Een paar maanden geleden kwam ik ‘s ochtends vroeg door het hek met R. op de fiets om haar naar school te brengen en zag bij het grof vuil een grote kartonnen doos vol tapes. Ik keek in de veronderstelling dat het wel troep zou zijn en zag al snel dat het allemaal Noord-Afrikaanse muziek was. Namen die ik niet ken, behalve Cheb Mami en Khaled. Er zaten ook CD-rs tussen. Iemand had zn muziekverzameling weggegooid, waarschijnlijk omdat hij nu toch alles als mp3 had, of alleen nog streamde op zn smartphone.

Wat doe je? Ze laten liggen? Maar je wilt al jaren meer weten over de populaire Noord-Afrikaanse muziek, en is dit niet de perfecte uitnodiging?De hele doos confisceren? Nog meer troep in huis halen? In de wetenschap dat je nog niet in jaren al die tapes zult draaien. (Je bent al meer dan 2 jaar bezig om al je vinyl af te spelen, en je bent nog maar bij nummer 50). En is het geen troep? Het ligt waarschijnlijk al uren hier bij het oud vuil.

Een compromis: ik kies er op goed geluk een stuk of wat, zoveel er in 1 hand passen, en leg dat stapeltje achter het hek. Ik breng R. naar school. Als ik terugkom ligt de doos er nog altijd. Ik hou me in – nee, ik heb al zoveel spullen.

Nu, maanden later, draai ik eindelijk de eerste tapes van het stapeltje, dat nu al maanden naast de cassetterecorder in de keuken staat: Abdelkader Ariaf (2x), Abdelmoula, Cheb Mami, Aghrib (uitgegeven door Saada in Utrecht), Cheba Houria, Sawt Ennachat (het label, de rest staat er alleen in het Arabisch op), Cheb Aziz & Samar Najmat Ray, Cheba Maria & Cheb Rachid.

Had ik nou toch die hele doos moeten confisceren?

Of zal ik het 1 keer luisteren (net als mijn mp3s), en daarna weggooien. Een soort gevonden radio.