Zaterdagochtend. Koud. Nachtvorst. Hardere oostenwind dan verwacht. Flets zonnetjes door wat lichte bewolking. Gek genoeg uitstekend fietsweer. Rondje Purmer.

Koud en grijs en somber. Maar eenmaal warm gereden goed fietsweer. (Niet zeuren, handschoenen aan, muts op, overschoenen, winterjack, rijden). De brug was open, de weg afgesloten, en zo reed ik een rondje Gaasperplas en Diemerbos.

Mistig. Koud novemberweer. 2 graden. Soms een flauw zonnetje. Weinig wind. Nog bladeren aan de bomen. Weer de weg kwijt in de Bijlmer. Ietsie langer dan anders op een dinsdag – ter compensatie van de mindere weersverwachtingen. (Fietswissel – weer op de Gazelle. Hmm. Loopt een stuk minder lekker.)

Ik dacht een uurtje door de regen rauschen, het werd een uurtje (iets meer) door de zon, precies tussen de buien door.

Twee buitjes. Een regenboog. Vieze kledder op de weg. Gele bladeren. Vies herfstweer en ook nog zon. 7 graden. En heerlijk gereden toen ik eenmaal op gang was. Rondje tot Meije en Nieuwkoop (en met wind achter over de Poelweg en Noorddammerweg terug).

Ja die heb ik. Deel twee van de vroege pianowerken van Satie, uitgevoerd door Reinbert de Leeuw, de Philips LP. Ik kocht hem toen ik nog bij mn ouders woonde, 1982 of ’83. Wat me opvalt is dat op al die klassieke LPs niet vermeld staat wanneer de opnames plaatsvonden, en ook niet waar. Ergens staat heel klein 1980. En het is een Harlekijn-opname. Discogs zegt 1976. Voor zover ik weet worden Reinbert de Leeuw’s uitvoeringen inmiddels als niet de meest ‘correcte’ beschouwd, en ik lees dat hij ze zelf vreselijk vind, maar dit is zonder twijfel de Satie die velen is bijgebleven.

Ik heb er nooit veel naar geluisterd. En het is de eerste keer in misschien wel 20 jaar dat ik deze LP opzet. De Ogives bieden een heel vreemde toegang tot een persoonlijk verleden dat er maar even was en dat nooit heeft doorgewerkt. De Gymnopedies zijn stukgespeeld (en de reden waarom ik deze LP nooit meer opzette), maar klinken me toch weer als nieuw – zo langzaam is deze uitvoering. De Sarabandes herinner ik me nauwelijks.

Ik heb nog een stel klassieke gitaar-LPs. Allemaal voor bijna niks tweedehands gekocht. Dit is er eentje uit 1974. John Williams speelt het ijzeren gitaarrepretoire (‘repertoire’ sinds Segovia): Albeniz, Sanz, Granados, Rodrigo, De Falla, Torroba. Het heeft bij mij jaren geduurd voor ik wist dat die stukken van Albeniz en Granados niet voor gitaar (maar voor piano) zijn geschreven. Zonder nu de uitvoeringen van Segovia op te zoeken en te luisteren zeg ik dat Williams’ interpretaties me beter bevallen.

De andere van 1 euro. Een Deutsche Grammophon met Narciso Yepes die gitaarconcerten van Heitor Villa-Lobos en Mario Castelnuovo-Tedesco speelt. (Die tweede componist is eigenlijk alleen nog bekend onder gitaristen). Geen hemelbestorming maar Yepes speelt schitterend. (Ik hoor liever de gitaarsonates van Villa-Lobos, en ook werk voor solo gitaar van Castelnuovo Tedesco – in beide gevallen geldt dat de noten die ze voor gitaar schreven vooruitstrevender klinken dan hun orkestraties). (Toch?)

Weer dat tussen het werk door en voor ik R. moet halen rondje. Waterkoud na regen, later een heel flauw zonnetje. 9 graden.

Afgelopen donderdag voor 1 euro gekocht op de Waterloopleinmarkt, waar ik voor het eerst in jaren even rondkeek. Er stonden dozen vol klassiek vinyl, alles in uitstekende staat (niet van dat door vocht kromgetrokken karton). Ik pikte er twee gitaar-LP’s tussenuit. (Tja, de verleiding is groot om gewoon twintig van die Deutsche Grammophon-LP’s te kopen, met Wilhelm Kempff of Maurizio Polini – ik deed het niet). Dit is Julian Bream met het Cremona String Quartet. Ze spelen Boccherini en een bewerking van een Haydn strijkkwartet. Ik was benieuwd naar de Haydn bewerking. De opname klinkt wat dunnetjes. Bream speelt mooi, maar het spettert niet echt. En dat zou de Boccherini wel moeten doen. De Fandango – met clavecimbel is duidelijk vaker gedraaid dan de rest van de LP. Het is een voor 21e eeuwse oren wat vreemde maar intrigerende uitvoering van de bekendste ‘tune’ van Boccherini in een arrangement van Bream. De Haydn is nice en lijkt beter opgenomen dan de Boccherini.