“Il reste à faire une philosophie du cinéma et de la radio. Et nous définirons ici le mot philosophie le plus simplement du monde comme l’effort d’un esprit qui s’emploierait à épuiser toutes les idées qui peuvent venir à propos de l’objet de son étude.”

Pierre Schaeffer’s aanzetten tot een theorie van de radio, ‘les arts-relais’, geschreven rond 1942, jaren voor hij grondlegger werd van de Musique Concrete, lang, lang voor zijn theoretische werk over ‘l’objet sonore’. Iets tussen een fenomenologie en een semiotiek van de radio, ook vooruitlopend op de theorieën van Abraham Moles.

Zeer mooi uitgegeven boekje. Ik kocht het toen ik in maart in Parijs was. En ik doe mn best om het te begrijpen. Dat gaat nog redelijk, gezien mijn kennis van het Frans.

http://www.editions-allia.com/fr/livre/477/essai-sur-la-radio-et-le-cinema.

Nog meer leesvoer & onderzoek: Programmed Visions. Software and Memory (2011) van Wendy Chun – een kritische cultureel-technische geschiedenis van het begrip software. Eerste deel gelezen. Helder. Jammer dat ik geen tijd heb om me er echt in te verdiepen – en een kritiek te schrijven.

Meer leesvoer: Larry Austin & Douglas Kahn’s: Source Music of the Avant-garde, 1966–1973. Een keuze uit de elf issues van Source. “The journal Source: Music of the Avant-garde was and remains a seminal source for materials on the heyday of experimental music and arts. Conceived in 1966 and published to 1973, it included some of the most important composers and artists of the time: John Cage, Harry Partch, David Tudor, Morton Feldman, Robert Ashley, Pauline Oliveros, Dick Higgins, Nam June Paik, Steve Reich, and many others.”

http://www.ucpress.edu/book.php?isbn=9780520267459

http://continuo.wordpress.com/2011/09/01/source-music-of-the-avant-garde-1966-1973-book-review/

Ik vergat een plaatje van het boek bij de vorige post. Browservenster open, tik de ‘luie’ zoekopdracht “Green journaal” in, dit is het resultaat. 16 minuten geleden. Hit 1.

En merk op: ik ben niet ingelogd.

In de toekomst serveert Google ons alleen nog wat we al kennen en wat zeker bij ons past.

A small and short book, but I like small and short books: Bruno Latour & Vincent Antonin Lépinay’s The Science of Passionate Interests. An Introduction to Gabriel Tarde’s Economic Anthropology, published in 2009. Very interesting and stimulating, though I am not 100% sure I have really understood Tarde’s revolutionary approach to economy, yet.

(Hey, what’s this, I am supposed to write this in Dutch!)

Een klein boekje, maar ik hou wel van kleine en korte boekjes: Bruno Latour & Vincent Antonin Lépinay’s The Science of Passionate Interests. An Introduction to Gabriel Tarde’s Economic Anthropology uit 2009. Las het gisteren, stimulerend & erg interessant al weet ik niet of ik Tarde’s benadering van economie nu werkelijk heb doorgrond. Zou het nog eens moeten lezen, maar daarvoor is geen tijd.

“Let us remember that, for Tarde, there is no infrastructure, no automatism, no harmony; there are no natural laws, no laws of development; everything rests on artifice and inventions facilitated, coordinated, simplified, gathered and assembled by the measuring instruments which feed the economic discipline and which spread out from the metrological chains. It is only throught the spreading of instruments that the social is rendered both quantifiable and predictable to itself, through a powerful process of reflexivity.” (p. 77/78)

Immanentie zonder enige transcendentie.

… writes Regine Debatty:

“This week, i’ve been watching Volume 16: Lo-tech and Volume 17: Hi-Tech. The first presents nine artists who work with basic, or in some cases antiquated technology. As its name indicates, its ‘hi-tech’ counterpart features ten artists working at the intersection of new ideas in art and technology.

There were only a few names that were familiar to me in Lo-tech and Hi-tech and that’s good, I’m all for discovering new artists. One of the reasons of my ignorance might be that i tend to be a little too enwrapped in Europe and most of the artists and commentators in both volumes are North Americans (one notable exception is Arie Altena presenting with his delightful Dutch accent Marnix De Nijs’s Beijing Accelerator.)”

http://www.we-make-money-not-art.com/archives/2011/06/aspect-the-chronicle-of-new-me.php

On tuesday I interviewed Cesar Harada – I’m editting the text now, it will be published on the V2_website. Cesar Harada is working with his team on Protei, an unmanned sailing boat for cleaning up oil spills. He’s an energetic, humble guy who’s doing impressive work.

Protei is project of the day on Kickstarter: http://www.kickstarter.com/projects/cesarminoru/protei-open-hardware-oil-spill-cleaning-sailing-ro/.

Consider to fund it….

More on Protei here: http://protei.org.

Cesar was at V2_ for 2 weeks and developed a new model for the boat – it was tested on the Maas: http://www.v2.nl/files/2011/lab/protei-test-model.

