Onder de stress van de groei leerden ze tweeënhalfduizend jaar geleden zich in algemene ontologische begrippen uit te drukken. Het denken in universele waarden geeft houvast terwijl de horizon verglijdt. Daarom is het universalisme niet alleen de verraderlijke onzin die de pragmatici, de Nietsche-adepten en alle mogelijke soorten realisten erin wilden zien (Carl Schmitt: wie mensheid zegt, wil bedriegen); het is ook de semantische weerspiegeling van het groot worden van de wereld in de tijd van het opkomend wereldsysteem. Universalisme, een stadium van rijpheid. Zich voor de gek te laten houden door spiegelingen is een risico van het vak van verlichters.

Peter Sloterdijk, Het kristalpaleis, Een filosofie van de globalisering, Boom/SUN, Amsterdam, 2006, p. 286