19.50 – 21.50. Na een regenbui: veel zon. Wel vrij koud. Zoveel mogelijk vlak, richting Wandre. Weer zo’n Houtepen-klim: de Rue Tesny. Steil omhoog, smal, slecht asfalt en een stuk langer dan je zou verwachten, achteromkijkend een adembenemend uitzicht, en verder is het, euhm, zo’n klim die goed te doen is met 30 x 24. Lekker. (Tenminste, vandaag).

Kanne – kanaal – Haccourt / Vise – langs de Maas – Hermalle – (verder langs de Maas, loopt dood en terug naar de brug) – Sarolay – Cheratte – Veille Voie – Wandre – Rue Tesny – Cheratte – Sarolay – Richelle – Dalhem – Vise – kanaal – Kanne

simply ‘the actuality of the words’.

So went out and bought Van Bastelaere’s ‘De voorbode van iets groots’ at De Tribune, Maastrichts nicest bookstore. Read through it once now. I do not read poetry slowly, at least not when reading through it the first time. And wrt Van Bastelaere I have the impression that some poems work best when read rather quickly. Especially the poems in which he uses a lot of ‘fragments’ — just bits of language, quotations, cliche’s — will not work when read slowly. (I think now).

Marjorie Perloff wrote in the preface to Radical Artifice: Writing Poetry in the Age of Media, “There is today no landscape uncontaminated by sound bytes or computer blips, no mountain peak or lonely valley beyond the reach of the cellular phone and the microcassette player. Increasingly, then, the poet’s arena is the electronic world.” She wrote that in 1991.

The world of Van Bastelaere is made just as much of the mythology of action movies (a very one dimensional mythology, that he sort of deconstructs to show what desires are at play there — but because the mythology is one-dimensional, the deconstruction also comes out one-dimensional) and the postmodern desire and fear of catastrophe (the theme that keeps this book together). And there’s a messianic bit as well (in Whoooosssssh). The references are all well-known. And actually he often plays, I think, with quoting in very beautiful Dutch, sentences which one knows from for instance Burroughs (‘who scared you into this flesh?’), Gibson, Delillo or Ballard. At least, so is my impression. Or, for that matter, from action movies, or Blanchot.

Which make these poems a bit 1990’s as well. (They might be from the ’90s, partly, at least Zapruder Stress was already published (in a different form) years and years ago).

Van Bastelaere has a particular good ear for language, and plays often with making you expect one thing, then turning the sentence into another direction. Easy example: “Dit is waar / Het verhaal eindigt”; which makes you read: “This is true / The story ends”, immediately correcting yourself into reading “This is where / The story ends”). Van Bastelaere uses such poetic ‘tricks’ a lot, to good effect. Another is the use of loose bits of spoken language, just utterances, sometimes he just strings them together. They form a sort of language canvas… . It’s as with the ‘almost quotations’, that you think you remember recognize, but not quite, and before you can wonder about it, the poem is elsewhere already. This is the language of which our world is made (if you listen closely… a girl walks by the window and I hear her say ‘Ooh, dat is zo….’ )

It reminds me of Creeley’s use of rhythm. But a radicalized version of it.

I like those effects. I do not find them disturbing, I do not get the feeling that Van Bastelaere is playing a game against me, or tries to undermine my preconceptions of what poetry is or should be.

But then, I am a reader who is not bothered by not getting to the core of a ‘meaning’. I read poetry for rhythm and sound as much as for meaning. Or for the voyage through language.

My 2 cents. (For now).

Have to start writing down the actual sentences for my text about the electronic/multimedia/internet/new media-poetry shown at De Waag last week. But I click’n read from poetry-blog to poetry-blog. Making the rounds: the weekly ones (a.o. Mettes: http://n30.nl/poezienotities.html, Contrabas: http://www.decontrabas.com/, Silliman), the monthly ones (Inwijkeling: http://reugebrink.skynetblogs.be/), and checking out what has happened in the e-poetry scene in the past months.

I read the discussions about Dirk van Bastelaere’s new book. Van Bastelaere was (is?) definitely one of my favorite poets. There are not many poems that I have read as often as those in Pornschlegel and Diep in Amerika. Yet I was disappointed by Hartswedervaren and Van Bastelaere’s current theoretical interests (Lacan…) are certainly not mine. And yet, even the poems in Hartswedervaren, I think, are stronger than those of Stefan Hertmans (who’s much milder, & whom I also continue to follow), or the much-praised Peter Verhelst, whose work to me always has seemed to be artificial and ‘unreal’ (‘gewild’ — tho that’s a very problematic criticism… I know). Hmm. anyway, I have to get a copy of Van Bastelaere’s de voorbode van iets groots today — so I can give my 2 cents…

I read Silliman on the poetics of Charles Olson — a very nice piece: http://ronsilliman.blogspot.com/2006/05/breathe-say-all-manner-of-meditators.html. Olson’s ideas about breath and projective verse are another ‘topic’ that I keep going back to (or ending up with?)