Gleick’s book has an epilogue entitled “The Return of Meaning,” expressing the concerns of people who feel alienated from the prevailing scientific culture. The enormous success of information theory came from Shannon’s decision to separate information from meaning. His central dogma, “Meaning is irrelevant,” declared that information could be handled with greater freedom if it was treated as a mathematical abstraction independent of meaning. The consequence of this freedom is the flood of information in which we are drowning. The immense size of modern databases gives us a feeling of meaninglessness. Information in such quantities reminds us of Borges’s library extending infinitely in all directions. It is our task as humans to bring meaning back into this wasteland. As finite creatures who think and feel, we can create islands of meaning in the sea of information.

Freeman Dyson, recensie van James Gleick’s The Information: A History, a Theory, a Flood 2011.

http://www.nybooks.com/articles/archives/2011/mar/10/how-we-know/

A computer as a research and communication instrument could enhance retrieval, obsolesce mass library organization, retrieve the individual’s encyclopedic function and flip it into a private line to speedily tailored data of a saleable kind. (Marshall McLuhan, The Gutenberg Galaxy, 1962)

McLuhan, altijd goed voor een pakkend citaat – (of wat je er in leest ook is wat hij op het oog had?) Deze vond ik gisteren lezend in Coupland’s McLuhan-biografie.

Yeah. Je kunt alles van en over jezelf bijhouden, volautomatische en funky. Laat je databases vollopen, en gooi er analyses overheen. Je kunt er mee experimenteren, je kunt het gebruiken om jezelf beter te leren kennen, of je kunt je gedrag opnieuw volautomatisch publiceren en verbinden met het gedrag van anderen.

Hoe intrigerend de mogelijkheden ook zijn, ik vind het een doodse of neurotische benadering van het leven (en van reflectie op gedrag). Natuurlijk, self-monitoring is belangrijk als ‘t om medische zaken gaat, en natuurlijk, je kunt veel leren uit data – een groot deel van de vooruitgang in sportprestaties is er aan toe te schrijven. Maar… uiteindelijk zit je met data waar je betekenis uit aan het peuren bent, en de vraag is wanneer dat een methode is waar je werkelijk iets nieuws van leert, en wanneer een methode waarbij je je blind aan het staren bent op data terwijl de weg naar betekenis veel korter is (en de weg naar ervaring ook).

Natuurlijk, je kunt uit andere data leren, en natuurlijk je kunt allerlei funky toepassingen bedenken die gebruikmaken van databestanden. Daar gaat het niet om.

Laat ik het persoonlijk houden: ik vind het helemaal niet interessant of ik nou 62 kilometer heb gefietst of 80 of maar 53,2 en in hoeveel minuten ik dat heb gedaan. Ik vind het ook niet interessant om te weten hoe vaak ik nou precies die ene route neem in plaats van de andere, en hoe zich dat verhoudt tot de routes van anderen. Ik vind het wel leuk om een kaartje te maken van mijn routes, om het plezier van het maken, en vagelijks ook omdat ik weet dat ik op die manier het mij in de toekomst wellicht beter herinner.

Ik vind het ook niet interessant om te weten hoeveel boeken ik heb gelezen in een jaar (of hoeveel bladzijden) of op welke momenten ik heb gelezen, of in een patroon tussen de plekken waar ik lees en de snelheid van het lezen. En hoeveel anderen datzelfde boek hebben gelezen. Ik hou tegenwoordig wel bij wat ik (uit)lees, om het plezier van het maken van die korte stukjes, omdat het schrijven ervan een kort moment is om op de leeservaring te reflecteren, en omdat ik weet dat ik zo een herinnering creëer.

Dingen bijhouden om het bijhouden, en die actie uitbesteden aan de apparaten, is boekhouden om het boekhouden. Je kunt het ook doen om jezelf te trainen – maar dat is een beperkte aanpak.

Ik ben geïnteresseerd in een onmiddellijke omzetting van het ‘boekhouden’ (schrijven) in betekenis – in plaats van via een supersonischsnelle omweg van data-analyse, waarbij de apparaten voor mij de data verzamelen, opslaan, analyseren en mij met hun algoritme-conclusie confronteren.

Deze opmerkingen zijn schetsmatig, nog ongenuanceerd, maar het wordt tijd dat er een goede kritiek op het datamining & quantificerings-paradigma (om het meer even zo te noemen) formuleert. Een kritiek die niet vanuit het verleden komt, of vanuit het verleden redeneert, die niet nostalgisch is, maar die dwars door de technologie en van binnen een hedendaagse perspectief argumenteert.

Wie de ideeën van de ‘quantifiers’ wil horen: bij Mediamatic is maandag een bijeenkomst van The Quantified Self gepland (zie http://quantifiedself.com/) & http://www.mediamatic.net/page/190514/en. De nieuwsbrief viel in mijn mailbox en zette mij aan tot bovenstaand stukje.

Eerlijk zijn nu: wie dacht er allemaal dat de oude Erkki Kurenniemi, tien jaar geleden helemaal de draad kwijt was geraakt – zoals hij werd getoond in Mika Taanila’s The Future Is Not What It Used To Be, terwijl hij alles, werkelijk alles wat hij deed registeerde met zijn digitale cameratje.