Terwijl Michel Wuyts en José de Cauwer voortbabbelen tik ik een stukje over de vorige drie etappes, tuur ik op de Michelinkaart om de route te vinden, (die ziet er op de Michelinkaart toch altijd anders uit dan in de cartografie van de Tour), en werk ik mijn fietstochtjes bij (kaartjes maken, korte stukjes tikken). Ik ben er zo een goed uur mee bezig. Het commentaar is als muziek – met de omgevingsgeluiden van de koers erin gemixt. Hoe belangrijk zijn ritme, timing, intonatie, zelfs syntaxis… het gaat er niet eens om wat ze zeggen, het gaat om die muziek. De flux-de-bouche van Wuyts/De Cauwer met soms de interventies van Karl van Nieuwkerke. (Oh, en de interventies van de vooraf opgenomen interviews. Goed voor de afwisseling, dat wel). Als ik dit commentaar hoor voel ik me thuis.

De etappe is zeer vermakelijk. Mooi landschap. Dwars door de Auvergne. Barguil in de aanval. (Waar heeft hij eigenlijk dat kwartier achterstand opgelopen?). Mollema wint. Strijd op twee fronten. (Of drie als je Matthews poging om punten te sprokkelen ook meetelt). Ik hoor het vooral. Ik zie er minder van.