But what is this… research? Or am I postponing the moment to ‘jot down’ the first real draft of my text.

I have a soft spot for the trombone-playing of JJ Johnson. That might sound strange, since Jay Jay is definitely more “good taste”, and less wild, exciting and pushing boundaries than my favorites for the period say 1954 – 1959: Coltrane, Clifford Brown, Rollins. (Not to mention freejazz and all the other sorts of music that some people dissmiss as difficult…). Last week I was very happy to find the Complete Columbia Small Group Sessions of JJ Johnson. These are basically his recordings with either a quintet with Bobby Jaspar and Elvin Jones, and a quartet with Flanagan, Chambers and Roach. I knew some tracks and had searched in vain for it before (the library didn’t have these). It’s a joy to hear such precise playing and arrangements that are equally precise, without becoming precious (precieux). They are the definition of ‘classic’. It asks for precise listening as well — or actually, you will realize at some point that you are listening carefully (instead of just nodding your head to the rhythm). This is the kind of playing that makes me envious. I wish I could play like this — then I’d be able to play everything…

Waarschijnlijk mn laagste gemiddelde ooit. 16.30 – 19.00. Eerst pal tegen de harde zuidenwind in, dan tussen Wandre en Cheratte een felle bui, gevolgd door een schoongeveegde heldere hemel en fijne zon. Ik peddelde daarna genietend door Cheratte, zocht een klim die er niet was (de Rue Tesny, die ligt namelijk in Wandre, niet in Cheratte). Vervolgens wandelfietstend — ik was ook moe na het Ubiscribe-weekend — met de wind in de rug terug naar Kanne. Een rondje met Houtepen-klimmetjes: de Lorette en de Rue de Hennen in Vise, de Rue du General Thys in Dalhem, en de Veille Voie in Cheratte. Gek genoeg heb ik meer moeite met de Limburgse kuitenbijters dan met zo’n vreselijk steile Veille Voie.

Kanne – kanaal – Haccourt – Vise – Lorette – Dalhem – Rue General Thys – Trembleur – St. Remy – Housse – Wandre – Cheratte – Veille Voie – Sarolay – Vise – Rue Hennen – kanaal – Kanne

I should’ve known. Of course Raymond Federman blogs: http://raymondfederman.blogspot.com/. Federman is another PM-AmLit-writer, but he’s bilingual (French – American). His work is wildly innovative, full of life and funny, and very moving.

Years ago I translated his most dense work The Voice in the Closet / La voix dans le cabinet de debarras; my translation was published by Perdu (http://www.perdu.nl) and is since long sold out. The text is available online at different locations (probably even at my own site… one forgets what one has put online…. ah yes, there it is: http://www.xs4all.nl/~ariealt/stem.html and http://www.xs4all.nl/~ariealt/voice.html, and also here: http://www.federman.com/voice.htm).

It was in fact one of the first things I did, after finishing my studies (with a thesis on Federman and theories of postmodern fiction) — without any real experience in translating. (Well, one has to start somewhere).

From Ron Sillimans’ blog (http://ronsilliman.blogspot.com/) I learn that Gilbert Sorrentino has died a few days ago. I was just reading his Splendid Hotel, a book of short prose sketches, almost poems, about the 26 letters of the alphabet. Very beautifully written, very precise. Sorrentino is best known for his “postmodern masterpieces” Mulligans Stew and Aberration of Starlight. There’s still so much good stuff to read…

http://www.centerforbookculture.org/dalkey/bio_gsorrentino.html
http://www.centerforbookculture.org/interviews/interview_sorrentino.html

Reading through De Certeau’s book, checking if there’s anything that I should read or reread (I read a few chapters in the past). Struck by the fact that De Certeau is all the time assuming the existence of power-structure/master-discourse, against which the people/users devise their own counter-strategies. In that way a common poetics will always be defined as something which insinuates itself inside, is set up against, that which is in ‘power’. (Does this make sense — or have I been reading too quickly?)

‘Reading is thus situated at the point where social stratification (class relationships) and poetic operations (the practitioner’s constructions of a text) intersect: a social hierarchization seeks to make the reader conform to the “information” distributed by an elite (or semi-elite); reading operations manipulate the reader by insinuating their inventiveness into the cracks in a cultural orthodoxy.’ Michel de Certeau, ‘Reading as Poaching’, inThe Practice of Everyday Life, University of California Press, Berkeley etc., 1984, p. 172

Twee (of is het al drie?) dagen geleden tikte ik een stukje over de Verdonk/Ali-kwestie. Uiteindelijk klikte ik niet op ‘Publish’. Genoeg anderen die er iets over zeggen, en bovendien, ik had maar een uurtje Nova gezien (en dan nog alleen maar bij toeval, omdat de videorecorder het ‘s middags had laten afweten en ik dus geen tape met de Giro-etappe te bekijken had). En ook, hoe interessant is het eigenlijk? (Best interessant: in verband met legaliteit en legitimiteit… en dat soort zaken).

