Zaterdagtochtje. Naar ‘t Spanderswoud? Nee toch het Groene Hart. Kanaal, Bosdijk, en de hele Westerlandweg. Bewolkt, westenwind, 19 graden.

Vrijdags Amsterdamse Bos. Nazomer. Nog een keertje de combinatie van een klein stukje fietsen en werken in het Amsterdamse Bos.

Voor ik weer terug moet naar Amsterdam nog snel een rondje Saasveld – omgeving van de oude Molenvenroute, die we toen ik kind was wel eens reden op een mooie zomerdag. Uitstekend weer, wat zon, wat wolken, een beetje nevel.

Maandagochtend. Op bezoek bij mn moeder en om in de ochtend een mooi stukje met veel onverhard te fietsen. Wat zon, wat wolken, westenwind, ideale temperatuur en de bui blijft uit. Het rondje viel iets langer uit dan gepland – langs het kanaal Amelo-Nordhorn tot de sluizen aan de grens, met een afsteker bij Singraven, en dan toch over dat fietspad dat op de grens ligt tot bij Lage. Via Springendal de kortste weg terug.

Door de westenwind naar het oosten geblazen, op weg naar Almelo. Eerste deel langs het Gooimeer. En na boterhammen op de hei verder met de rit naar Almelo. Heel prettig fietsweer: westenwind, bewolkt en heel soms wat zon. Het ging moeiteloos. Aan het begin de kortste route proberen te rijden om aan het einde van de middag tijd over te houden. Zo kon ik nog een stukje aan beide kanten van de Regge rijden tussen Nijverdal en Rijssen.

Zaterdagochtend. Uitstekend fietsweer: zon, wolken, en een westenwind die niet lastig is. Wat stukjes die ik al heel lang niet gereden had, Loosdrecht, Breukeleveen, Maarssenveen – en met de extra lusje kwam ik zelfs in Utrecht en langs Oud-Zuilen met een rondje Maarssenveen.

Heerlijk fietsweer, zon, wolken en wat westenwind. Het werd dit keer eens Woerdense Verlaat op de vrijdagmiddag.

Nog even zomerweer. Zon, warmer dan 20 graden. Nu eens een langer na-het-werk-ritje. Ik was moe en vroeg me het eerste uur af of ik niet liever ergens in de zon zou liggen. Toen kreeg ik toch de smaak te pakken en plakte er nog wat extra stukjes aan vast.

Een van mijn all-time favorieten. Ooit op goed geluk uit de 2e hands bakken bij Concerto gehaald. Favoriet, tja, natuurlijk vanwege The Hard Blues: Philip Wilson op drums, Abdul Wadud cello, en dan Hamiet Bluiet, Baikida Carroll en Hemphill zelf. Ook de meer doorgecomponeerde (ja?) stukken op kant 1 zijn zeer de moeite waard. Hemphills composities verdienen een lang essay. Fascineert me toch, de sonoriteit en structuren die toen vanuit/in de jazz werden onderzocht, serieuze avant-garde dicht bij de westerse klassieke compositie en er tegelijk ver vandaan. (Denk Anthony Braxton, George Lewis, Anthony Davis, James Newton, Roscoe Mitchell, Henry Threadgill). Hemphill hoorde ik met Hamiet Bluiet, David Murray en Oliver Lake in het BIMhuis. Ik zat op de eerste rij, recht voor Hemphill. Er kwam tijdens dat concert een schroefje los uit zijn altsax, viel op het podium. Hij probeerde hij het te vinden. Ik zag het, raapte het op en gaf het aan hem. Thank you. Houden. (Tis ook nog een originele Arista/Freedom uit de VS).

Heerlijke plaat met live-opnames uit 1959, een van Rollins’ sterkste periodes met het ritmetandem Henry Grimes – Pete La Roca. Kun je eindeloos naar luisteren, hoe Rollins moeiteloos motiefjes en ideeën aaneenrijgt, en hetzelfde motiefje nog weer een keer net anders speelt. Houden.