We kregen de dvd Baby Mozart cadeau, omdat een andere baby zo genoot als hij voor de televisie werd gezet met die dvd en daarna zo goed sliep. Ik vind het niet prettig als R. als ‘transfixed’ naar de televisie staart. Dus een groot voorstander van Baby Mozart ben ik niet. R. luistert sinds de 3 maanden is met plezier naar Schubert en Haydn, en sinds kort vind ze Duke Ellington ook leuk. Ik zou dat vaker moeten opzetten. De titel Baby Mozart wekt bij mij de verwachting van slechte MIDI-bewerkingen. Is het ook nog een Disney-productie. Geen f***ing Disney voor mijn kind! F***ing indoctrinatie, hersenspoeling tot gedweëe consument! Verboten!!!

(Er valt weinig tegen te beginnen. Jaren geleden ging ik met een vierjarige naar de videotheek, wilde hoe dan ook niet terugkomen met ‘junk’. Het bleek onvermijdelijk. Ik stond erop dat we Wallace & Gromit leenden, maar dat ging alleen door als we ook een Barbie-dvd meenamen. “Maar dat is voor grotere kindjes”. Hielp niet. De Barbie-dvd werd overigens niet uitgekeken, ze vond het een beetje eng. En gelijk had ze. Die Barbie-dvd was echt eng. Doe mij maar Barbapappa).

Afgezien van de intro’s valt het wel mee met Baby Mozart. We checkten het gisteren heel snel. De poppenanimaties zijn best te harden. Toch vind ik het niks: je baby voor de kijkbuis zetten met een Disney-dvd.

F. zette R. vandaag na het eten voor de televisie met Baby Mozart. Om te zien of ze het leuk zou vinden. R. was ook niet onder de indruk. Ik liep naar de stereo-installatie en pakte een oude tape met een vioolconcert van Bach. Bij de allereerste klanken keek ze meteen enthousiast op, kraaide en kwam heel snel naar de luidsprekers toe gekropen. Veel beter. Baby Mozart in de steek gelaten.

Hoop voor de toekomst? Ik maak me geen illusies. Ik geloof ook niet dat R. hiermee tekenen van smaak of onderscheidingsvermogen toont. Al zou dat natuurlijk wel leuk zijn. Het is een mooie anekdote, niet meer dan dat. Maar wel een die ik zal gebruiken als het gaat om de vraag of je kunst moet aanpassen aan je publiek, of je het moet versimpelen om het ‘binnen’ te laten komen. Ik geloof daar niks van. Ik begrijp heel goed dat een kind een sonate van Mozart waarschijnlijk mooier vindt dan een orkestwerk van Boulez, maar ik zie geen enkele reden om Mozart te arrangeren voor kinderen. (Met Scelsi, Nono of Stockhausen wordt het argument al lastiger, omdat je daar naar de pure klank kunt luisteren).

Ik kan er ironisch over doen, maar ik vond het natuurlijk wel leuk. (De keren dat R. gebiologeerd naar de tevee kijkt als ze ‘s avonds eens laat is wakker geworden en F. haar heeft gevoed terwijl ze Hollywood-crap kijkt, dat vermeld ik natuurlijk niet).