Vanavond – donderdag 14 april – mag ik wat zeggen op de feestelijke presentatie van het nieuwe boek van Josephine Bosma: Nettitudes. Let’s Talk Net Art. Een (flink) deel heb ik in manuscript gelezen. De presentatie is vanaf 20.30 uur in de Balie, Amsterdam.
en
Instructions for a music composition for any number of players, makings sounds with any preferred type of instrument or other sound source.
Version 0.7
1. Choose one sheet of notated music, and give a copy to each player.
2. Set the exact length of the piece.
3. Every player determines individually for him/herself a code of how to read and interpret the notated music. The code has to adhered to rigoruously during performance.
4. Play.
Please note:
Players do not need the ability to read traditionally notated music. Every player determines a strict way of how to read the signs and interpret these on the instrument(s) and/or sound sources that he/she plays. It is not necessary to discuss the chosen code with the others in the ensemble before the performance, but it is not forbidden either. It is not necessary to rehearse, but it is not forbidden either. Do not change the code during performance for any reason – e.g. because something else turns out to sound better with what the other(s) are doing. Any code is permitted. It is not necessary to interpret all the signs of the notation; (the viola also does not play all the notes of a notated string quartet).
We’ll do this with Oorbeek at the Notations-festival. We tried it yesterday with the first prelude from Robert de Visée’s Livre des Pieces pour la Guittarre (1686) – in the original notation. It worked better that I had expected.
At some point during rehearsal the drummer asked: “So I could also read each letter as a sign for a specific genre, like funk, afro-beat, punk? and then play a characteristic lick for a couple of measures.” “… Euh, hmm, yes… as long as you follow that code rigorously, you could.”
Een rondje Ronde Hoep in net iets meer dan een uur. Hard gereden op de Concorde – met een doortrapper blijf je gaan (zolang je niet buiten adem raakt). Avondzonnetje, noordoostenwind, frisjes maar heerlijk fietsweer.
Marcusstraat – Amstel – Ronde Hoep – Amstel – Marcusstraat
Ja, ik heb een Facebook-account, en ja zo nu en dan kijk ik uit nieuwsgierigheid wat mijn netwerk er aan berichtjes achterlaat. Verder doe ik er weinig – zo nu en dan klik ik op “bevestig” als iemand “vrienden” wil worden. Ik moet altijd de neiging onderdrukken om dat voor alle nog hangende verzoeken te doen – of ik de personen in kwestie nu ken of niet – meestal zijn het instellingen. Facebook-resistance. Je kunt niet alles doen. Dat ik door mijn Facebook-resistance ook vanalles misloop, het zij zo.
Het zou al een stuk beter worden als je Facebook kunt “aanpassen”. Dat kan – om het te leren kun je terecht bij een Mediamatic-workshop: http://www.mediamatic.net/page/210947/en.
Jean Bobet’s mooie biografie van Octave Lapize. 150 pagina’s wielerhistorie, een portret van een van de eerste grote kampioenen. Winnaar van de Tour van 1911, waarin Lapize toonde te kunnen klimmen. Hattricks in Parijs – Roubaix, Parijs – Brussel en het Frans kampioenschap. Kampioen op de baan, in zesdaagses, achter de tandem, de grote motoren en in de sprint. Neergeschoten tijdens een luchtgevecht in 1917. (Lapize was vliegenier). Voor het tijdperk Coppi werd Lapize wel gezien als de grootste wielrenner aller tijden – want veelzijdig. Zijn naam leeft voort als merk voor toeclips en toeclip-riempjes. Ik stel me voor dat er fixie-afficionados zijn die van witte Lapize-riempjes houden… helaas voor hen was Lapize juist de kampioen van het freewheel – een van de eerste die daarvan het voordeel onderkende en uitbuitte. (Petit-Breton bijvoorbeeld bleef veel langer met een fixed wiel rijden). Leuk boek, uitgegeven door de Mousehold Press: http://www.mousehold-press.co.uk/.
Thomas Mann: Der Zauberberg, of okee, laat ik eerlijk zijn, de vertaling ervan, De Toverberg. Uitgelezen? Nee. Gestrand in de derde poging, en besloten het niet meer en niet langer te proberen. Waarom een boek uitlezen dat geen plezier meer oplevert, terwijl zwaarwegende redenen om juist dit boek te lezen en andere te laten liggen, ontbreken. Je kunt niet alles lezen. Der Zauberberg wordt weggezet naast Der Mann ohne Eigenschaften. Ik zal het niet meer proberen. Ik weet min of meer waar het over gaat, ik zal het met plezier oppakken als er een reden is om een bladzijde of twintig te lezen, maar de hele bijna 1000 pagina’s? Nee.
