De andere helft van de dubbelaar is Roach’s Speak Brother, Speak uit 1962. Een kwartetopname, twee vrijwel themaloze nummers met lange solo’s – live. Chasin’ the Trane aanpak zonder heilig vuur want Clifford Jordan is geen Coltrane. Toch, bij herbeluistering beter dan ik me herinnerde. Met Mal Waldron en Eddie Kahn. Geen straf om nog eens te horen. (Ik zie nu dat de hoestekst van Stanley Crouch is).

Administratietijd, bonnetjes op volgorde leggen en invoeren. De volgende Max Roach LP, met hetzelfde kwintet (Roach, Little, Coleman, Draper, Davis) nu in de studio. Even mooi, soms iets te ingehouden. Mijn exemplaar is de helft van een heruitgegeven dubbelaar.

As writers we can’t control the real world. At best we can observe it actively. We can control the internal tensions of the aesthetic objects of our making. Any of the “commercial writing tricks” to control reader reaction are a waste of time because they are attempts to control the real world, which is impossible, and distracts from the time spent controlling internal tensions which – while they do not control audience reaction – are the workable points at which it is moored.

Samuel Delaney, in “Quarks”, 1969/1970, p. 32 in The Jewel-Hinged Jaw. Notes on the Language of Scienve Fiction, Revised edition, Wesleyan UP, 2009.

“Ladies and gentlemen, Max Roach!” Terug naar vinyl dat ik wel opnieuw wil beluisteren. Als de keuze is Art Blakey of Max Roach, dan kies ik voor Max Roach – meer nadruk op compositie en structuur. Deze plaat bevat live opnames uit 1958 met een kwintet met de piepjonge Booker Little (net 20) en de nog jongere Ray Draper (18) op tuba. Het is een pianoloos kwintet, de line-up bestaat verder uit George Coleman en Art Davis. Er wordt hard en snel gespeeld, Little speelt fantastisch, Draper’s tuba zorgt voor een mooie klank in de ensembles en Art Davis is wonderbaarlijk. (Jammer dat die niet veel meer heeft opgenomen). Het is soms wat ‘ragged’, maar dat wordt volledig goed gemaakt door de energie. En Deeds Not Words is een mooi thema.

Gleick’s book has an epilogue entitled “The Return of Meaning,” expressing the concerns of people who feel alienated from the prevailing scientific culture. The enormous success of information theory came from Shannon’s decision to separate information from meaning. His central dogma, “Meaning is irrelevant,” declared that information could be handled with greater freedom if it was treated as a mathematical abstraction independent of meaning. The consequence of this freedom is the flood of information in which we are drowning. The immense size of modern databases gives us a feeling of meaninglessness. Information in such quantities reminds us of Borges’s library extending infinitely in all directions. It is our task as humans to bring meaning back into this wasteland. As finite creatures who think and feel, we can create islands of meaning in the sea of information.

Freeman Dyson, recensie van James Gleick’s The Information: A History, a Theory, a Flood 2011.

http://www.nybooks.com/articles/archives/2011/mar/10/how-we-know/

Vreemde LP, studio-opnames met heel irritant applaus ingemixt om het meer swung te geven. Beetje doorsnee, de klank is niet goed, toch zit er wel vaart in. Ik heb een zwak voor Chambers, maar hier is het vooral Cannonball Adderley die lekker speelt. Maar niet om nog ‘ns op te zetten. Ook niet voor Chambers’ gestreken solo’s.

Oorspronkelijk uitgebracht als LP van Frank Strozier, later heruitgegeven onder de naam van Booker Little en Strozier. Opwekkende, frisse bop, opgeluisterd door het subtiele en energieke trompetspel van Little, hier 22 en nog slechts een anderhalf jaar te leven, en verrassend scherpe solo’s van Strozier. Kelly, Chambers en Cobb zijn een steady, maar hier net iets te saaie ritmesectie. Blijven luisteren vanwege Booker Little.

Leesmateriaal voor twee avondjes, Douglas Coupland’s McLuhan biografie Marshall McLuhan: You Know Nothing of My Work! (2010). Levert gemengde gevoelens op.

Ooit, twintig (20!) jaar geleden kwam zijn Generation X precies op het goede moment. Het was herkenbaar, en zijn gebruik van illustraties, opmerkingen en verwijzingen in de marge voorzag zijn roman van extra aantrekkingskracht. Daarna las ik nog Shampoo Planet (niet zo goed), Life After God (best aardig) en Microserfs (goed tijdsbeeld, het gebruik van typografie leek innovatief, maar was oppervlakkig), en daarna niets meer. Te licht, het trok me niet.

