“Calling Facebook a big social experiment implies that the network opens up new possibilities for the service’s users to change society, when in fact those opportunities rest with the site’s administrators and the minions who can access the whose of the data trove. Rather than crack society open and make it open to experiment, it helps preserve existing social relations and make them more supple and instrumental for those who already are in power. This really shouldn’t be news to anyone: Facebook is not an experiment; it’s a jail.”
From: http://thenewinquiry.com/blogs/marginal-utility/facebook-as-experiment/
Kindle-epubs, gegenereerd door speciaal geprogrameerde bots die Youtube comments harvesten, te koop via Amazon:
traumawien.at/ghostwriters/.
Meer van Traumawien: traumawien.at/
Enjoying this (and following): Erkki Kurenniemi (In 2048) (preliminary works toward) an online archive. A project by Constant (in this case Michael Murtaugh & Nicolas Malevé) about Kurenniemi’s enourmous digital archive – and it’s part of Documenta 13.
(As you might know Kurenniemi, the Finnish pioneer of electronic music and much more – and the only man I’ve heard declaring with full seriousness that we have to migrate to outer space and without sounding silly – has been documenting his personal life since a very long time.)
But you can read about it on the project website.
Hier, by request, links naar mijn in 3 stukken geknipte best-wel-lange verslag van de Boek uit de Band-conferentie van 23 maart, zoals gepubliceerd op de blog van The Unbound Book.
Boek uit de Band I
Boek uit de Band II
Boek uit de Band III
Vrijdag 23 maart in de Openbare Bibliotheek Amsterdam: een conferentie over het maken van e-boeken, Boek uit de band, georganiseerd door o.a. het Institute of Network Cultures. Ik zal er verslag van doen – quasi live. Dat wordt een dag simultaan ingespannen luisteren, instant reflecteren en als een bezetene tikken. Ik kijk er naar uit.
(Ik ben benieuwd of ik iets ‘nieuws’ te horen zal krijgen… In de 20 jaar dat ik de wereld van de e-boeken volg – sinds Voyager cd-roms, e-publicaties op diskette, gopher-archieven en vroege multimedia (of sinds mn Mac SE en daarna Powerbook 100 met 2400 bauds modem) heb ik steeds opnieuw dezelfde argumenten (en vergezichten) gehoord. Het gebruik en de verspreiding van de technologie veranderde, de machines ook, de argumenten bleven grotendeels gelijk. Ik ben het grotendeels eens met wat Florian Cramer vorig jaar zei, tijdens The Unbound Book 2011: Sober genealogies of the (un)bound. (Met PDF, en de video staat ook ergens bij Vimeo).
Ah, epub is so ‘1986’… (dat is niet per se slecht overigens).
Lots, lots more to be found, a.o. via http://e-boekenstad.nl/unbound/
Essays van Robert Darnton over geschiedenis en toekomst van het boek, de helft over Google Book search – de meeste had ik al eens in een soms iets andere versie gelezen (in de NYTRB bijv.). Fijn om te (her)lezen, niets nieuws, wel alles weer eens op een rijtje, helder beargumenteerd. Een ‘quick read’ voor een uurtje in de trein en twee uurtjes thuis. Darnton combineert zeer specialistische kennis met een breed geïnformeerd, multiperspectivisch overzicht, en brengt de heikele issues (waar we nog steeds mee zitten) duidelijk voor het voetlicht.
De Arbeiderspers heeft blijkbaar een schandelijk slechte e-boek-versie van De Kapellekensbaan op de markt gebracht voor ‘slechts’ € 9,99. Zo slecht – dat het nauwelijks voorstelbaar is… Zie het stuk van Matthijs de Ridder op Ooteoote: http://ooteoote.nl/2012/03/verdomme-arbeiderspers-ge-kunt-beter/
Weer zo’n typisch geval, zo’n eindredactie- wel, nachtmerrie is een te groot woord, maar irritant is het wel en het leidt tot veel onzekerheid: zo’n tekst die zo lang ie geopend wordt door Microsoft Word (of OpenOffice) welgevormd is, maar zo gauw je de tekst opent in een andere tekstverwerker een ‘nachtmerrie’ oplevert. Okee, dat er ineens 5 verschillende fonts worden gebruikt, pff, kan gebeuren, dat er zeven verschillende interlinies worden gebruikt, zal wel komen door overblijfsels van gebruikte en toch weer niet gebruikte opmaakprofielen. Kwestie van de rommel die er in zo’n document zit. Daarmee valt wel te leven. Maar dat het gebruik van een aanhalingstekens en dergelijke Chinese lettertekens laat verschijnen? Wat is dat voor onzin? Enne… waarom zijn sommige stukken tekst ineens verdwenen? Het maakt geen verschil of ik alles selecteer, knip en plak, of het document als rtf opsla en in een ander programma opent: het levert dezelfde ellende op. Wat gebeurt er als de vormgever straks deze tekst in InDesign laat lopen? Pffff. (Nou meen ik dat InDesign vrij goed overweg kan met de troep in Word, maar ik moet het toch weer extra goed checken).
