Kun je te veel Bolaño lezen? Natuurlijk niet. Maar niet alles van Bolaño is even interessant. Deze bundel bevat vertalingen van Bolaño’s opstellen, lezingen en columns over literatuur, (of Essays, Articles, and Speeches, 1998 – 2003 zoals de ondertitel luidt). Ik las ze. De recensies zijn voor een groot deel vrij plichtmatig, maar tonen ook Bolaño’s leesgewoontes en zijn liefde over literatuur. Een aantal essays geven goed inzicht in zijn opvattingen en ontwikkeling als schrijver. Ik werd vooral aangenaam verrast door de columns – daaruit verschijnt een beklijvend beeld van een gepassioneerd lezer en dichter in Blanes.

Verder heb ik er niet veel bijzonders over te melden. Voor wie van literatuur houdt, is het lezen van Bolaño een ‘bevestiging’. Je wordt gesterkt in je overtuiging dat al dat lezen ergens goed voor is.

Nederlands zomerweer. Bewolkt en benauwd, voor de 20 graden voelde het warm (te warm) aan. Geen lekker fietsweer, zeker niet in de middag, maar ik had tijd. 12.20 – 16.20. Kwam halverwege BvK tegen. Een kwartier thuis en het begon te hozen.

Marcusstraat – Amstel – Ouderkerk – Abcoude – Indijkpad – Baambrugge – Loenersloot – Loenen – Breukelen – Tienhovense Plassen – Hollandsche Rading – Lage Vuursche – Pijnenburg – St. Janskerkehof – Crailo – ‘s Gravenland – Ankeveense Plassen – Driemond – Gaasp – Weespertrekvaart – Marcusstraat

Vier pisweer, en eindelijk tijd om een stukje te fietsen. Wat doe je dan? Fietsen. 20.30 – 22.10. Regen, 14 graden (toch was het niet koud), en harde zuidwestenwind. Geen lastige wind, en je kon heel hard rijden. Lekker gereden, lekker in de regen – en je hebt de weg voor jezelf.

Marcusstraat – Amstel – Ouderkerk – Ronde Hoep West – Veldweg – 2e Botsholsedwarsweg – Waver – Ouderkerk – Ouderkerkerplas – snelweg – Amstel – Marcusstraat

De Chaos Computer Club heeft het maar eens onderzocht: hoeveel valt er nou eigenlijk af te leiden uit de data van het mobiele telefoonverkeer – alleen de contactdata – dus wanneer was de telefoon waar – data die op zich vrij betekenisloos zijn. Conclusie: een heel leven: http://www.zeit.de/digital/datenschutz/2011-02/vorratsdaten-malte-spitz/

Phew. Twee dagen doorpezen (11:00 – 2:00 en 10:00 – 0:00), maar het is gelukt. De eerste versie van de tekst voor het programmaboekje voor Kontraste – 14 tot en met 16 oktober in Krems, Oostenrijk – is opgestuurd. (Nu volgen nog aanpassingen, toevoegingen, redactie, vertaling, design, correctie). Een tipje van de sluier? (namen en PR-tekstjes voor de programma’s), zie de website: http://www.kontraste.at.

We kregen de dvd Baby Mozart cadeau, omdat een andere baby zo genoot als hij voor de televisie werd gezet met die dvd en daarna zo goed sliep. Ik vind het niet prettig als R. als ‘transfixed’ naar de televisie staart. Dus een groot voorstander van Baby Mozart ben ik niet. R. luistert sinds de 3 maanden is met plezier naar Schubert en Haydn, en sinds kort vind ze Duke Ellington ook leuk. Ik zou dat vaker moeten opzetten. De titel Baby Mozart wekt bij mij de verwachting van slechte MIDI-bewerkingen. Is het ook nog een Disney-productie. Geen f***ing Disney voor mijn kind! F***ing indoctrinatie, hersenspoeling tot gedweëe consument! Verboten!!!

(Er valt weinig tegen te beginnen. Jaren geleden ging ik met een vierjarige naar de videotheek, wilde hoe dan ook niet terugkomen met ‘junk’. Het bleek onvermijdelijk. Ik stond erop dat we Wallace & Gromit leenden, maar dat ging alleen door als we ook een Barbie-dvd meenamen. “Maar dat is voor grotere kindjes”. Hielp niet. De Barbie-dvd werd overigens niet uitgekeken, ze vond het een beetje eng. En gelijk had ze. Die Barbie-dvd was echt eng. Doe mij maar Barbapappa).

