Vorige week las ik Adolfo Bioy Casares’ Ontsnapping van Duivelseiland, vertaling uit 1974 – nooit heruitgegeven. Vroeger zou ik zo’n boek van de bibliotheek hebben geleend, maar dit soort vertalingen is toch in rap tempo uit de openbare bilbiotheken verdwenen. Nee, ze staan ook niet meer in het magazijn. Ik koop ze nu. Vreemd verhaal – niet zo geslaagd als Morel’s uitvinding, misschien omdat Casares zich hier ook op stijlniveau laat leiden door een fantastische logica.

Daarna (eindelijk?) de verhalenbundel The Angel Esmeralda van Don Delillo. Impeccable style. Ben geneigd mijn mening over Delillo’s oeuvre nog eens te herhalen omdat de vroegste verhalen uit deze bundel me het beste bevallen. Misschien dat de laatste verhalen ‘beter’ zijn – vanuit een soort klassiek perspectief, maar ik vond ze iets te gemaakt (qua setting), en soms een herhaling van zetten.

Anyway, bepaald geen niet-te-missen Delillo – de niet-te-missen Delillo’s, dat zijn de vroege romans – wel woord-voor-woord de moeite waard.

(De vroege romans – Van Americana tot en met The Names zijn visionair, vreemd, daar is het alsof Delillo zelf ook niet helemaal begrijpt wat hij registreert en verbeeld. Ze hebben een ‘flaw’, juist daardoor blijven ze fascineren. Daarna volgen de klassiekers waarin hij de Amerikaanse conditie ‘treft’: White Noise en Libra, en Mao II. Underworld is ‘ten slotte’ het boek waarin alles samenkomt, en wordt uitgelegd. Alles wat daarna komt is behoorlijk goed (naar literaire standaarden), maar heeft mij nooit zo kunnen treffen als de vroegere romans – met uitzondering van Point Omega).