Was gistermiddag met R. (die nu 7 is) bij BerBerio, concert/voorstelling van Revue Blanche (altviool, stem, harp, fluit), en Zonzo Comapgnie in het Muziekgebouw aan ‘t IJ. Een ‘kindervoorstelling’. Ik had op goed geluk kaartjes gekocht. Geen idee wat ik kon verwachten. (Dat de regie en video-enscenering van Letitia Renzini is, werd in de PR niet eens vermeld…).

Het was het beste dat ik in lange tijd heb gezien en gehoord. Tout court. En een volledige bevestiging van wat ik altijd heb gevonden en geweten: de muziek van Berio (en aanverwanten) is volkomen toegankelijk voor iedereen die nieuwsgierig zijn/haar oren openzet. En dat het werkt wanneer je die muziek op eigen waarde neemt (en er vrij mee om durft te springen – dat kan bij Berio). Dat het plezier geeft, ontroert, laat lachen, enthousiast maakt, en diepe indruk achterlaat.

R. vond het prachtig en wilde na afloop de musici gaan vertellen hoe mooi ze het had gevonden. (Deden we).

Er zat denk ik een man of 100 in de zaal – niet slecht – maar het had natuurlijk een week lang middag na middag afgeladen vol moeten zitten met iedereen uit Amsterdam en omstreken die kinderen heeft die van muziek houden en zelf muziek willen maken. Alle muziekdocenten hadden moeten weten dat deze voorstelling er was, en hadden hun leerlingen (en ouders) moeten tippen. (Nou ja, niets moet – maar zo goed was het wel.)

Misschien wisten ze het wel allemaal. Misschien is er al wel heel veel over geschreven. Geen idee.

Al het moois dat je mist als je blijft zitten met vooroordelen (te moeilijk, niet voor mij, onluisterbare muziek, voor de elite) (allemaal niet waar); hoe klein je wereld blijft als je je oren niet opent, de rijkdom die je mist.

Enzovoorts.