Een van de bezigheden die hevig onder druk is komen te staan sinds R.’s geboorte, is muziekmaken. Vroeger — vroeger — speelde ik gemiddeld een uur per dag gitaar. Tegenwoordig speel ik nauwelijks, en als ik een muziekinstrument pak dan is het meestal de banjo.

Gisteravond nam ik voor het eerst sinds jaren een paar heel eenvoudige stukjes voor klassiek gitaar door. Studies van Carulli (aangenaam maar aan de saaie kant), Aguado (waar ik niks van kon maken) en Sor (die ik vroeger saai vond en nu aangenaam en mooi). Ik bak er niks van natuurlijk, en ik vraag me af of ik ze vroeger wel fatsoenlijk heb kunnen spelen. Ik worstel me er doorheen, om de drie of vier maten wordt ik opgehouden omdat ik geen enkele handigheid meer heb in het lezen van noten en mijn hersens in een halve knoop moet leggen om een akkoord te lezen en dat te vertalen naar een vingerzetting die ik ook niet meer gewoon ben.

Maar allengs ging het beter. Ik voelde spieren in mijn vinger ontwaken. Het is wonderlijk hoe soms vingers vanzelf de goede posities vinden in een studie die je 20 jaar geleden speelde, terwijl zenuwbanen en hersencircuits die lang ongebruikt lagen weer worden geactiveerd.

Ik heb zo lang niet van blad klassiek gespeeld dat ik bijna helemaal opnieuw kan beginnen. Ik heb altijd beroerd gespeeld, heb nooit les gehad en nooit voldoende geduld om een wat langer stuk helemaal in te studeren. Maar de kennis over muziek (en structuur) die je opdoet terwijl je een stuk doorneemt, hoe slecht ook, en zelfs al betreft het een eenvoudige studie, is uniek — leer je niet op een andere wijze. Dat geeft voldoening en een glimp van ‘schoonheid’.

Daarom blijven mensen een leven lang muziek studeren, daarom worstelde ik worsteode me een uurtje met plezier door die studies.

File under: embodied knowledge, muscle memory, music, structure, learning.

Facebook: je betaalt met je eigen leven en wat krijg je er voor terug?

(Hier zou een lange kritiek op Facebook (en Google+ etc. – Facebook = pars pro toto) moeten volgen. Wil je in de utopie van Facebook leven? Wat een armoedig toekomstbeeld.)

Glorieus nazomerweer, ‘s ochtends meteen zon en de temperatuur liep op naar 23 graden. Windstil, of zo goed als. Zin om te fietsen, maar geen zin om mn ‘apenkloffie’ aan te trekken en de hele stress van ‘wielrennen’. Zin om lekker op mn gemak te rijden, te genieten en om me heen te kijken. Ik pakte dus mn doortrapper, en reed in mn gewone korte broek naar Abcoude. In de lunchpauze een rondje langs de Maas en door het park. ‘s Avonds rustig aan langs de Maas en de Hollandsche IJssel tot station Nieuwerkerk. Mooi – laagstaande zon over het water, windstil en 23 graden.

Marcusstraat – Amstel – Ouderkerk – Abcoude

Eendrachtsstraat – Maas – Hollandsche IJssel – Hitland – Nieuwerkerk

Mooi weer – al had de zon moeite om door de wolken te breken. Eerste helft bewolkt, daarna zon en meteen warm, warmer dan 20 graden. Middagrondje, ik was te moe om iets anders te doen.

Marcusstraat – Amstel – Uithoorn – Vrouwenakker – Kromme Mijdrecht – De Hoef – Amstelhoek – Nessersluis – Ronde Hoep West – Ouderkerk – Amstel – Marcusstraat

Glorieus nazomerweer. 20 graden, zuidwestenwind en bijna onbewolkt – september zonlicht, de felheid gefilterd door de atmosfeer. Nog een keer de fiets mee naar het werk. ‘s Ochtends naar Abcoude (8.20 – 9.00; het lukt me toch niet om echt eerder weg te zijn); in de late middag en vroege avond Rotterdam – Woerden (17.40 – 19.25).

