Gekocht op koninginnedag voor een paar gulden. De output van Blythe is erg wisselend. Soms speelde hij in de jaren zeventig zo gedreven en overtuigend dat hij, na Braxton (?), de echte vaandeldrager van de altsax leek te zijn – meer dan Henry Threadgill. Soms is het niks. Deze LP uit 1982 zit er een beetje tussenin, en is vooral aangenaam vanwege de klankkleur van gitaar – cello – tuba (een prachtige combinatie, Threadgill wist dat ook), in de bezetting Kelvyn Bell – Abdul Wadud – Bob Stewart. Maar als ik weer zin heb in Arthur Blythe zoek ik de echt goede opnames op, en die heb ik alleen als mp3.