Waaiers in de Camargue. (En altijd leuk, als een koers over wegen gaat waar je ooit zelf gereden hebt).

Eén van de Arte-documentaires over Siberië. Zag er ook eentje over Kamchatka. Deze gaat over de bovenloop van de Lena. (Onderzoeksstation met uitzicht op de Laptevzee.)

Nee, nooit gelezen. Toen ik de literatuur ontdekte (1981, 1982) las ‘iedereen’ Christiane F. Wir Kinder vom Bahnhof Zoo. En ik dus niet. De junkieromantiek stootte me ook af. In 1993 was ik in Berlijn – en vond Bahnhof Zoo een erg naargeestige plek. Deze Arte-documentaire biedt een intrigerend perspectief op die generatie stadsjongeren (jonge jongeren, we hebben het over 12 tot 16-jarigen), als de hippie-idealen zijn ingestort, de Fahndungsplakkate van de RAF overal hangen, (het Berufsverbot ingaat), en de punk en no-future nog niet zijn aangeslagen. Een lege esthetiek. De implosie van de jaren zeventig. (Tenminste, zoiets).

Gaaspermolen. Uurtje. Precies. Zo’n dag waarop je maar niet op gang komt en een uurtje fietsen ook niet helpt.

Soms moet je een weggetje inrijden dat je niet kent, ook al weet je dat het doodloopt. (Aetsveldseweg, je kunt verder, maar dat is wandelpad en nu heel modderig). Zon en wolken, flink wat westenwind, 10 graden.

Nieuwe ketting, nieuwe bandjes, nieuwe remblokjes, spatbordjes.

Binnenblad – buitenblad. Tegen de wind in, van de wind af. Zonnetje, 7 graden en harde westzuidwestenwind – kracht 6. Even kijken in Hazerswoude (was ik daar ooit?). Langs Koudekerk. Door Roelofarendsveen rij ik ook bijna nooit.