Marcusstraat – Amstel – Ouderkerk – Abcoude

Eendrachtsstraat – Willemsbrug – Maas – Ouderkerk a/d IJssel – Krimpenerwaard – Hollandsche IJssel – Haastrecht – Oudewater – Woerden

Tot mijn verrassing gaat het nieuwste nummer van De Witte Raaf (153 – vandaag nog niet online) helemaal over de archeologie van de computer. Met o.a. een vertaling van Kittler’s essay over Turing, Dirk van Hulle over ‘digitaal kladwerk’, Brams & Pultaü spreken Jef Cornelis over de aflevering van IJsbreker met Luc Steels, Raaijmakers, Struycken en Peter Beyls en – grootste verrassing – excerpten uit Daniel Robberechts’ Mac-dagboek 1986-1987.

Zondagrondje. 10.45 – 14.30. Tot Loenersloot bij beginnende regen (de route ingegeven door de verderop zichtbare blauwe lucht, de bui bleef boven Amsterdam draaien en dreef heel langzaam oostwaarts. Vanaf Loenen stralende zon. Nazomerweer. Bij Naarden reed ik de regen in, door een hevige bui naar Muiden, in het Diemerpark was het weer droog. In de regen 10 graden, in de zon warmer. Zeiknat. Lekker bikkelen.

Marcusstraat – Amstel – Ouderkerkerplas – AMC – Abcoude – Indijkpad – Baambrugge – Loenersloot – kanaal – Nieuwersluis – Tienhoven – Breukeleveen – Loosdrecht – Corversbos – Bussumse heide – Laren – Valkenveen – Naarden Vesting – Muiden – Diemerpark – Marcusstraat

Oei, wat een mislukt rondje. Het weer was niet zo slecht, maar ik ging fietsen op het moment dat een zware bui overtrok. Nieuwe fietspad naar Muiderberg afgesloten, fietspad langs kanaal belegd met gevaarlijke gladde metalen platen, brug afgesloten, volgende brug dicht. En het bleef maar gieten.

Marcusstraat – Diemerpark – kanaal – Weesp – Gaasp – Diemen – Weespertrekvaart – Marcusstraat

Zojuist deze paragraaf ‘apple-X-ed’ uit mijn tekst voor Kontraste. Nee, ook niet als noot. ’tis eigenlijk niet meer dan een opsomming, vrucht van een uurtje googlen en in boeken bladeren. Waarschuwing: niet geredigeerd en niet gedouble-checkt.

“Electronic – or electric – music already existed, but was mainly the realm of – highly experimental – instruments. As far as we know, no serious composer wrote for the short-lived Telharmonium, developed by Thaddeus Cahill in 1897. The theremin, invented in 1919/1920, was predominantly an instrument for performers – like Lucie Bigelow Rosen who in 1944 did commission Bohuslav Martinu, a much less adventurous composer than Cage, to write a piece for her, the Fantasia for Theremin (or Ondes Martenot), Oboe, String Quartet and Piano. Much earlier in 1924 the Italian composer Ottorino Respighi had included a grammophone playing the song of a nightingale – namely Il canto dell’usignolo, record number 6501 of Concert Record Gramophone – in his symphonic poem Pini di Roma , but it is doubtful this should figure in a history of electronic music, as grammophones were not electrical at the time. Paul Hindemith is a rare example of a composer who did write very early on for an electronic instrument. Des kleinen Elektromusikers Lieblinge für drei Trautonien premiered in 1930, followed by a Concertino für Trautonium und Streichorchester (1931) and Langsames Stück mit Rondo for Trautonium (1935). In France Olivier Messiaen wrote his first piece for Ondes Martenot, Fête des belles eaux, in 1937. Messiaen and Hindemith were both breaking new ground, but essentialy their pieces fit firmly within a European tradition of chamber music, they are ‘classical’ music scored for electronic instruments. None of it is as radical as Cage’s first dive into the world of ‘electronic’ sound.”

Ik luister eindelijk weer eens naar Cage’s Imaginary Landscape #1, en halverwege het stuk word ik een paar keer ‘wakker geschud’, – is dat mijn telefoon? waar ik mijn telefoon? Nee, de gebruikte frequentie voor 1 buzzgeluid in het stuk is exact dezelfde als die van mijn telefoon. Pff. Net zo idioot (en irritant) als luisteren naar die etude van Tarrega die gebruikt is voor de Nokia-tune.