Nee, nu geen CD van jou. Als je een 4-jarige hebt is het soms heel lastig om niet die kinder-CD te draaien, maar iets anders…

‘Ja, ja, die CD, pappa!’
Het is een CD van Tom Waits. Niet dat ik van Tom Waits houdt, maar Small Changes staat in het rijtje oude CDs die ik laatst naast de CD-speler heb gezet. Ik zet ‘m op.
‘Pappa, is dat een … wolf?’
‘Ja.’
‘Pappa, een wolf die zingt?’
‘Ja.’
Ze gelooft me.

Een paar dagen geleden was de truuk om haar mijn ipod te geven, met koptelefoon. Bij toeval stond ‘ie op ‘alle songs’. Ik had net naar Clifford Brown geluisterd. Het volgende stuk was een blues van Charlie Christian. R. stond te dansen en te lachen. Een tijdje later zegt ze tegen me ‘pappa, hij praat, hahaha, hij praat!’ En ze vindt het enorm grappig, en ze staat te dansen. Ik kijk naar welk nummer ze luistert: Boody van Dewey Redman, jaren zeventig freejazz met ostinato bas.