Het is alweer dinsdagmiddag als ik er eindelijk aan toe kom om een paar zinnen te schrijven over de twee Touretappes door de Jura. (Is dat nog steeds de Jura, daar westelijk van Chambery?) Het is dat ik het mezelf heb opgelegd over elke etappe te schrijven, anders zou ik het er nu alweer bij hebben laten zitten.

Waarom mijn gedachten toevoegen aan wat er ongetwijfeld al geschreven wordt? (Ik lees het nauwelijks, veel verder dan Cyclingnews en INRNG kom ik niet). (Wordt er eigenlijk op facebook geklept over de koers? Vast wel. Ik weet het niet, en zal het niet opzoeken).

Er is maar één reden om deze stukjes te schrijven: de lol van het schrijven. En misschien vergroot dat soms de lol van het volgen van de koers.

(Zoals ook het meedoen aan tourpools het soms net iets leuker maakt: om de mogelijkheid dat jouw renners winnen).

Het waren twee mooie etappes. De dubbel door de Jura leverde strijd en kijkplezier op, naast momenten van schrik en afgrijzen.

De rit naar Station des Rousses (turen op de etappekaartjes en de Michelinkaart waar dat precies is en waar die klimmetjes precies liggen) was aantrekkelijk. Ik keek vanaf het begin, met het plan om daarna alleen wat van de klims te kijken – en keek veel meer dan gepland, zonder dat ik er spijt van had. Mooi parcours, veel strijd, er werd continu aagevallen, de hele rit door, alsof er geen volgende dagen zouden zijn. Grappig genoeg bleek dat aan het einde geen enkel effect te hebben gehad voor het algemeen klassement. Gesink werd tweede. Calmejane won.

Was de rit naar Station des Rousses al een mooi kijkspel, het ging helemaal los in de zeer moeilijke rit over de Col du Biche, de Grand Colombier en de Mont du Chat. heel steile klims door het bos, en heel steile afdalingen over smalle wegen. De afdalingen kijken met kloppend hart. Ik zou er graag willen rijden, maar van dit soort afdalingen heb ik schrik. (Smalle wegen: nooit een uitwijkmogelijkheid, geen enkele kans op corrigeren als je iets helemaal verkeerd doet). De renners van AG2R – die er veel trainen – vielen aan in de afdaling. Er werd veel te hard gedaald. Het onvermijdelijke gebeurde. Richie Porte viel vreselijk – recht voor de camera. Daniel Martin ging over ‘m heen en bleef ongedeerd. Koers is koers. Tegenstander uitgeschakeld. Voelde niet goed. Dat beeld blijft op je netvlies staan – helemaal als je zelf ook wel eens bent gevallen. Thomas en Gesink gingen er al eerder uit. Ondertussen was het de hele tijd spannend. Ik keek de etappe – Sporza, HD, gedownload – in de avond, begon bij het begin en sloeg bijna niets over. Ik had ‘mn boek naast me liggen, maar las er nauwelijks in. Meer dan 4 uur gekeken. Waar haalde ik de tijd vandaan? Warren Barguil maakte de etappe. En wat jammer dat ie net een banddikte tekort kwam aan de meet. Nu won Uran – uit de ‘groep der favorieten’. Barguil had vanaf het begin aangevallen, was nog net als eerste over de Mont du Chat gegaan en was in extremis bij gebleven.

Ik denk dat we hiermee wel de twee mooiste etappes van de Tour achter de rug hebben – ondanks de valpartijen. Beter wordt het niet.