Ik ben groot liefhebber van de hardbop platen van Coltrane. Ik kan er bij werken, ik kan ze meeneurieën, ik krijg er een goed humeur van. Ik heb er eindeloos naar geluisterd sinds ik ze ‘ontdekte’ in 1985 (eerst Blue Train en Tenor Conclave), ik kan er nog steeds opnieuw naar luisteren. Heeft toch te maken met een balans tussen klassieke vorm en het zoekende in Coltrane’s spel.

Black Pearls is nooit mijn favoriet geweest. Sessie uit 1958, Coltrane probeert er zijn sheets-of-sounds aanpak uit en dat klinkt nog niet helemaal overtuigend. Zo herinnerde ik me het tenminste. Werd ook pas in 1964 uitgegeven. Maar ben deze ochtend verrast over het energieke spel. Pfff, zou ik de afgelopen jaren echt naar te veel twee- en derderangs bop hebben geluisterd?