Ik lees vanalles door elkaar en tegelijkertijd. Tacitus Historiën in de weerbarstige vertaling van Vincent Hunink – waardoor je eindelijk begrijpt wat er wordt bedoeld met Tacitus’ onovertroffen compacte stijl; Jean Bobet’s Tomorrow we Ride; Abbé de Prevost’ Manon Lescaut; de derde serieuze poging om Thomas Mann’s Der Zauberberg te lezen (op 1/3 nu); en nog zo wel een en ander (briefwisseling Kerouac – Ginsberg, boek over de Eerste Wereldoorlog, boek over tweetaligheid).

Gisteravond las ik Ernst Timmer’s De Noordzeeopening (2010) uit. Klassieke roman, kundig en met vaart geschreven, over de revolutionaire jaren zeventig, met beklijvende portretten van een IRA-activist en een Nederlandse die verzeild raakt in extremistisch milieu – en nog veel meer. (Uitweiden en toelichten houdt in dat ik het hele bouwwerk van deze roman moet blootleggen en ontleden – en waarom? Belangrijkste: deze roman is een overtuigend portret is van een belangrijk aspect van “de jaren zeventig”, geeft inzicht, zoals alleen een roman inzicht kan geven.)