Het is zo’n beetje de enige ‘televisie’ die is overgebleven: wielrennen kijken. Ik download meer dan ik kan zien (‘hoarding’, opslaan voor de toekomst). Iedereen denkt dat het nu de tijd is voor de Tour de France. “De Tour is de Tour”, zeggen ze dan, toch de belangrijkste wedstrijd van het jaar. Maar het is al jaren niet mijn favoriete wedstrijd. Het verloop ligt meestal vast, er zit te veel druk op. De Vuelta en de Giro zijn leuker, net als een heleboel van de kleinere rondes, de Tour of Britain van vorig jaar was een topper. Natuurlijk volg ik de Tour en ik ben dit jaar erg te spreken over de aankomsten ‘bergop’ in de eerste week, Les Herbiers, de Mur de Bretange, Cap Frehel, Lisieux. Het is ook fijn dat anderen de Tour kijken, het is een gespreksonderwerp.

De Tour mag dan de Tour zijn, dit jaar geniet ik veel meer van de Giro Donne, die tegelijkertijd met de Tour verreden wordt. Dank de goden voor het Internet, (en de onbetaalde inspanningen van de ‘cappers’ & uploaders) iedere dag een reportage van 1 uur, met Marianne Vos die rijdt als een groot kampioen, op een manier die we in het verleden alleen van Merckx kennen. (En Emma Pooley in de rol van Fuente?)