Het gebeurt niet vaak, bij de hoeveelheden gigabytes mp3s en flacs die binnenstromen in het ‘download’-mapje, en vervolgens één keer worden beluisterd (als ze al worden beluisterd), dat je aandacht vol gepakt wordt door wat je hoort. Veel luisterwerk is inderdaad ‘werk’, ‘afluisteren’, ‘uitchecken’, ‘leren kennen’.
De 10 CD box Musica Improvvisa, met recente geïmproviseerde muziek uit Italië, uitgegeven door het onvolprezen Die Schachtel, pakte me, en ik luister er nu herhaaldelijk naar. Slechts één naam kende ik (Domenico Sciajno – oké, en Gene Coleman en Hans Koch maar dat zijn geen Italianen). Het meeste valt binnen gekende kaders van de hedendaagse geïmproviseerde en elektro-akoestische muziek, instrument+laptop, vaak zacht, op textuur gespeeld, met veel reminiscenties aan AMM en Nuova Consonanza, maar het is allemaal zeer geconcentreerd en precies. AMP en Ligatura zijn voor mij de hoogtepunten.
Overigens kost de box slechts 50 euro, en is de oplage 500. Er zit ook nog een DVD bij. I feel tempted & obliged.
http://www.dieschachtel.com/editions/DSIMP1.html
Minder harde wind, nevelig en bewolkt, temperatuur rond het vriespunt. Uitstekend fietsweer, als je goed tegen de kou kunt. (Het was nergens glad). Mij was het wat te koud. Een uurtje gereden. 10.50 – 11.50.
Marcusstraat – Diemerpark – dijk – Muiden – kanaal – Ringdijk – Marcusstraat
Mooi weer met veel zon, temperatuur rond het vriespunt en erg koude noordoostenwind. Een beetje te koud om lang te fietsen. Uurtje, 16.00 – 17.00.
Marcusstraat – Weespertrekvaart – Duivendrecht – Buitensingel – Ouderkerkerplas – Ouderkerk – Amstel – Marcusstraat
Ik deel mijn verjaardagsdatum met Virginia Woolf. De afgelopen dagen las ik dwars door de Nederlandse vertaling van haar A Writer’s Diary, het tweede deel dat de jaren 1933 – 1941 beslaat. Aantekeningen over de worsteling die het schrijven is. (Tegelijk las ik wat brieven van Flaubert – dat sluit aan).
Eergisteren keek ik de documentaire over Bela Fleck’s reis naar Afrika, Throw down your Heart. Het idee: bringing the banjo back to Africa. De banjo is een karakteristiek blank instrument geworden, instrument van de arme blanken uit de Appalachen, van Ierse muziek. Het was in de negentiende eeuw een instrument van de zwarte bevolking, en de roots van de banjo – en de drone-snaar – liggen in Afrika.
Ik speel zelf een beetje banjo. Niet erg goed. Ik ben autodidact gitarist en heb anderhalf jaar geleden een Ierse banjo gekocht – een viersnarige. (Van die vijfde snaar raak ik helemaal in de war). Ik speel ‘m gestemd in kwinten (AEbfis), deels om mezelf te dwingen een eigen stijl te ontwikkelen – hoe primitief ook – in plaats van mezelf de druk op te leggen redelijk correct clawhammer of Earl Scruggs-style te leren spelen.
Bela Fleck is een fantastische banjoist, maar ik heb zijn spel altijd wat saai gevonden. Kijkend naar de documentaire – die verrassend weinig blijkt te gaan over de Afrikaanse roots van de banjo en veel meer over Bela Fleck die meespeelt met verschillende Afrikaanse musici – begreep ik waarom.
Het ligt aan de speeltechniek van Fleck. Hij speelt altijd met drie picks, bluegrass-stijl, en benadert de banjo alsof het een gitaar is. Hij soleert harmonisch afwisselend, dat is ‘innovatief’. In de documentaire valt op dat hij de vijfde snaar nauwelijks gebruikt. De banjo is niet zo’n geschikt instrument om harmonisch complex op te soleren, wie dat wel doet, in een vlekkeloze techniek, is een fantastisch banjoist.
Voor mij is de banjo een fascinerend instrument vanwege de percussieve kwaliteiten, vanwege de effecten van de verschillende aanslagen (clawhammer techniek, verschil tussen up- en downstroke, nagel of vinger), vanwege de vreemde resonantie, de klank van de drones. Zulke aspecten zijn vrijwel afwezig in het spel van Bela Fleck, spelen nooit een hoofdrol.
De documentaire is overigens heel kijkbaar: http://www.throwdownyourheart.com/.
“There’s no way around this with a proxy. (…) There is literally no route. It’s as if the entire country disappeared. You can tell I’m still kind of stunned.”
http://english.aljazeera.net/news/middleeast/2011/01/2011128796164380.html
Oftewel: een diagram van bijna alle personages in DFW’s IJ, enzovoorts. Gemaakt door Sam Potts. Hier: http://sampottsinc.com/ij/. Mooi.
Sinds de sluiting van PostCS oefent Oorbeek in de Muzyq – het nieuwe ‘muziekmakerscentrum’ in Amsterdam-Oost waarover het afgelopen jaar nogal wat te doen is geweest. Prachtige oefenruimtes en voor de meeste van ons een perfecte locatie. We komen er sinds nazomer 2009, nog voor de offciele opening.
Gisteren oefenden we van 9 – 12 ‘s avonds. Guess what. Wij hadden reservering numero 15.000 gemaakt, en we werden getrakteerd op bloemen, foto’s en 10x gratis oefenen.
Volgende week een optreden: Serge Onnen’s Ombromanie, vier uur lang op donderdag 3 februari tijdens het Filmfestival Rotterdam, van 20.00 – 0.00.
http://www.muzyq.nl
http://www.filmfestivalrotterdam.com/nl/films/parental-guidance-serge-onnen-ombromanie/
http://www.oorbeek.net
Rondje Ronde Hoep. Na een regenachtige ochtend klaarde het op. Laagstaande zon, kleuren als op een zomeravond. 15.50 – 17.15. Noordwestenwind, 6 graden. Bij thuiskomst een fietsvakantie gereseveerd. Iets om naar toe te werken. (Boek ik niet nu, blijf ik er een half jaar over twijfelen). Als alles goed gaat rij ik in augustus de Glandon, Madeleine, Cormet de Roselend, Petit St. Bernard, Iseran en Galibier. (Alleen de Glandon reed ik eerder – in 1997).
Marcusstraat – Amstel – Ouderkerk – Ronde Hoep – Ouderkerk – Amstel – Marcusstraat
