That’s what it feels like, a bit: been there, done that. So now I can say: I have performed at the BIMHUIS, with Oorbeek and Koichi Makigami (what a sweet person he is, and what a performer!) I was nervous, I stayed in the dressing room for 2 hours, rehearsing.

Then, on stage, everything was fine & went fine. Heard quite a few good reactions, both from people who’ve seen us a few times (and probably would not hesistate to tell us if it was terrible), and from people who saw us for the first time. Sold a few cd’s. The audience was mainly a sunday afternoon crowd — it was the jew’s harp festival & I don’t think all of them enjoyed our way of making music. The chaos of it, the noisy bits, the changes from soft to loud to soft, the piecing together (or coming together) of various fragments. But it was pretty packed — and that felt, well, good of course.

It felt strange as well: in the past I’ve seen so many concerts of improvised music & free jazz — in the old BIMHUIS — by groups far better than us, for an audience of like 20. I don’t know what that means… I guess it means that this festival was marketing success. (The jew’s harp festival received al lot of publicity). So I wonder how many in the audience did think — let’s go for a nice sunday afternoon concert, and then thought, oh my god, what a terrible noise!

But it was a great joy to play with Koichi Makigami. And he, of course, was the star.

In de categorie “het moet allemaal niet al te moeilijk zijn, hoor, want dat is niet leuk” laat Neerlands dichter Ingmar Heytze — okee, niet het grootste intellectuele licht van de lage landen — hedenochtend in Volkskrant optekenen dat ie niet door Yann Martel’s Life of Pi (euh, in de vertaling uiteraard) is heengekomen, geen zin heeft in de Safran Foers, maar wel de Harry Potter’s en Dan Browns in een ruk uitleest. Wat een treurigheid. Nu heb ik niks tegen ontspanning (ik lees zelf zo goed als alle boeken over wielrennen), maar als zelfs een dichter ons niet eens meer komt vertellen dat er iets te winnen valt (namelijk: genietingen! verdomme!) door het lezen van, nou, voor mijn part Joyce, Beckett, Foer, — weetikveel — in plaats van Dan Brown en de Pottersen, waar blijf je dan? Zo’n dichter neemt zichzelf en zijn beroep niet serieus. (In evenmin zijn positie als hij door de krant wordt geinterviewd). Punt. En trouwens, tevens symptomatisch voor de VK zo’n stukkie.

Pff. Waar maak ik me druk over? Wat is er tegen een krant met de diepgang van de Libelle of de Nieuwe Revue?

and because I use the 12” powerbook my writing tools become too hot to use as well. It’s really annoying to write on a laptop that’s burning hot under your hands when outside it’s 34 degrees.

So I stick with books mainly as long as this wheather continues.

Too hot to go for a ride on the bike.

If you want superb comedy: watch and listen to Slavoj Zizek explaining film in A Perverts Guide to Cinema. I was never a fan of Zizek, but now I am. I burst out laughing loud a few times. Zizek says: “with sound we get … the complete edible universe”. (Edible = oedipal). And sure, cultures that do not have toilets do not need psychoanalysis, the whole theory does not apply to them! Zizek is a born comedian! At Youtube: http://youtube.com/watch?v=xegCeH_BavE&search=slavoj. Or is it that television by definition turns theory into parody?

Uh, undelete, please? I’ve accidentaly erased all the notes for my paper on mp3-blogs. I know how it happened. I think I’ll just start all over again.

… with a marrriage of friends in Driebergen, including a party, sleeping over in a yurt (Mongolian tent), 2 deejays, a Taiwanese professor who sings ‘Alle Menschen werden Brüder’ in overtones, self-made marriage rituals that yet seem ‘authentic’ and move the heart (I missed that part), Serge who played trumpet while dancing to the music of the deejays (and nobody cared), and twice a performance of Oorbeek (at 23.30 and at 3.30 at night), with me playing a guitar that I wasn’t able to tune (too much noise) and decided therefore to untune/detune (?) completely. Out of tune, yet somehow also in tune. (Everything is possible). Culture is what people do together — that’s what I thought, enjoying to just sit around, be there on the grass, next to the yurts. Who needs art when people are together? Art is what the community makes. But then: how much I love and need it, to be alone, read alone, think alone, write alone: to be outside of that community, not to be around those yurts, but wander in the forest.

Twee (of is het al drie?) dagen geleden tikte ik een stukje over de Verdonk/Ali-kwestie. Uiteindelijk klikte ik niet op ‘Publish’. Genoeg anderen die er iets over zeggen, en bovendien, ik had maar een uurtje Nova gezien (en dan nog alleen maar bij toeval, omdat de videorecorder het ‘s middags had laten afweten en ik dus geen tape met de Giro-etappe te bekijken had). En ook, hoe interessant is het eigenlijk? (Best interessant: in verband met legaliteit en legitimiteit… en dat soort zaken).

Verdonk noch Hirsi Ali kunnen op mijn sympathie rekenen. Verdonk is een minister die, eng, regeltjes voor alles laat gelden, daar de uiterste consequentie uit trekt, er niet voor terugschrikt naar een Centraal Afrikaans land te vliegen om daar vluchtelingen persoonlijk te vertellen dat ze beter daar blijven aangezien ze niet welkom zijn in Nederland. Noem het consequent, noem het dapper, noem het hypocriet, of noem het (bijna) neo-fascistisch, of noem haar een hutspot-Thatcher. Wat u wilt. Hirsi Ali’s ideeën bevallen me evenmin, en wat ik van haar gelezen heb, vond ik niet erg doordacht. Een politica is ze zeker niet, wel een luis in de pels. En er moeten ook enge luizen in de pels zijn. (Om te bestrijden).