Verdonk noch Hirsi Ali kunnen op mijn sympathie rekenen. Verdonk is een minister die, eng, regeltjes voor alles laat gelden, daar de uiterste consequentie uit trekt, er niet voor terugschrikt naar een Centraal Afrikaans land te vliegen om daar vluchtelingen persoonlijk te vertellen dat ze beter daar blijven aangezien ze niet welkom zijn in Nederland. Noem het consequent, noem het dapper, noem het hypocriet, of noem het (bijna) neo-fascistisch, of noem haar een hutspot-Thatcher. Wat u wilt. Hirsi Ali’s ideeën bevallen me evenmin, en wat ik van haar gelezen heb, vond ik niet erg doordacht. Een politica is ze zeker niet, wel een luis in de pels. En er moeten ook enge luizen in de pels zijn. (Om te bestrijden).

(Maar goed, ik kan me vergissen. Paul Scheffer’s opinies doen me ook nooit wat, en die man kan toch over het algemeen op veel waardering rekenen).

Anyway: mn vader heeft weer ‘ns gelijk gekregen, toen de VVD Hirsi Ali op de lijst zette, in de hoop om zo stemmen te cashen, zei hij: “dat zal ze nog bezuren, daar komt ellende van voor de VVD”. (Ali immers ging over naar de VVD nadat haar gebleken was dat ze binnen de PvdA geen carriere kon maken — tja, waarom… ze wisten binnen de PvdA waarschijnlijk al beter &c.).

Als ik de stand van zaken goed begrijp, heeft Verdonk 1 fout gemaakt. Zij had nooit minister mogen worden, niet volgens haar eigen ijzeren regels. (Natuurlijk wist ze dat Ali gelogen had over haar naam — zoals nu blijkt is dat altijd onder politici een ‘publiek’ geheim geweest). Of ze had moeten zeggen: als ik minister wordt, vliegt zij eruit. Ah well. Nu is t allemaal terugkrabbelen, heroverwegen. Nu gaat Verdonk door de knieen (of hoe zeg je dat). Wat een aanfluiting. We zitten al met een minister-president die niet serieus te nemen valt, en dan blijkt ook Verdonk zichzelf tot schertsfiguur te kronen?

Wel, hier mijn 2 centen en 2 (of 3?) dagen geleden:

Wat een treurige vertoning

Maar ook ironisch. De VVD omarmde Hirsi Ali. Hirsi Ali is niet iemand die je in je partij wilt als volksvertegenwoordiger (ik zou het niet willen). Je wilt haar in de denktank, al luis in de pels, als aanjager, niet in het parlement. Kwestie van persoonlijkheid. Het moest wel misgaan. De VVD zal het bezuren, dat ze Hirsi Ali binnenhalen (zoiets zei mijn vader destijds).

Hoe het misgaat, oh hoe ironisch. Hirsi Ali verdwijnt uit de VVD. Ze wordt uit het parlement gezet. Haar Nederlanderschap wordt haar ontnomen. Ze gaat naar de VS. (Ze ging sowieso al naar de VS). Terwijl ze gaat onthult ze de zwartste kant van Verdonk, of haar ware gezicht: regels voor alles. Hard maar rechtvaardig (lees: bijna fascistisch). Ook als de regels zich tegen je eigen vrienden keren. Kadaverdiscipline.

Zo goed als iedereen keert zich tegen Verdonk. (Gelukkig, denk je dan). Ook haar eigen partij. Verdonks verweer is eng en zwak. Straks zijn we zowel Hirsi Ali als Verdonk kwijt, ze hebben elkaar ‘afgemaakt’. Dat noem ik (ik ben het over het algemeen grondig oneens met zowel Verdonk als Hirsi Ali), ironisch.

Dat tikte ik dus eerder.

Goed, Hirsi Ali had zichzelf toch al weggepromoveerd naar een conservatieve Amerikaanse denktank waarvan de mission statement als volgt leest: “AEI’s purposes are to defend the principles and improve the institutions of American freedom and democratic capitalism–limited government, private enterprise, individual liberty and responsibility, vigilant and effective defense and foreign policies, political accountability, and open debate.” Of zoals we elders vinden: “The American Enterprise Institute for Public Policy Research (AEI) is an extremely influential, pro-business right-wing think tank founded in 1943 by Lewis H. Brown. It promotes the advancement of free enterprise capitalism, and succeeds in placing its people in influential governmental positions. It is the center base for many neo-conservatives.” Denk ervan wat u wilt.

Verdonk beschadigd, Hirsi Ali een trapje hoger op de ladder naar de macht.

Btw: good stuff in deze comment-tread op de blog van Jeroen Mettes: http://www.blogger.com/comment &c.