Deze McLuhan-biografie heeft precies de goed lengte (200 pagina’s, maar met andere lay-out zouden het er minder dan 100 kunnen zijn), en leest lekker weg.

Voor mij weinig nieuws, maar dat maakt niet uit. Ik heb redelijk wat McLuhan gelezen, en ben liefhebber. McLuhan mag het niet altijd bij het rechte eind hebben gehad, zijn stijl zorgt er nog altijd voor dat je zijn werk, liefst in fragmenten, kunt voorleggen aan studenten, en ze enthousiast krijgen. Ik ben ook gefascineerd door McLuhan’s dubbele positie: zijn fascinatie voor de wereld van media en technologie, terwijl hij zelf een man van het woord en het boek was – maar als boekenman van het gesproken woord hield. Hij was aartsconservatief katholiek en moest niets van nieuwigheid hebben.

Coupland zet de persoon McLuhan goed neer, een beetje zoals je dat zou verwachten in een goed, lang tijdschriftartikel. Maar de accenten die hij legt, lijken me niet de beste om McLuhan te begrijpen. Coupland benadrukt het Canadese van McLuhan daar kan ik me wel in vinden – net als in het intrigerende feit dat de mediatheorie in Canada is ‘uitgevonden’ (door Harold Innes). Maar Coupland maakt ook een uitgebreid punt van McLuhan’s hersenstructuur. McLuhan had twee slagaders naar zijn hersenen, vele herseninfarcten en er werd bij hem een fikse hersentumor verwijderd. Dat leidt bij Coupland tot een soort amateur-neurobiologische kijk op McLuhan, de cultuur en de wereld, een soort amateur-neurofysiologische psychologie. Niet per se iets mis mee (in een boek), tenzij je het allemaal voetstoots voor de ultieme waarheid aanneemt. In dit boekje is die interesse in McLuhan vooral een particuliere obsessie van Coupland zelf, ook voor zijn eigen Canadeesheid en zijn eigen hersenstructuur (hij niesde ooit een stuk weefsel uit zijn hoofd) Zo wordt deze biografie van McLuhan ook een geheim boek over Coupland zelf.

Ook minder geslaagd: de pagina’s die worden gevuld met print-outs van Abe-books zoekopdrachten, routebeschrijvingen voor de sat-nav en meer dan die dagelijksheid van het online-leven. Ik bedoel: dat soort dingen zoek ik zelf wel op, daar hoef ik geen boek (of tekst) voor te lezen. Ik vind het een wat goedkope en gemakzuchtige manier om te laten zien dat de biografie is ontstaan in een online-milieu. Natuurlijk is ie dat. Het is typerend voor een boek dat verder ook net te gemakkelijk lijkt te zijn. Het is ‘philosophy-light’ in soepele stijl opgediend. Dat kan soms een teken van kwaliteit zijn. Hier vertrouw ik het weer eens niet helemaal. Okee, het is een beetje Wired-achtig. Niets mis mee. Het is wat het is.

Misschien ben ik te streng. Intussen las ik het in twee avonden uit. Het is fijn leesmateriaal.

www.theparisreview.org/../douglas-coupland-on-marshall-mcluhan/

Was net op de opening van Filtering Failure, bij Planet Art – voor mij om de hoek – tentoonstelling met glitch art, samengesteld door Rosa Menkman & Julian van Aalderen. Met werk van o.a. Benjamin Gaulon en Karl Klomp. Meer hier: http://rosa-menkman.blogspot.com/2011/02/filtering-failure-exhibition-catalogue.html en hier http://www.planetart.nl/now.htm

Eén van de problemen van een platenverzameling is dat ie – in mijn geval, maar ik ben vast niet de enige – voor een groot deel bestaat uit goedkope uitgaves. De klassiekers of echt goede LPs ontbreken, terwijl werk dat net iets minder goed is wel in de kast staat. Zoals deze dubbelaar van het Art Ensemble of Chicago, opnames van een concert uit 1980, uitgebracht door ECM als Urban Bushmen. Ik heb nooit gehouden van de klank van deze LP. Luister liever naar eerder werk van het AEC (en helemaal toen ze nog niet AEC heetten). De stukken van Mitchell zijn nog het best.

`