“Waar velen op deze gespannen dagen tegen wil en dank van doordrongen raken, is het besef dat onze politieke participatie een vormenspel is zonder echte consequentie. We stuiten op de grenzen van de representatieve democratie, waarbij de burger feitelijk alleen bij verkiezingen zijn stem echt kan laten gelden. Politiek en gemeenschappelijk handelen en processen van openbaar debat worden gefrustreerd in een neoliberale ruimte die niet werkelijk publiek meer is. Hier komt bij dat we ons in de Nederlandse kunst en cultuur aandoenlijke amateurs tonen in het organiseren van verzet en het mobiliseren van de menigte. Echt activisme maakt nauwelijks deel uit van onze kunstscene, al doen we soms alsof.

Waar we het over eens zijn: niks doen is geen optie en er moet op korte termijn een omslag bewerkstelligd worden. Dat lijkt alleen mogelijk vanuit een oprechte en demonstratieve solidariteit met andere gebieden en sociale groepen – alleen dan kunnen we die ook terugverwachten. Het tegenhouden van één cultuurplan mag niet alleen de inzet zijn; het gaat uiteindelijk om het bevragen van de institutionele set-up van de democratie en dus van het kille bewind dat ons land bestuurd.”

Jorinde Seijdel, http://www.metropolism.com/opinion/nederlandse-lente/