld. Voelde niet goed. Dat beeld blijft op je netvlies staan – helemaal als je zelf ook wel eens bent gevallen. Thomas en Gesink gingen er al eerder uit. Ondertussen was het de hele tijd spannend. Ik keek de etappe – Sporza, HD, gedownload – in de avond, begon bij het begin en sloeg bijna niets over. Ik had ‘mn boek naast me liggen, maar las er nauwelijks in. Meer dan 4 uur gekeken. Waar haalde ik de tijd vandaan? Warren Barguil maakte de etappe. En wat jammer dat ie net een banddikte tekort kwam aan de meet. Nu won Uran – uit de ‘groep der favorieten’. Barguil had vanaf het begin aangevallen, was nog net als eerste over de Mont du Chat gegaan en was in extremis bij gebleven.

Ik denk dat we hiermee wel de twee mooiste etappes van de Tour achter de rug hebben – ondanks de valpartijen. Beter wordt het niet.

In de ochtend eindelijk weer eens ‘klassiek’ naar Woerden. Eerst bewolkt en 17 graden, voorbij Wilnis scheen de zon en werd het meteen warm.

Rotterdam – Amsterdam, ‘s middags. Dit keer met een omweg. Internet deed het nauwelijks op het werk, dan maar eerder naar huis, voor de buien uit (laatste stuk een klein buitje, stelde niks voor, daarna zelfs zon). Bewolkt en warm. 23 a 24 graden. Juliweer. Omweg om zoveel mogelijk van de westenwind te profiteren.

Zomerse zondag. Ik wilde eigenlijk een langer stuk met R. fietsen, maar ineens ontstond het plan dat M. mee zou gaan. Zwemmen in het Amsterdamse Bos. Dus klassiek v.v. naar het Amsterdamse Bos, nu met 2 kinderen (1 voorop 1 op de aanhangfiets).

Zaterdagochtend, voor ik de trein terug naar A’dam neem. Mooi rondje Lönsberg met onder Vasse wat mooie stukken waar ik nog nooit was geweest, door het Springendal, over Getelo en Tubbergen terug. Zon. Zomer in Twente.

Juliweer. Moest mn racefiets nog ophalen in Almelo. Vrijdagmiddag met de trein daarheen en einde middag, begin van de avond een mooie zomerfietstocht gemaakt. Ik wilde naar het Gildehauser Venn. Misschien ook verder. Het was de hele tijd droog en warm, maar even verder dan Gildehaus hing een dreigende onweersbui. Ik dacht ‘m te ontwijken en kreeg ‘m vervolgens in Bentheim vol. Zo’n tropische met hagel en hoosregen. Doorweekt in 1 minuut. Natuurlijk vergat ik te schuilen en was ik net ergens waar niets te schuilen viel, en erdoorheen rijden en eruit rijden dan maar. Veel tijd kwijt met op de kaart kijken. Veel onverhard, zelfs modderige singletracks vol stenen door het bos die in Duitsland toch fietspad heten. Rondje Gildehauser Venn en Bentheim dus.

Was bij mn moeder op bezoek, en was de oplader van mijn laptop vergeten. Wilde geen batterijvoeding verspillen aan het downloaden van de etappe en vroeg: is er eigenlijk een samenvatting op tevee? ‘Op Sporza om tien uur geloof ik, en eerder de Avondetappe.’ Goed. Avondetappe begint. Eerste beeld: boem ‘Kittel won zijn derde sprint’. O, mooi. Dan kan de televisie na 20 seconden weer uit. Ik wist het. Ze doen het dus inderdaad. Ik heb wel eerder de Avondetappe gekeken, online, en scrollde dan uit voorzorg meteen 10 minuten ver de uitzending in, naar de samenvatting. Nou, geen probleem, ik kon meteen weer iets anders gaan doen. Erg veel zin om nog naar de laatste 10 kilometer te kijken had ik niet meer. Die laatste 300 meter die ze na de mededeling ‘Kittel wint zijn derde’ toonde was genoeg: fantastisch wel hoe Boasson Hagen daar op kop trekt en dus eigenlijk ook wint (6 millimeter telt toch echt niet – zoveel zou hij hebben achtergelegen op Kittel. Hoe breed is die aankomsstreep eigenlijk?)

Het enige dat ik niet begrijp: als televisieprogramma wil je toch dat je kijkers blijven plakken? Mij jagen ze al binnen 20 seconden weg. 20 seconden!

De televisie is al jaren geleden uit mijn wereld verdwenen.