Ik kende hem niet persoonlijk, maar net als veel anderen denk ik nu aan ‘m. Gisteren was ik in Gent, op een studiedag over de toekomst (m.i. het heden) van het boek, georganiseerd door het KASK. Sprak er over de digitale geletterde cultuur van de 21ste eeuw, en ook over het oude idee van elektronische literatuur. Paul Bogaert was er, Dirk Leyman, Piet Joostens, Jan van Looy en anderen – goed om hen eens te spreken, inspirerend ook. Ergens in de middag scrolde het berichtje voorbij: Martin Bril (1959 – 2009).

Toen ik studeerde was het werk van Bril & Van Weelden zo’n beetje het beste dat de nieuwe Nederlandse literatuur te bieden had. Je werd er enthousiast van: een wijdse wereld, rijkdom aan onderwerpen, precieze observaties, de ogenschijnlijk simpele stijl. Van Weelden leerde ik later kennen; Martin Bril alleen uit zijn teksten. Bril is dood, en ik denk aan die eerste boeken: Arbeidsvitaminen: het ABC van Bril & Van Weelden; Piano en gitaar, en herlees een stukje van Home Sweet Home. Dirk heeft een prachtige foto op zijn site gezet: http://www.dirkvanweelden.net/2009/04/23/martin-bril/. De manier waarop zij in hun boeken met zn 2-en de wereld aangingen (kun je dat zo zeggen?), inspireert me nog altijd.