Ik kom er overigens achter omdat ik Word probeer af te richten om de spelling te checken in Brits Engels, maar hoe ik dat ook probeer (set language, juiste woordenboek kiezen, et cetera) zo gauw ik daadwerkelijk de spelling laat checken kiest ie gewoon voor Murikan Unglish. Ik dacht: dan check ik de spelling wel in Teksteditor.
Het is mij na 20 jaar nog altijd een raadsel waarom mensen zo enthousiast over Word zijn. Van superprofessionele tekstwerkers begrijp ik het – dan bedoel ik mensen die op een goede manier om weten te gaan met opmaakprofielen, versioning, die de commentaarfunctie nuttig gebruiken et cetera. Maar verder… Mij levert het in praktijk altijd alleen meer werk op.
Curieus is dan weer dat ik een tijdje later hetzelfde probeer te doen en er niks raars gebeurt (geen verdwenen tekst, geen Chinese tekens). Was Word misschien nog niet klaar met het opslaan van de wijzigingen? (Als dat zo is – goed mogelijk – dan is het een mooi teken van wat voor topzware toepassing het is).
Anyway – genoeg gezeurd. (Maar ik begrijp het nog steeds niet. En ik begrijp mensen die zweren bij LaTeX wel). (Al weet ik niks over LaTeX).
Hier overigens het bewijs dat ik niet zeur:
En ja, ik weet, ik moet niet zeuren – het is allemaal omdat ik koppig OpenOffice blijf gebruiken.
“Mensen willen sneller met je delen als je ze aan je kringen toevoegt.”
“Neem deel aan Google+ om te communiceren met de mensen die er het meest toe doen.”
“Met Facebook ben je verbonden en deel je alles met iedereen in je leven.”
Driewerf “yuk”. Niet eens omdat die diensten zo vreselijk zouden zijn, maar om die zinnen. Dit zijn toch de meest breindode PR-frases die je kunt verzinnen? (En vertaalmachinetaal bovendien).
Je deelt “alles” met “iedereen”. Yeah sure. Ik dacht dat Facebook er juist over ging dat je deelt, maar niet met iedereen?
Sorry, ik heb een avondje “publiciteitsteksten” achter de rug – van een ander soort (en niet per se beter, ik bedoel, zo goed ben ik niet in het schrijven van publiciteitsteksten) – en dan valt dit soort onzin ineens weer op.
Oh, niet vergeten op een bepaald moment te vermelden dat ik ook nog wat Hella Haasse (Een gevaarlijke verhouding), De Maupassant, en Jarry (Ubu Roi) gelezen heb, wat Gombrowicz (Trans-Atlantisch) (nee, niet ‘mijn ding’), wat Jef Geeraerts, Ivo Michiels, een beetje Pynchon, wat uit Rob Young’s boek Electric Eden, wat uit Emo’s Reis, en heel veel voor de komende Sonic Acts – inclusief 70 pagina’s van Hillel Schwartz’ nieuw boek Making Noise dat binnenkort uitkomt, wat Zielinski, Harman, een boekje over Xenakis, een boekje over tijd en natuurkunde, een klein beetje Richard Feynman, een boekje over Nono, een dik boek samengesteld door James Saunders over experimentele muziek met veel interviews (o.a. Antoine Beuger, Jennifer Walshe) (The Ashgate research companion to experimental music), een issue van Collapse – en dan vergeet ik nog vanalles. Oh, en een belachelijke hoeveelheid pdfs doorgeklikt.
Maar ik las niets van kaft tot kaft, uitgezonderd Gijs Zandbergen’s Naar het land van water en zeep, over het jaar dat Reinier Honig in Italiaanse dienst reed – maar zo goed als nooit in Italië was.
Gewoon om er aan te herinneren dat ik nog wel lees. Maar nee, geen vordering in Mettes noch DFW. Dat is echt voor later.
Oh, en wacht, wel uitgelezen: Charles Vergeer’s Wanden van de werkelijkheid, over laat-klassieke filosofie. Ah, met onder andere een hoofdstuk over Isidorus van Sevilla.