Het was de derde poging. De eerste vond lang geleden plaats. Toen kwam ik er niet doorheen omdat de beelden van de televisieserie, die ik niet lang voordien gezien had, me te levendig voor ogen stonden. Ik las de zinnen van ‘de tovenaar’ maar zag de televisieserie. De tweede keer was een jaar of wat geleden – exact weet ik het niet, en aangezien mijn tijdsgevoel stevig is ontregeld kan het evengoed vorig jaar zijn geweest als vijf jaar geleden. Dit jaar de derde poging: omdat ik mn tanden in een grote roman wilde zetten, omdat ik op mn treinreizen naar en van Rotterdam wel een grote romanwereld wilde meenemen. Gestrand op de helft. Het laatste hoofdstuk – waarin de vertelde tijd plots versnelt – wel gelezen; en hier en daar wat uit de tweede helft.
Ik heb geen goed antwoord waarom het met Der Zauberberg niet lukt. Te lang, te saai, te langdradig. Ik heb niet veel interesse voor sanatoria en gezondheidszorg, de intellectuele discussies met Settembrini weten met niet echt te boeien. Het lukt niet tussen mij en romans over de cultuur van midden-Europa voor de Eerste Wereldoorlog.
Liever zou ik Doktor Faustus herlezen, of Felix Krull. De Buddenbrooks las ik met genoegen op het strand van Rügen – en zal ik niet herlezen.
Waarom precies besluit je om een roman niet uit te lezen? Waarom besluit je bepaalde schrijvers ‘links’ te laten liggen die anderen, veel anderen, hoogachten (en welke zijn dat? – in mijn geval bijvoorbeeld Nabokov, Dickens, Dostojevski, Updike). Waarom zijn er periodes die je niet liggen (en welke zijn dat?), genres die je maar niet weten te boeien?
Twee uurtje op een zonnige zondag, een prachtige aprildag – met opnieuw koude noordoosten wind. 11.00 – 13.00.
Marcusstraat – Diemerpark – Muiden – Muiderberg – Naardermeer – Bussum – De Horn – Weesp – Driemond – Gaasp – Diemen – Weespertrekvaart – Marcusstraat
Prachtige lentedag. Zaterdagavondritje, 18.45 – 20.35. Volop zon, wel kouder dan verwacht door de noordoostenwind. (Het was zo’n dag waarop je uit de wind in je T-shirt in de zon zit, maar op de fiets steenkoude voeten krijgt omdat je je overschoenen niet aan hebt).
Marcusstraat – Amstel – Ouderkerk – Ronde Hoep Oost – Winkel – Angstel – Baambrugge – kanaal – Fort Nigtevegt – Gein – Driemond – Gaasp – Penbos – Diem – kanaal – Marcusstraat
Het GRM geeft een reeks portretten van componisten uit, boekjes van zo’n 150 pagina’s, 9 euro per stuk. Ik kocht er 5 toen ik in Parijs was voor Presences Electroniques. Die over Pierre Schaeffer is in het Engels. Daarover schreef ik al. Die over François Bayle, Bernard Parmegiani, Michel Chion en Luc Ferrari zijn in het Frans. De afgelopen 2 weken heb ik die alle vier ‘helemaal’ gelezen. ‘Helemaal’ tussen aanhalingstekens. Mijn kennis van het Frans is matig – maar bleek voldoende om de interviews grondig te lezen en aardig wat op te pikken van de rest. Het zijn uitstekende inleidingen op de Franse elektronische en ‘acousmatische’ muziek – ik begrijp de culturele context en geschiedenis ervan nu veel beter.
Veel inhoud staat ook online, met audio-analyses in Franse Flash – de moeite waard om door de interface heen te ploegen.
http://www.ina-entreprise.com/entreprise/activites/recherches-musicales/portraits-polychromes.html
Zondagochtend, een uurtje, nevelig & bewolkt, weinig wind, 13 graden. Eigenlijk een beetje uitrijden.
Marcusstraat – Amstel – Middenpolder – Elsenhove – Stramanweg – Amstel – Marcusstraat