Afgezien van de intro’s valt het wel mee met Baby Mozart. We checkten het gisteren heel snel. De poppenanimaties zijn best te harden. Toch vind ik het niks: je baby voor de kijkbuis zetten met een Disney-dvd.

F. zette R. vandaag na het eten voor de televisie met Baby Mozart. Om te zien of ze het leuk zou vinden. R. was ook niet onder de indruk. Ik liep naar de stereo-installatie en pakte een oude tape met een vioolconcert van Bach. Bij de allereerste klanken keek ze meteen enthousiast op, kraaide en kwam heel snel naar de luidsprekers toe gekropen. Veel beter. Baby Mozart in de steek gelaten.

Hoop voor de toekomst? Ik maak me geen illusies. Ik geloof ook niet dat R. hiermee tekenen van smaak of onderscheidingsvermogen toont. Al zou dat natuurlijk wel leuk zijn. Het is een mooie anekdote, niet meer dan dat. Maar wel een die ik zal gebruiken als het gaat om de vraag of je kunst moet aanpassen aan je publiek, of je het moet versimpelen om het ‘binnen’ te laten komen. Ik geloof daar niks van. Ik begrijp heel goed dat een kind een sonate van Mozart waarschijnlijk mooier vindt dan een orkestwerk van Boulez, maar ik zie geen enkele reden om Mozart te arrangeren voor kinderen. (Met Scelsi, Nono of Stockhausen wordt het argument al lastiger, omdat je daar naar de pure klank kunt luisteren).

Ik kan er ironisch over doen, maar ik vond het natuurlijk wel leuk. (De keren dat R. gebiologeerd naar de tevee kijkt als ze ‘s avonds eens laat is wakker geworden en F. haar heeft gevoed terwijl ze Hollywood-crap kijkt, dat vermeld ik natuurlijk niet).

Naar Nederlands zomerweer, bewolkt, benauwd, 20 graden en dreiging van regen. Een uurtje, veel langer kon ik me ook niet veroorloven.

Marcusstraat – Weespertrekvaart – Bijlmer – Diemerbos – kanaal – Diemerpark – Ringdijk – Marcusstraat

1.
Ik las Oorlog met de salamanders van Karel Capek (1936) (… met accent op de C, maar kan de toetscombinatie niet vinden) in de nieuwe Nederlandse vertaling (2011). Het is een klassieker, anti-utopische SF met een bijtende politieke inslag. Ik begon bij het begin, en las de eerste 100 pagina’s, toen begon ik stukken over te slaan, las het einde en vanaf het einde de hoofdstukken in omgekeerde volgorde, sloeg hier en daar iets over, besloot dan later om een stuk alsnog te lezen en begon soms ook weer net voor de helft. Uiteindelijk het ik het boek ‘uitgelezen’. Toch. Capek’s boek leent zich voor een dergelijke leeswijze. Hij gebruikt allerlei tekstvormen, en het boek moet het – wat mij betreft – niet hebben van de chronologische opbouw. Het is wel duidelijk waar het naar toe gaat, zoals het ook al heel snel duidelijk is waar het om te doen is. Daarom ging ik stukken overslaan, vooral de verhalende. Het pleit voor de kracht van het boek, en voor Capek’s schrijfvermogen, dat je (ik) vervolgens toch zo’n beetje alles leest – vooral de voetnoten en passages uit (fictieve) academische studies.

2.
Ik begon ook in Jay Parini’s The Passages of Herman Melville (2010), maar hield heel snel op. Afknapper: de doorsnee romantoon – waardoor het boek vast op een redelijke lezersschaar kan rekenen – die past absoluut niet bij Melville. Alles was stekelig en weerbarstig is wordt gladgestreken (ja, ook als er in die doorsneestijl beschreven wordt dat Melville – de persoon – moeilijk en lastig is). Ik las de motto’s van de hoofdstukken, citaten van Melville, uit Pierre, Mardi etc. Ze overtuigen je er meteen van dat je (ik) niet dit boek moet lezen, maar Melville zelf. (Ik heb Pierre, een van de vreemdste boeken uit de wereldliteratuur, nog steeds niet uit). Overigens is Parini zonder enige twijfel uitstekend thuis in het werk van Melville – maar ik lees daarover dan liever in non-fictie-vorm.

