Mooi boek. Mooi boek. Goed, soms wat onevenwichtig, soms iets te ongestructureerd (maar wat wil je – zo veel materiaal), maar bij elkaar een prachtig ingeleefd, opnieuw beleefd portret van het wielrennen in Parijs rond de eeuwwisseling. Gebaseerd op bronnenonderzoek. Kijk, ik zal de Velo’s en Parijse kranten van 1896 niet lezen, dus ik ben Jan Boesman zeer dankbaar dat hij daaruit put voor zijn verhaal over de Welshe wielrenners en Choppy Warburton (en nee, het is niet het verhaal van het eerste dopinggeval, en maar een klein beetje het verhaal van Lautrec’s wieleraffiches – dat is allebei alleen een handreiking naar groter lezerspubliek – wel). Ik wil meer. (Prachtig, dat wedstrijdverslag van Bordeaux – Parijs). Boesman slaagt erin een veelzijdig beeld te schetsen van de wielercultuur rond de eeuwwisseling. Goed, soms wat onevenwichtig, soms iets te ongestructureerd, maar wat wil je – zo veel materiaal.