Zomerse zaterdagochtendrit. (Half tien vertrek, dat wordt ‘t als ik me voorneem om rond 8 uur op de fiets te zitten). Tot half één rustig genoeg. De bospaadjes waren nog goed te doen. Daarna veel te druk. Zon, beetje oostenwind, 22 graden.
Rondje Liniebrug. Vrijdagmiddag, na ‘t werk. Zomers lenteweer, zon, weinig wind, beetje sluierbewolking. Bijlmer, Diemerbos, kanaal, Vecht, Diemerpark. Elke dag hetzelfde: werk, tochtje, koken, eten.
Zon. Tweede helft middag. Leek wel zomer. Fort Kijkuit, Overmeer (stukje dat ik bijna nooit rijd) en Spanderswoud.
In de ochtend, voor de verandering (omdat ik om 11 uur terug moest zijn). Rondjes aan de kant van Diemen. Zon.
Bevrijdingsdagritje. Fikse noordoostenwind, fris en zon. Dit was niet de geplande route (ik bleef twijfelen). Wel aan twee kanten van het Gooimeer door het groen. Krijg langzaam zin in een echt lange rit (200+) – graag op een rustige dag. Nu was het me te druk op de bospaadjes.
Fort Nigtevegt via de Gaasperplas. Late zondagmiddag (na wandelen in het Diemerbos en een fikse regenbui). Lentefietsweer, fris maar zonnig, wat wolken en nauwelijks wind. Via Bijlmer, om de Gaasperplas, door de Gaasperzoom, langs de Gein naar Fort Nigtevegt en via kanaal, Diemerbos en Strandvliet terug.
Zaterdagochtend met regen en zon. Even twijfel over de route bij de Liniebrug – daar begon het stevig te regenen. Toch richting Weesp (korter), maar geen zin om over Muiden terug te rijden. Vandaar deze route die er op de kaart heel vanzelfsprekend uitziet.
Wolken en zon en zuidenwind. Dwars door de Bijlmer naar het Diemerbos – eigenlijk een heel goede route.
West Coast jazz, cool. Ik heb er niet veel van. Deze LP kocht ik voor weinig, want geen hoes. Best mooi. Chet Baker-achtig – (maar ik heb niets van en niets met Chet Baker). Een paar stukken met een iets grotere bezetting – die bevallen me het best, met een knetterende baritonsax. Ook met Allan Eager en Bill Triglia. Helaas zijn er op een bepaald moment fikse krassen op deze LP gekomen. Jammer.
Uit de lange reeks hardbop-LP’s die Hank Mobley als leider maakte voor Prestige en later Blue Note. Kocht ‘m ooit voor de volle prijs. Het is mijn favoriete Mobley-LP gebleven. Ik denk vooral vanwege de trompet van Kenny Dorham en omdat Art Taylor in Message from the Border cow bells gebruikt. Of gewoon omdat die eerste nummers zich beter in je geheugen griften dan al die andere die je later hoort. (Toen je dankzij mp3-blogs zo’n beetje alle Mobley platen wel een keertje kon beluisteren).