3.
Ik kon het niet laten en leende laatst ook Alain Finkelkraut’s (l-l-l-l-l) Een intelligent hart. Hoe romans je helpen in het leven van de bibliotheek. Lange besprekingen van Kundera, Roth, Camus, Conrad, James en nog zo wat. Ik las er een paar, voor de helft – die over Camus en die over Kundera. Zinnig, nuttig, weldoordacht. Typische filosofen-beschouwing van literatuur, waar ik niets tegenin weet te brengen, maar waar ik ook een zekere afkeer toe voel. (Is het vooral omdat er altijd van die conventionele romans worden besproken, waar een morele keuze het scharnierpunt van het werk is?)

4.
En dan De verzwegen Boon van Pol Hoste. Pol Hoste, wiens boeken ik vroeger maar niet kon lezen – ik probeerde het en probeerde het, immers een schrijver die verder probeert te komen, onderzoekt, experimenteert, etc. Tot ik Hoste hoorde voorlezen bij Perdu. Sindsdien ben ik ‘om’. Montreal is een grandioos boek. In De verzwegen Boon lijkt Hoste niet helemaal ‘to the point’ te kunnen komen, al is dat natuurlijk ook precies ‘het punt’, en onderdeel van het boek. Maar het pakte me – vooralsnog – niet. Spinoy schrijft in zijn recensie – http://www.dereactor.org/home/detail/of_uw_eigen_kleine_oorlog_zin_heeft/ – dat de kwaliteiten van boek zich pas bij herhaalde lezing ontsluiten. Ik zal nog proberen / blijven.

5.
Een vorm van herlezen: bladeren in een “Guide to”. Zo herlas ik, nee herleefde ik, stukjes uit GR, door te lezen in Steven Weissenburger’s A “Gravity’s Rainbow” Companion: Sources and Contexts for Pynchon’s Novel.

6.
Ik herlas een paar verhalen van Borges. Mooi. Om daarna een paar verhalen van Cortázar te herlezen. Weer ‘wint’ Cortázar het – voor mij. Borges’ werk is de ‘flight of fancy’ van een bibliothecaris – en dat bedoel ik niet negatief. Cortázar’s werk is de ‘flight of fancy’ van een levensgenieter. Beide houden evenveel van literatuur, beide staan met het ene been in de literatuur en met het andere in het leven (Borges ook), beide hebben humor. Terwijl Cortázar zijn dromen in het leven plaatst, situeert Borges ze meestal ergens in een oud manuscript, en hoe leuk ik dat tweede ook vind, ik prefereer het eerste.

Het is zo’n beetje de enige ‘televisie’ die is overgebleven: wielrennen kijken. Ik download meer dan ik kan zien (‘hoarding’, opslaan voor de toekomst). Iedereen denkt dat het nu de tijd is voor de Tour de France. “De Tour is de Tour”, zeggen ze dan, toch de belangrijkste wedstrijd van het jaar. Maar het is al jaren niet mijn favoriete wedstrijd. Het verloop ligt meestal vast, er zit te veel druk op. De Vuelta en de Giro zijn leuker, net als een heleboel van de kleinere rondes, de Tour of Britain van vorig jaar was een topper. Natuurlijk volg ik de Tour en ik ben dit jaar erg te spreken over de aankomsten ‘bergop’ in de eerste week, Les Herbiers, de Mur de Bretange, Cap Frehel, Lisieux. Het is ook fijn dat anderen de Tour kijken, het is een gespreksonderwerp.

De Tour mag dan de Tour zijn, dit jaar geniet ik veel meer van de Giro Donne, die tegelijkertijd met de Tour verreden wordt. Dank de goden voor het Internet, (en de onbetaalde inspanningen van de ‘cappers’ & uploaders) iedere dag een reportage van 1 uur, met Marianne Vos die rijdt als een groot kampioen, op een manier die we in het verleden alleen van Merckx kennen. (En Emma Pooley in de rol van Fuente?)

Tussen werk, huishouden en zorg voor R. door – F. is ook druk met werk – onverwacht kans om een rondje te rijden. 20.45 – 22.10. Zon, 17 graden, fijn zomerweer, klassiek rondje Ronde Hoep.

Marcusstraat – Amstel – Ouderkerk – Ronde Hoep – Ouderkerk – Amstel – Marcusstraat