Ik heb er een nagemaakt shirtje van gekocht: Jollj ceramiche. Lichtblauw, zwart, wit. Een wielerploeg van net voor ik het wielrennen ging volgen. Ik dacht eigenlijk dat de ploeg maar 2 of 3 jaar bestond, maar het ze bestond een paar jaar langer. Ik kende ‘m vooral als de ploeg waarvoor Fausto Bertoglio reed toen hij verrassend in 1975 de Giro won. (Galdos wist hem er niet af te rijden in de laatste etappe die eindigde op de top van de Stelvio. Het was de Giro waarin Roger de Vlaeminck vierde werd). En ik wist dat een jonge Giovanni Battaglin er bij reed. Ik was altijd fan van Battaglin. Om zijn naam. Het was in de tijd dat ik van wielrenners kende van de uitslagen in de krant en piepkleine berichtjes. Vuelta en Giro waren niet op televisie (in Nederland). Pas in de afgelopen jaren heb ik ze zien rijden – in ‘vintage’ opnames. Vanaf 1977 heb ik het wielrennen live op televisie gevolgd. Precies daarom fascineert de periode net daarvoor me misschien wel het meest…

Waarom precies weet ik ook niet, maar ik was ook fan van de fenomenale Noorse tijdrijder Knut Knudsen – ook enkel een naam uit de uitslagen, en van de sprinter Pierino Gavazzi. Bij Gavazzi speelde dat hij kopman was van een kleine ploeg, Knudsen reed indertijd bij Bianchi, en dat was verreweg mijn favoriete ploeg (met op een bepaald moment Gianbattista Baronchelli, Silvano Contini en Tommy Prim).

Ik kijk nu wie er in de jaren 1973-1977 bij Jollj ceramiche reden, en zie, behalve Battaglin ook Knut Knudsen en Pierino Gavazzi. Blijkbaar het juiste shirtje voor mij.