(Maar goed, ik kan me vergissen. Paul Scheffer’s opinies doen me ook nooit wat, en die man kan toch over het algemeen op veel waardering rekenen).

Anyway: mn vader heeft weer ‘ns gelijk gekregen, toen de VVD Hirsi Ali op de lijst zette, in de hoop om zo stemmen te cashen, zei hij: “dat zal ze nog bezuren, daar komt ellende van voor de VVD”. (Ali immers ging over naar de VVD nadat haar gebleken was dat ze binnen de PvdA geen carriere kon maken — tja, waarom… ze wisten binnen de PvdA waarschijnlijk al beter &c.).

Als ik de stand van zaken goed begrijp, heeft Verdonk 1 fout gemaakt. Zij had nooit minister mogen worden, niet volgens haar eigen ijzeren regels. (Natuurlijk wist ze dat Ali gelogen had over haar naam — zoals nu blijkt is dat altijd onder politici een ‘publiek’ geheim geweest). Of ze had moeten zeggen: als ik minister wordt, vliegt zij eruit. Ah well. Nu is t allemaal terugkrabbelen, heroverwegen. Nu gaat Verdonk door de knieen (of hoe zeg je dat). Wat een aanfluiting. We zitten al met een minister-president die niet serieus te nemen valt, en dan blijkt ook Verdonk zichzelf tot schertsfiguur te kronen?

Wel, hier mijn 2 centen en 2 (of 3?) dagen geleden:

Wat een treurige vertoning

Maar ook ironisch. De VVD omarmde Hirsi Ali. Hirsi Ali is niet iemand die je in je partij wilt als volksvertegenwoordiger (ik zou het niet willen). Je wilt haar in de denktank, al luis in de pels, als aanjager, niet in het parlement. Kwestie van persoonlijkheid. Het moest wel misgaan. De VVD zal het bezuren, dat ze Hirsi Ali binnenhalen (zoiets zei mijn vader destijds).

Hoe het misgaat, oh hoe ironisch. Hirsi Ali verdwijnt uit de VVD. Ze wordt uit het parlement gezet. Haar Nederlanderschap wordt haar ontnomen. Ze gaat naar de VS. (Ze ging sowieso al naar de VS). Terwijl ze gaat onthult ze de zwartste kant van Verdonk, of haar ware gezicht: regels voor alles. Hard maar rechtvaardig (lees: bijna fascistisch). Ook als de regels zich tegen je eigen vrienden keren. Kadaverdiscipline.

Zo goed als iedereen keert zich tegen Verdonk. (Gelukkig, denk je dan). Ook haar eigen partij. Verdonks verweer is eng en zwak. Straks zijn we zowel Hirsi Ali als Verdonk kwijt, ze hebben elkaar ‘afgemaakt’. Dat noem ik (ik ben het over het algemeen grondig oneens met zowel Verdonk als Hirsi Ali), ironisch.

Dat tikte ik dus eerder.

Goed, Hirsi Ali had zichzelf toch al weggepromoveerd naar een conservatieve Amerikaanse denktank waarvan de mission statement als volgt leest: “AEI’s purposes are to defend the principles and improve the institutions of American freedom and democratic capitalism–limited government, private enterprise, individual liberty and responsibility, vigilant and effective defense and foreign policies, political accountability, and open debate.” Of zoals we elders vinden: “The American Enterprise Institute for Public Policy Research (AEI) is an extremely influential, pro-business right-wing think tank founded in 1943 by Lewis H. Brown. It promotes the advancement of free enterprise capitalism, and succeeds in placing its people in influential governmental positions. It is the center base for many neo-conservatives.” Denk ervan wat u wilt.

Verdonk beschadigd, Hirsi Ali een trapje hoger op de ladder naar de macht.

Btw: good stuff in deze comment-tread op de blog van Jeroen Mettes: http://www.blogger.com/comment &c.

En soms heb ik gewoon geen zin om een tochtje te maken. Te koud, wat anders aan mn hoofd, werk te doen, en vooral: gewoon geen zin. De hele dag zit ik in mn ‘studio’ op de Jan van Eyck, lees halve boeken, verzamel citaten, klik door blogs; en zie dat het helemaal niet zulk slecht weer is (ja het is koud, maar niet zo koud…). Vandaag heb ik gewoon geen zin om een tochtje te maken.

Listening to the concert of The Same Girl at the Jan van Eyck, I was thinking that probably the only two things about Amsterdam that I am really missing are the weekly rehearsals with Oorbeek and the monday nights at Kraakgeluiden. (Well and of course F. — but that goes without saying).

De gewoonlijke vroege lente verkoudheid heeft toegeslagen. Natuurlijk, zoals gewoonlijk, wanneer de zon schijnt en er lange tochten gemaakt zouden kunnen worden, na t werk. Mijn stem klinkt alsof ik in helium spreek (aldus Ron Bernstein).