De eeuwenlange voorsprong bij de verovering van het buiten hadden de Europeanen (…) te danken (…) aan hun vermogen zelfs op de meest afgelegen plaatsen een minimale eigen ruimte in stand te houden. De naar Europa geëxporteerde eilandbewoners verloren daar meestal al gauw hun coördinaten, terwijl de Europeanen zichzelf overal mee naar toe namen, doordat ze krachten putten uit hun schepen, hun missies, hun egotechnieken. Men zou kunnen zeggen dat de Europese landverhuizers de wereldcamping hebben uitgevonden. Waar ze ook opdoken, overal bleken ze de betere waarnemers te zijn: een waarnemer is diegene die het andere door een theorieruit bekijkt en zichzelf aan de tegenwaarneming onttrekt. Omdat ze over draagbare mentale ruiten beschikten, lagen de dienstdoende Europeanen meestal een hele dimensie van het vermogen om te beschrijven, te analyseren en te handelen op de ontdekte anderen voor. Het waren in wezen vijf vormen waarmee de aanvallers de witte ruimte sferologisch te lijf konden gaan:
— de scheepsmythologie
— de christelijke religie
— de loyaliteit jegens de de vorsten van het moederland
— het wetenschappelijke begrip van de buitenruimte
— het vertalen.

Peter Sloterdijk, Het kristalpaleis, Een filosofie van de globalisering, Boom/SUN, Amsterdam, 2006, p. 132, 133